ΟΙ "ΣΩΣΤΕΣ" ΣΥΝΤΑΓΕΣ

Με την καταψήφιση του προϋπολογισμού του ΡΙΚ τα κόμματα της αντιπολί-τευσης επιχειρούν κατά ένα πρωτοφανή τρόπο να θεσμοθετήσουν την προ-ληπτική λογοκρισία στην Κύπρο. Τα φληναφήματα περί δήθεν πρόθεσης να αποστείλουν μηνύματα στο ΡΙΚ με την στάση τους, κανένα δεν πείθουν και καθιστούν ακόμα πιο διάφανους τους σκοπούς τους. Η παρέμβαση αυτή της Βουλής στην ελευθερία των ΜΜΕ, ημικρατικών ή μη, καταντά ένα επα-νεμφανιζόμενο φαινόμενο. Πριν από μερικά χρόνια πρωτοτύπησε ανά τον κόσμο νομοθετώντας τον ορισμό της είδησης! Και τώρα, από τη μια αφαι-ρούν από το ΡΙΚ τη δυνατότητα να καταβάλει τους μισθούς των εργαζομένων στο Ίδρυμα και από την άλλη δηλώνουν ότι δεν στοχεύουν στους εργαζόμε-νους στο Ίδρυμα. Οι ευπαίδευτοι βουλευτές δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, όπως και να αποκαλέσουν την ενέργεια τους.
Αυτό που εξόργισε τους βουλευτές είναι τα «προκατασκευασμένα προγράμ-ματα» και η μη «σωστές εκπομπές». Οι πεφωτισμένοι βουλευτές δεν μας τί-μησαν με τον ορισμό της «σωστής εκπομπής» και του «προκατασκευασμένου προγράμματος». Δεν επιτρέπεται, λένε, να θέτεις το ερώτημα κατά πόσο ο Κυπριακός λαός θέλει την διχοτόμηση. Μήπως όμως αυτή δεν είναι μια επιλογή; Η απελευθέρωση της πατρίδας μας δεν είναι θέμα επιλογών; Ή με πόλεμο, ή με τη διπλωματία και τις συνομιλίες θα επέλθει ο τερματισμός της κατοχής. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ο λαός στη σοφία του αποφασίζει. Και αν ο λαός θέλει να απορρίψει τη διχοτόμηση, θα το πράξει. Και τότε θα ενισχύσει και τη θέση όσων τάχθηκαν να οδηγήσουν αυτό το λαό στη δικαίωση. Η επιλογή είναι δική του. Πόσο δική του (του λαού) είναι όμως η επιλογή ηγετών αυτού του τόπου να δηλώνουν σε εκπομπές –και μάλιστα του ΡΙΚ- ότι η μη λύση μπορεί να οδηγήσει στη διχοτόμηση και στην οριστική απώλεια της βορείου Κύπρου; Ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες καλά κάνουν να θυμούνται τι κατά καιρούς δηλώνουν. Βεβαίως, κανένας δεν μπορεί να αποσύρεις, στην περίπτωση τους, νομοσχέδιο με το οποίο μπορούν οι ίδιοι να εισπράττουν το μισθό τους, όταν δεν κάνουν τις «σωστές» δηλώσεις.
Η ουσία όμως του ζητήματος είναι αλλού. Η υπερευαισθησία ορισμένων πο-λιτικών έχει και στόχο και πολιτικό κίνητρο. Πρόκειται για την ίδια υπερευ-αισθησία που οδήγησε και στην οργή γιατί επιτέλους η Πολιτεία αποφάσισε να ξεδιαλύνει τη σύγχυση που επικρατεί στην κοινή γνώμη (και που καλλι-εργείται σκόπιμα από μερικούς) για το τι είναι ομοσπονδία, ποιες είναι οι δομές της και πώς λειτουργεί. Είναι η ίδια υπερευαισθησία που αξιώνει ου-σιαστικά την διακοπή των συνομιλιών και που θέτει όρους και προϋποθέ-σεις που καθιστούν την διεξαγωγή τους και πολύ περισσότερο την αίσια κα-τάληξη τους, όνειρο απατηλό. Και έχει να κάνει αυτή η υπερευαισθησία με τις διαφορές στους χειρισμούς του Κυπριακού. Αλλά και με την απαίτηση ορισμένων να θέσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας υπό επιτήρηση. Τη φι-λοδοξία τους να έχει άλλος εκλεγεί, με άλλο πρόγραμμα και να θέλουν αυ-τοί να καθορίζουν την πολιτική του. Και όλα αυτά εντάσσονται στα πλαίσια της προσπάθειας που καταβάλλεται τελευταία για το «σωστό ναι», για την «σωστή πολιτική» και πολλά άλλα «σωστά», τα οποία υπηρετούν το στόχο της αποδόμησης της προσπάθειας επίλυσης του Κυπριακού προτού είναι αργά. Και στο ίδιο πλαίσιο τοποθετείται η διπλή βεβήλωση του Τάσσου Παπαδό-πουλου, τη μια με την απίστευτα επαίσχυντη πράξη της σύλησης του τάφου και η άλλη με την εξίσου απίστευτη προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί το γε-γονός ως «κράχτης» για υποστήριξη του αγώνα τους κατά της πολιτικής στο Κυπριακό του Προέδρου Χριστόφια.
Αν η υπερευαισθησία στρέφεται αυτή το φορά κατά του ΡΙΚ, είναι ακριβώς για να παρεμποδίσει την δυνατότητα του κράτους να αξιοποιήσει το Ίδρυμα για την (καθυστερημένη, κατά μερικούς) ενημέρωση των πολιτών. Όχι πως το ΡΙΚ δεν κουβαλά τις δικές του αμαρτίες. Αυτές όμως δεν έχουν να κά-νουν με τα όσα οι οργισμένοι υπερευαίσθητοι του καταλογίζουν.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, αν δεν το έχουν πάρει χαμπάρι μερικοί. Και χρειάζεται περισσότερη αυτογνωσία, περισσότερη ανοχή, περισσότερος διά-λογος, ουσιαστικός και γόνιμος, περισσότερη διορατικότητα. Ο κόσμος αλ-λάζει και μαζί του αλλάζουν όλα γύρω μας, ακόμα και η Τουρκία και όσα την απασχολούν. Θα πρέπει να αλλάξει συνεπώς και ο δικό μας τρόπος σκέψης και προσέγγισης των πραγμάτων, θα πρέπει να αλλάξει η γλώσσα που χρησιμοποιούμε, να ξεφύγουμε από τη ξύλινη γλώσσα προϊόν παρελ-θόντων καταστάσεων και να προσαρμοστεί στις πρακτικές του 21ου αιώνα για να μπορέσουμε να συμπλεύσουμε με τα δεδομένα της εποχής μας και να οδηγήσουμε τον τόπο στην ειρήνη και στην ηρεμία.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
12.12.2009