Ορισμένοι εκφράζουν φόβους ότι με την επίσκεψη του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο υπάρχει κίνδυνος να «κλειδωθούν» οι «υποχωρήσεις της Ε’Κ πλευράς στις συνομιλίες» και να καταστούν τουρκικό κεκτημένο, χωρίς η τουρκική πλευρά να ανταποδώσει με δικές της υποχωρήσεις.
Πέρα από τις δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας με τις οποίες αποκλείονται : 1. οποιαδήποτε ενδιάμεση συμφωνία, 2. Οποιαδήποτε διαμεσολάβηση ή επιδιαιτησία, 3. Αποδοχή του εγγράφου Ταλάτ, υπάρχει και μια άκρως ενδιαφέρουσα δήλωση του εκπροσώπου του Ταλάτ, Χασάν Ερτσακιτσάν. Συγκεκριμένα ό εκπρόσωπος του Ταλάτ με γραπτή δήλωση του στις 26.1.2010 ζητά από την Ελλάδα να πιέσει τον Χριστόφια διότι «η Ε/Κ πλευρά δεν είναι διατεθειμένη να προβεί σε οποιαδήποτε βήματα χωρίς να γνωρίζει την πλήρη εικόνα». Με άλλα λόγια, τίποτε δεν ισχύει αν δεν συμφωνηθούν ΟΛΑ. ‘Αρα, η τουρκική πλευρά παραπονείται διότι ο Χριστόφιας δεν δέχεται ενδιάμεση συμφωνία. Και αυτή είναι η απάντηση στους αντηχούντες.
Η ακριβής αναφορά Ερτσακιτσά είναι η ακόλουθη:
«Saying that the efforts to develop all the issues in the negotiations are being maintained, Erçakıca also said that Turkish Cypriot side aims to reach a comprehensive reconciliation on the chapters of “governance and power sharing, economy and the EU”. Erçakıca added that the Greek Cypriot side does not intend to conclude the above mentioned chapters before seeing the final structure of a probable agreement on the chapters of “territory, property and guarantees and security”. Stating that this is the primary obstacle before the efforts to turn the progress achieved in the negotiations into a concrete and lasting form, Presidential Spokesman Mr. Hasan Erçakıca said that they attach utmost importance to the roles of the Motherlands, Turkey and Greece. He said that, that is the reason they constantly issue the message that the Turkish side acts in complete harmony and as a whole, and added that there are both technical and political consultations going on with Turkey all the time.»
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
27.1.2010
Tuesday 26 January 2010
Monday 25 January 2010
ΤΙ ΔΕΣΜΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ
Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με το περιεχόμενο της συμφωνίας της 23ης Μαίου, το γεγονός είναι ότι επρόκειτο για μια συμφωνίας για τις παραμέτρους αναζήτησης λύσης στο Κυπριακό η οποία ΔΕΣΜΕΥΕΙ και τις δύο πλευρές. Αυτό δεσμεύει την Τουρκική πλευρά έναντι της Ε/Κ πλευράς και έναντι της διεθνούς κοινότητας και όχι οποιοδήποτε άλλο δικό της έγγραφο κυκλοφορεί.
Όσο και να το ήθελε η Τουρκική πλευρά, το έγγραφο δεν αλλοιώνει τη συμφωνία της 23ης Μαίου. Η θέση, κατά συνέπεια ότι το έγγραφο αυτό "κονιορτοποιεί τη βάση των συνομιλιών", ισοδυναμεί με αποδέσμευση της τουρκικής πλευράς από τα συμφωνηθέντα της 23ης Μαίου. Και αν υποθέσουμε ότι όντως η τουρκική πλευρά θέλει να αποδεσμευτεί απο εκείνη τη συμφωνία, τότε η θέση που θέλει ουσιαστικά διακοπή των συνομιλιών με αφορμή το τουρκικό έγγραφο, ανοίγει το δρόμο στην τουρκική πλευρά να το επιτύχει και με τη συγκατάθεση της Ε/Κ πλευράς. Είναι δυνατόν να εκφράζονται σοβαρά τέτοιες απόψεις και να μη διανοείται κανείς ότι ενδεχομένως το τουρκικό έγγραφο να παρουσιάστηκε για να ωθήσει την Ε/Κ πλευρά να αποχωρήσει από την διαδικασία και έτσι να αποδεσμευτεί και η τουρκική πλευρά πολιτικά ανέξοδα;
Το τουρκικό έγγραφο έτυχε οξύτατης κριτικής από έγκυρους Τούρκους δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Όπως για παράδειγμα το NTV, τον Μετί Μουνίρ, τον Hugh Pope του International Crisis Group, και οπωσδήποτε από μεγάλο μέρος της Τ/Κ αριστεράς. Συνεκτιμούνται άραγε αυτά τα στοιχεία από όσους βιάζονται να προβαίνουν σε δηλώσεις; Ή ακριβέστερα, τα γνωρίζουν αυτά πριν προβούν σε δηλώσεις; Είναι απορίας άξιον.
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
25.1.2010
Όσο και να το ήθελε η Τουρκική πλευρά, το έγγραφο δεν αλλοιώνει τη συμφωνία της 23ης Μαίου. Η θέση, κατά συνέπεια ότι το έγγραφο αυτό "κονιορτοποιεί τη βάση των συνομιλιών", ισοδυναμεί με αποδέσμευση της τουρκικής πλευράς από τα συμφωνηθέντα της 23ης Μαίου. Και αν υποθέσουμε ότι όντως η τουρκική πλευρά θέλει να αποδεσμευτεί απο εκείνη τη συμφωνία, τότε η θέση που θέλει ουσιαστικά διακοπή των συνομιλιών με αφορμή το τουρκικό έγγραφο, ανοίγει το δρόμο στην τουρκική πλευρά να το επιτύχει και με τη συγκατάθεση της Ε/Κ πλευράς. Είναι δυνατόν να εκφράζονται σοβαρά τέτοιες απόψεις και να μη διανοείται κανείς ότι ενδεχομένως το τουρκικό έγγραφο να παρουσιάστηκε για να ωθήσει την Ε/Κ πλευρά να αποχωρήσει από την διαδικασία και έτσι να αποδεσμευτεί και η τουρκική πλευρά πολιτικά ανέξοδα;
Το τουρκικό έγγραφο έτυχε οξύτατης κριτικής από έγκυρους Τούρκους δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Όπως για παράδειγμα το NTV, τον Μετί Μουνίρ, τον Hugh Pope του International Crisis Group, και οπωσδήποτε από μεγάλο μέρος της Τ/Κ αριστεράς. Συνεκτιμούνται άραγε αυτά τα στοιχεία από όσους βιάζονται να προβαίνουν σε δηλώσεις; Ή ακριβέστερα, τα γνωρίζουν αυτά πριν προβούν σε δηλώσεις; Είναι απορίας άξιον.
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
25.1.2010
Wednesday 20 January 2010
G/C-TURKEY DIALOGUE?
FOR THE ATTENTION OF ALL FOREIGN DIPLOMATS INVOLVED WITH THE CYPPRUS ISSUE: THIS IS THE FIRST TIME EVER THAT A SUGGESTION FOR A DIERCT G/C-TURKEY DIALOGUE IS PUT FORWARD BY A TURKISH COMENTATOR. IT IS WORTH LISTENING TO HIM. THIS ARTICLE APPEARED ON THE INTERNATIONAL CRISIS GROUP WEBPAGE.
The EU-Turkey-Cyprus Triangle: "Time for Turkey and Greek Cypriots to Start Talking"
Didem Akyel
18 January 2010
In Cyprus, leaving things until the last minute, then scrambling to try to get them done as a deadline approaches, is as popular as it is in other Mediterranean cultures. It has cursed several past rounds of talks on reunifying the one million people on the island, divided politically since 1963 and militarily since 1974. With the latest process stalling, the time has come for a radical move that brings Greek Cypriots and Turkey fully into the negotiations.
After holding over 60 tête-à-tête meetings during 16 months, the leaders of the 80 per cent majority Greek Cypriot and 20 per cent minority Turkish Cypriot communities have now launched a new and “intensified” phase of reunification talks. A first three-day session starting on 11 January focused only on governance, with two other negotiating areas – economy and EU affairs – waiting to be discussed in the second round scheduled for 25 January. Time allowing, deliberations on property issue may also take place. But even the successful completion of these talks would still leave unresolved the three remaining thorny issues of territory, security and guarantees and citizenship. The UN has already announced that the leaders will take a break at the end of the month so that Turkish Cypriot leader Talat can start campaigning for re-election in April.
Hopes for achieving a quick convergence on governance were set back when a package of proposals given by Turkish Cypriot leader Mehmet Ali Talat to his Greek Cypriot counterpart Demetris Christofias on 7 January was rejected as “unacceptable” three days later in a meeting of Christofias with all Greek Cypriot party leaders. On 12 January, Christofias brought his own package to the table, but his proposals restated his government’s previous positions and did not respond directly to the Turkish Cypriot ones.
The Turkish Cypriots’ ten-item package included broad rights to be given to constituent states in external relations (e.g. signing treaties with third parties), although it also allowed a future president or vice-president to take such agreements to a Constitutional Court before they entered into force. At the same time, the package underlined the single sovereignty principle, while maintaining the “equal status” of the constituent states and the “distinct identity and integrity of both communities” whose relationship is based on “political equality” where one does not claim authority over the other.
One hard-to-implement demand was to grant the same rights – including the four freedoms of movement of goods, capital, services and persons – to Turkish and Greek citizens on the island until Turkey joins the EU. The package also asked for two separately-managed flight information regions (FIRs), local police for each constituent state in addition to a federal force, and legal recognition for past acts of the legislative, executive or judicial authorities in the north prior to the agreement.
In previous rounds of negotiations, the Greek Cypriot side had already made the key concession of a rotating presidency and vice presidency, with four years as president for the Greek Cypriot leader against two years for the Turkish Cypriot. The Turkish Cypriot proposals demanded a three-to-two-year ratio. The Turkish Cypriot side demanded that there be a 12-member Cabinet with a seven-to-five ratio, instead of the Greek Cypriot proposal of a nine-member cabinet with a six-to-three ratio. The package wanted to grant veto rights to the president and vice president.
The proposals demanded enhanced representation for Turkish Cypriots in the legislative and administrative institutions of the new state. Passing laws would need qualified voting that effectively include the possibility of one community vetoing proceedings by walking out, and Turkish Cypriots would be over-represented in relation to their population in certain governmental institutions. At the same time, a key Turkish Cypriot concession was to accept Greek Cypriot demands for simultaneous cross-voting in presidential elections and an eventual 20 per cent weighted vote granted to Greek Cypriots when voting for Turkish Cypriot candidates.
In addition to the contents of the package – very unrealistic in some parts, but in others clearly the product of hard-fought compromises between Turkish doves and hawks – the way it was presented clouded its chances. Even though it is prefaced with a statement that “insofar as the internal balance of the proposal is observed, the Turkish Cypriot side is ready to consider any constructive suggestion that may come from the Greek Cypriot side,” presentations in Turkish media smacked of a “take-it-or-leave-it” attitude. For sure, Turkey and the Turkish Cypriot side could help the process by toning down anything that can sound like a demand for a confederal arrangement, which fuels Greek Cypriot fears that Turkey is trying to legitimise the current de facto state in the north.
Despite the Greek Cypriot parties’ dismissal of the Turkish Cypriot proposals, Christofias has gone on with the talks, apparently understanding that the Greek Cypriot side risks seeming the less constructive side in the eyes of the international community. Having rejected the last U.N. plan for a settlement in 2004 – a plan strongly backed by the EU and the U.S. – the Greek Cypriots cannot once again risk another public relations failure.
And the Greek Cypriots seem to have realized that time is running out to reach a deal. The Turkish Cypriot side had been asking for months to speed up the negotiations, yet Christofias only agreed to intensified talks now, when the April elections amongst Turkish Cypriots are already looming ominously over the process.
There is still time to get out of this impasse. The Turks and Greek Cypriots must establish broader channels of communication through which misinformation can be corrected and prejudices on both sides overcome to secure the confidence needed for a comprehensive federal deal.
As the larger party (not to mention the one maintaining a garrison on north Cyprus of at least 21,000 soldiers, or, according to the Greek Cypriots, 43,000 soldiers), it would make sense for Turkey to take the lead in reaching out broadly to Greek Cypriots and generating a minimum of trust. The Greek Cypriots should not to miss that chance if the invitation comes. They must find a way to start talking directly to Turkey. Turkey has already offered direct talks with Greek Cypriots, on the condition that the Turkish Cypriot leader and the Greek government are in also involved in a balanced way. This could even be in the form of Christofias and Talat visiting Ankara, and then Athens, in turn. The Greek Cypriots have rejected this format for a meeting, although there is nothing intrinsically wrong with it. Greece and the Greek Cypriots may not want Athens to be involved, but historically, it has always been linked to the problem and can be part of the solution. Even today, there are probably as many Greek flags in the Republic of Cyprus as there are Turkish flags flying next to the Turkish Cypriot flag, and Christofias is heading to Athens next week for special consultations on Cyprus with Greek Prime Minister Andreas Papandreou.
The Greek Cypriot argument that this will pave the way to partition by somehow promoting the status of the Turkish Cypriot leader is not a strong argument, and certainly misses the point of what is at stake. If this round of talks fails, that will be the surest route to partition, resulting in great losses for Cypriots and all others affected by the dispute.
The mutual lack of understanding between Greek Cypriots and the Turks of Turkey was amply voiced by Greek Cypriot coalition-partner DIKO’s deputy head Andreas Angelides when he said last week, “Turkey has no reason to give us anything”. Greek Cypriots seem blind to the fact that Turkey feels the same about them, since Greek Cypriots appear to be sitting pretty in the EU, from where they block nearly half of Turkey’s EU membership negotiating chapters.
People should not fool themselves: further postponements of a settlement will have dire consequences for all sides. A breakthrough that brings the Turkish government and the Republic of Cyprus into the same room is now urgent. After so many decades of delays to a solution on the bicommunal, bizonal basis first set out in 1977, the problem is that if indeed there is to be yet another postponement, the basis for any such reunification will have been completely whittled away.
Didem Akyel is a Research Assistant with Crisis Group's Turkey/Cyprus Project.
The EU-Turkey-Cyprus Triangle: "Time for Turkey and Greek Cypriots to Start Talking"
Didem Akyel
18 January 2010
In Cyprus, leaving things until the last minute, then scrambling to try to get them done as a deadline approaches, is as popular as it is in other Mediterranean cultures. It has cursed several past rounds of talks on reunifying the one million people on the island, divided politically since 1963 and militarily since 1974. With the latest process stalling, the time has come for a radical move that brings Greek Cypriots and Turkey fully into the negotiations.
After holding over 60 tête-à-tête meetings during 16 months, the leaders of the 80 per cent majority Greek Cypriot and 20 per cent minority Turkish Cypriot communities have now launched a new and “intensified” phase of reunification talks. A first three-day session starting on 11 January focused only on governance, with two other negotiating areas – economy and EU affairs – waiting to be discussed in the second round scheduled for 25 January. Time allowing, deliberations on property issue may also take place. But even the successful completion of these talks would still leave unresolved the three remaining thorny issues of territory, security and guarantees and citizenship. The UN has already announced that the leaders will take a break at the end of the month so that Turkish Cypriot leader Talat can start campaigning for re-election in April.
Hopes for achieving a quick convergence on governance were set back when a package of proposals given by Turkish Cypriot leader Mehmet Ali Talat to his Greek Cypriot counterpart Demetris Christofias on 7 January was rejected as “unacceptable” three days later in a meeting of Christofias with all Greek Cypriot party leaders. On 12 January, Christofias brought his own package to the table, but his proposals restated his government’s previous positions and did not respond directly to the Turkish Cypriot ones.
The Turkish Cypriots’ ten-item package included broad rights to be given to constituent states in external relations (e.g. signing treaties with third parties), although it also allowed a future president or vice-president to take such agreements to a Constitutional Court before they entered into force. At the same time, the package underlined the single sovereignty principle, while maintaining the “equal status” of the constituent states and the “distinct identity and integrity of both communities” whose relationship is based on “political equality” where one does not claim authority over the other.
One hard-to-implement demand was to grant the same rights – including the four freedoms of movement of goods, capital, services and persons – to Turkish and Greek citizens on the island until Turkey joins the EU. The package also asked for two separately-managed flight information regions (FIRs), local police for each constituent state in addition to a federal force, and legal recognition for past acts of the legislative, executive or judicial authorities in the north prior to the agreement.
In previous rounds of negotiations, the Greek Cypriot side had already made the key concession of a rotating presidency and vice presidency, with four years as president for the Greek Cypriot leader against two years for the Turkish Cypriot. The Turkish Cypriot proposals demanded a three-to-two-year ratio. The Turkish Cypriot side demanded that there be a 12-member Cabinet with a seven-to-five ratio, instead of the Greek Cypriot proposal of a nine-member cabinet with a six-to-three ratio. The package wanted to grant veto rights to the president and vice president.
The proposals demanded enhanced representation for Turkish Cypriots in the legislative and administrative institutions of the new state. Passing laws would need qualified voting that effectively include the possibility of one community vetoing proceedings by walking out, and Turkish Cypriots would be over-represented in relation to their population in certain governmental institutions. At the same time, a key Turkish Cypriot concession was to accept Greek Cypriot demands for simultaneous cross-voting in presidential elections and an eventual 20 per cent weighted vote granted to Greek Cypriots when voting for Turkish Cypriot candidates.
In addition to the contents of the package – very unrealistic in some parts, but in others clearly the product of hard-fought compromises between Turkish doves and hawks – the way it was presented clouded its chances. Even though it is prefaced with a statement that “insofar as the internal balance of the proposal is observed, the Turkish Cypriot side is ready to consider any constructive suggestion that may come from the Greek Cypriot side,” presentations in Turkish media smacked of a “take-it-or-leave-it” attitude. For sure, Turkey and the Turkish Cypriot side could help the process by toning down anything that can sound like a demand for a confederal arrangement, which fuels Greek Cypriot fears that Turkey is trying to legitimise the current de facto state in the north.
Despite the Greek Cypriot parties’ dismissal of the Turkish Cypriot proposals, Christofias has gone on with the talks, apparently understanding that the Greek Cypriot side risks seeming the less constructive side in the eyes of the international community. Having rejected the last U.N. plan for a settlement in 2004 – a plan strongly backed by the EU and the U.S. – the Greek Cypriots cannot once again risk another public relations failure.
And the Greek Cypriots seem to have realized that time is running out to reach a deal. The Turkish Cypriot side had been asking for months to speed up the negotiations, yet Christofias only agreed to intensified talks now, when the April elections amongst Turkish Cypriots are already looming ominously over the process.
There is still time to get out of this impasse. The Turks and Greek Cypriots must establish broader channels of communication through which misinformation can be corrected and prejudices on both sides overcome to secure the confidence needed for a comprehensive federal deal.
As the larger party (not to mention the one maintaining a garrison on north Cyprus of at least 21,000 soldiers, or, according to the Greek Cypriots, 43,000 soldiers), it would make sense for Turkey to take the lead in reaching out broadly to Greek Cypriots and generating a minimum of trust. The Greek Cypriots should not to miss that chance if the invitation comes. They must find a way to start talking directly to Turkey. Turkey has already offered direct talks with Greek Cypriots, on the condition that the Turkish Cypriot leader and the Greek government are in also involved in a balanced way. This could even be in the form of Christofias and Talat visiting Ankara, and then Athens, in turn. The Greek Cypriots have rejected this format for a meeting, although there is nothing intrinsically wrong with it. Greece and the Greek Cypriots may not want Athens to be involved, but historically, it has always been linked to the problem and can be part of the solution. Even today, there are probably as many Greek flags in the Republic of Cyprus as there are Turkish flags flying next to the Turkish Cypriot flag, and Christofias is heading to Athens next week for special consultations on Cyprus with Greek Prime Minister Andreas Papandreou.
The Greek Cypriot argument that this will pave the way to partition by somehow promoting the status of the Turkish Cypriot leader is not a strong argument, and certainly misses the point of what is at stake. If this round of talks fails, that will be the surest route to partition, resulting in great losses for Cypriots and all others affected by the dispute.
The mutual lack of understanding between Greek Cypriots and the Turks of Turkey was amply voiced by Greek Cypriot coalition-partner DIKO’s deputy head Andreas Angelides when he said last week, “Turkey has no reason to give us anything”. Greek Cypriots seem blind to the fact that Turkey feels the same about them, since Greek Cypriots appear to be sitting pretty in the EU, from where they block nearly half of Turkey’s EU membership negotiating chapters.
People should not fool themselves: further postponements of a settlement will have dire consequences for all sides. A breakthrough that brings the Turkish government and the Republic of Cyprus into the same room is now urgent. After so many decades of delays to a solution on the bicommunal, bizonal basis first set out in 1977, the problem is that if indeed there is to be yet another postponement, the basis for any such reunification will have been completely whittled away.
Didem Akyel is a Research Assistant with Crisis Group's Turkey/Cyprus Project.
Thursday 14 January 2010
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΠΟΨΗ
O Metin Münir είναι Τ/Κ που ζεί και εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Τουρκία για πολλά χρόνια. Θεωρείται ένας από τις πλέον επιφανείς δημοσιογράφους στην Τουρκία ο οποίος συνεργάστηκε κατά καιρούς με όλα τα μεγάλα συγκροτήματα ΜΜΕ εντός και εκτός Τουρκίας. Για χρόνια επίσης συνεργάζεται με έγκυρα έντυπα του εξωτερικού, όπως η Guardian και η Financial Times.
Το ελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα που κυριαρχεί στα άρθρα του εξόργιζε κατά καιρούς το τουρκικό κατεστημένο που τον κυνήγησε ουκ ολίγες φορές. Στο Κυπριακό οι απόψεις ήταν πάντα ειλικρινείς, καθαρές και εποικοδομητικές, γεγονός που του κέρδισε το μίσος του κατεστημένου στην Τ/Κ κοινότητα. Ο Μετίν Μουνίρ σχολίασε στις 13 Ιανουαρίου τις θέσεις που περιέλαβε η τουρκική πλευρά στο περιβόητο έγγραφο που διαβίβασε μέσω των Ηνωμένων Εθνών στην Ε/Κ πλευρά, σε άρθρο του στη Milliyet με τίτλο «Κύπρος: Τώρα τι θα γίνει;». Το αναρτώ γιατί θεωρώ ότι πρέπει να διαβαστεί καθώς δίνει την άλλη τουρκική άποψη:
«Όταν διάβασα τη δέσμη εισηγήσεων του Προέδρου Ταλάτ, την οποία υπέβαλε στον Ε/κ ηγέτη Χριστόφια και αυτός την απέρριψε, τότε αντιλήφθηκα ότι με τα μυαλά αυτά δεν πρόκειται να λυθεί η κυπριακή υπόθεση.
Συγνώμη, θα έπρεπε να πω ότι το αντιλήφθηκα για μια ακόμη φορά. Άλλωστε, ήδη γνώριζα ότι το κυπριακό πρόβλημα δεν επρόκειτο να λυθεί. Πλέον είμαι βέβαιος. Ο Χριστόφιας όταν έλαβε τη δέσμη, κάλεσε αμέσως τους αρχηγούς των κομμάτων, τα οποία εκπροσωπούνται στη Βουλή των Αντιπροσώπων, και τους μοίρασε τις εισηγήσεις αυτές. Ακολούθως, ανέφερε ότι η δέσμη αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για συζήτηση. Δεν είναι διόλου δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, μάλιστα και να του δώσει και δίκιο, τη συμπεριφορά του αυτή.
«Καταρχάς, οι εισηγήσεις δεν προβλέπουν τη σύσταση μιας ομοσπονδίας, αλλά τη σύσταση μιας συνομοσπονδίας, η οποία άλλωστε δεν βρίσκεται καν στο προσκήνιο. Η ομοσπονδία αποτελείται από ένα κυρίαρχο κράτος, το οποίο περιλαμβάνει μέσα στη δομή του κρατίδια, τα οποία διοικούν μερικώς τον εαυτό τους. Απεναντίας, η συνομοσπονδία αποτελείται από ένα κράτος που περιλαμβάνει δύο ή περισσότερα κυρίαρχα κράτη.
Δεν το είπαμε, όμως ευθαρσώς το κάναμε γνωστό, ότι μέσα στην καρδιά μας ο λέων που κοιμάται ακούει στο όνομα συνομοσπονδία. Ιδού δύο αποδεικτικά στοιχεία: α) Η τουρκική διοίκηση θα μπορεί να υπογράφει συμφωνίες με ξένα κράτη και β) η ΤΔΒΚ θα έχει κυριαρχικά δικαιώματα πάνω στον εναέριο χώρο των εδαφών της.
«Ένα άλλο βασικό σημείο είναι το αίτημά μας για εκπροσώπηση στη διοίκηση, κάτι το οποίο δεν συνάδει με την πληθυσμιακή μας οντότητα. Ενώ οι Τούρκοι εκπροσωπούν το 25% του πληθυσμού της νήσου, εμείς ζητήσαμε το 40% των θώκων της κυβέρνησης [7 Ε/κ και 5 Τούρκοι υπουργοί].
«Ως συμπλήρωμα αυτού ζητούμε η τουρκική κοινότητα να έχει και το δικαίωμα βέτο σε όλα τα νομοθετήματα και στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Σε σημαντικούς φορείς, όπως το Συμβούλιο Ανταγωνισμού, θα υπάρχουν 4 Ε/κ και 3 Τούρκοι εκπρόσωποι.
«Αυτό, το οποίο είναι σημαντικότερο και από την εισήγηση: Κατά μια έννοια, εκείνο το οποίο είναι σημαντικότερο και από τις εισηγήσεις, είναι η νοοτροπία η οποία τους έχει δώσει την έμπνευση αυτή. Αυτοί, οι οποίοι ετοίμασαν τις εισηγήσεις αυτές, δεν εμπιστεύονται ούτε κατά κεραία τους Ε/κ. Παράλληλα, δεν έχουν ούτε την παραμικρή ελπίδα ότι οποιαδήποτε συμφωνία μπορεί να προχωρήσει.
«Πιστεύουν ότι ο νέος συνεταιρισμός δεν πρόκειται να προχωρήσει, όπως άλλωστε έγινε και με τη Δημοκρατία που είχε συσταθεί το 1960 και μέσα σε τρία χρόνια κατέρρευσε. Για το λόγο αυτό, καταβάλλουν προσπάθειες όσο είναι δυνατόν να «δέσουν» περισσότερο γερά την τουρκική κοινότητα και να περιλάβουν μέσα στο συμφωνητικό πάρα πολλά πράγματα.
«Αυτοί, οι οποίοι ετοίμασαν τις εισηγήσεις αυτές, δεν έχουν διόλου αυτοπεποίθηση. Βλέπουν με σίγουρο μάτι ότι οι Τούρκοι θα αποτελέσουν δόλωμα στους Ε/κ. Έτσι, καταβάλλουν προσπάθειες ώστε να το παρεμποδίσουν με τη σύσταση ενός μηχανισμού, ο οποίος θα είναι αδύνατο να λειτουργήσει κατά το στάδιο της εφαρμογής. Τότε, όμως, θα πρέπει να υποβάλουμε το εξής ερώτημα: Αφού, λοιπόν, δεν έχεις καμμία εμπιστοσύνη απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, τότε γιατί ζητάς να βρεις τον μπελά σου; Γιατί καταβάλλεις προσπάθειες προκειμένου να ιδρύσεις έναν συνεταιρισμό μαζί τους;
Οι εισηγήσεις αυτές έφεραν στο προσκήνιο και κάτι άλλο: Τούρκοι και Ε/κ μακράν απέχουν από έναν συνεταιρισμό. Πριν από αυτό, υπάρχουν άλλα πράγματα, τα οποία πρέπει να γίνουν. Να συγχωρέσουν αλλήλους και να συμφιλιωθούν. Να θάψουν τα όπλα και να ξεχάσουν το παρελθόν. Στους αγρούς του μίσους να σπείρουν αγάπη και κατανόηση. Όμως, αυτό είναι εφικτό;
«Η Κύπρος, αν και στην πραγματικότητα είναι μέλος της Ε.Ε., εντούτοις γεωγραφικά ανήκει στην ασιατική ήπειρο. Είναι ένα κομμάτι της Μέσης Ανατολής. Στην περιοχή αυτή κυριαρχούν το μίσος, το αίμα και η ανοησία. Τώρα, τι πρόκειται να γίνει;
«Ταλάτ και Χριστόφιας θα συνεχίσουν να προχωρούν χέρι - χέρι και μοιράζοντας χαμόγελα, διότι ουδείς θέλει να είναι αυτός, ο οποίος θα διακόψει τις συνομιλίες. Όμως, όλοι πλέον γνωρίζουν ότι πίσω από την τελετουργική πομπή, την οποία ακολουθούν, δεν είναι ένας νυφικός γάμος, αλλά μια νεκροφόρα.»
Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com
Το ελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα που κυριαρχεί στα άρθρα του εξόργιζε κατά καιρούς το τουρκικό κατεστημένο που τον κυνήγησε ουκ ολίγες φορές. Στο Κυπριακό οι απόψεις ήταν πάντα ειλικρινείς, καθαρές και εποικοδομητικές, γεγονός που του κέρδισε το μίσος του κατεστημένου στην Τ/Κ κοινότητα. Ο Μετίν Μουνίρ σχολίασε στις 13 Ιανουαρίου τις θέσεις που περιέλαβε η τουρκική πλευρά στο περιβόητο έγγραφο που διαβίβασε μέσω των Ηνωμένων Εθνών στην Ε/Κ πλευρά, σε άρθρο του στη Milliyet με τίτλο «Κύπρος: Τώρα τι θα γίνει;». Το αναρτώ γιατί θεωρώ ότι πρέπει να διαβαστεί καθώς δίνει την άλλη τουρκική άποψη:
«Όταν διάβασα τη δέσμη εισηγήσεων του Προέδρου Ταλάτ, την οποία υπέβαλε στον Ε/κ ηγέτη Χριστόφια και αυτός την απέρριψε, τότε αντιλήφθηκα ότι με τα μυαλά αυτά δεν πρόκειται να λυθεί η κυπριακή υπόθεση.
Συγνώμη, θα έπρεπε να πω ότι το αντιλήφθηκα για μια ακόμη φορά. Άλλωστε, ήδη γνώριζα ότι το κυπριακό πρόβλημα δεν επρόκειτο να λυθεί. Πλέον είμαι βέβαιος. Ο Χριστόφιας όταν έλαβε τη δέσμη, κάλεσε αμέσως τους αρχηγούς των κομμάτων, τα οποία εκπροσωπούνται στη Βουλή των Αντιπροσώπων, και τους μοίρασε τις εισηγήσεις αυτές. Ακολούθως, ανέφερε ότι η δέσμη αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για συζήτηση. Δεν είναι διόλου δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, μάλιστα και να του δώσει και δίκιο, τη συμπεριφορά του αυτή.
«Καταρχάς, οι εισηγήσεις δεν προβλέπουν τη σύσταση μιας ομοσπονδίας, αλλά τη σύσταση μιας συνομοσπονδίας, η οποία άλλωστε δεν βρίσκεται καν στο προσκήνιο. Η ομοσπονδία αποτελείται από ένα κυρίαρχο κράτος, το οποίο περιλαμβάνει μέσα στη δομή του κρατίδια, τα οποία διοικούν μερικώς τον εαυτό τους. Απεναντίας, η συνομοσπονδία αποτελείται από ένα κράτος που περιλαμβάνει δύο ή περισσότερα κυρίαρχα κράτη.
Δεν το είπαμε, όμως ευθαρσώς το κάναμε γνωστό, ότι μέσα στην καρδιά μας ο λέων που κοιμάται ακούει στο όνομα συνομοσπονδία. Ιδού δύο αποδεικτικά στοιχεία: α) Η τουρκική διοίκηση θα μπορεί να υπογράφει συμφωνίες με ξένα κράτη και β) η ΤΔΒΚ θα έχει κυριαρχικά δικαιώματα πάνω στον εναέριο χώρο των εδαφών της.
«Ένα άλλο βασικό σημείο είναι το αίτημά μας για εκπροσώπηση στη διοίκηση, κάτι το οποίο δεν συνάδει με την πληθυσμιακή μας οντότητα. Ενώ οι Τούρκοι εκπροσωπούν το 25% του πληθυσμού της νήσου, εμείς ζητήσαμε το 40% των θώκων της κυβέρνησης [7 Ε/κ και 5 Τούρκοι υπουργοί].
«Ως συμπλήρωμα αυτού ζητούμε η τουρκική κοινότητα να έχει και το δικαίωμα βέτο σε όλα τα νομοθετήματα και στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Σε σημαντικούς φορείς, όπως το Συμβούλιο Ανταγωνισμού, θα υπάρχουν 4 Ε/κ και 3 Τούρκοι εκπρόσωποι.
«Αυτό, το οποίο είναι σημαντικότερο και από την εισήγηση: Κατά μια έννοια, εκείνο το οποίο είναι σημαντικότερο και από τις εισηγήσεις, είναι η νοοτροπία η οποία τους έχει δώσει την έμπνευση αυτή. Αυτοί, οι οποίοι ετοίμασαν τις εισηγήσεις αυτές, δεν εμπιστεύονται ούτε κατά κεραία τους Ε/κ. Παράλληλα, δεν έχουν ούτε την παραμικρή ελπίδα ότι οποιαδήποτε συμφωνία μπορεί να προχωρήσει.
«Πιστεύουν ότι ο νέος συνεταιρισμός δεν πρόκειται να προχωρήσει, όπως άλλωστε έγινε και με τη Δημοκρατία που είχε συσταθεί το 1960 και μέσα σε τρία χρόνια κατέρρευσε. Για το λόγο αυτό, καταβάλλουν προσπάθειες όσο είναι δυνατόν να «δέσουν» περισσότερο γερά την τουρκική κοινότητα και να περιλάβουν μέσα στο συμφωνητικό πάρα πολλά πράγματα.
«Αυτοί, οι οποίοι ετοίμασαν τις εισηγήσεις αυτές, δεν έχουν διόλου αυτοπεποίθηση. Βλέπουν με σίγουρο μάτι ότι οι Τούρκοι θα αποτελέσουν δόλωμα στους Ε/κ. Έτσι, καταβάλλουν προσπάθειες ώστε να το παρεμποδίσουν με τη σύσταση ενός μηχανισμού, ο οποίος θα είναι αδύνατο να λειτουργήσει κατά το στάδιο της εφαρμογής. Τότε, όμως, θα πρέπει να υποβάλουμε το εξής ερώτημα: Αφού, λοιπόν, δεν έχεις καμμία εμπιστοσύνη απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, τότε γιατί ζητάς να βρεις τον μπελά σου; Γιατί καταβάλλεις προσπάθειες προκειμένου να ιδρύσεις έναν συνεταιρισμό μαζί τους;
Οι εισηγήσεις αυτές έφεραν στο προσκήνιο και κάτι άλλο: Τούρκοι και Ε/κ μακράν απέχουν από έναν συνεταιρισμό. Πριν από αυτό, υπάρχουν άλλα πράγματα, τα οποία πρέπει να γίνουν. Να συγχωρέσουν αλλήλους και να συμφιλιωθούν. Να θάψουν τα όπλα και να ξεχάσουν το παρελθόν. Στους αγρούς του μίσους να σπείρουν αγάπη και κατανόηση. Όμως, αυτό είναι εφικτό;
«Η Κύπρος, αν και στην πραγματικότητα είναι μέλος της Ε.Ε., εντούτοις γεωγραφικά ανήκει στην ασιατική ήπειρο. Είναι ένα κομμάτι της Μέσης Ανατολής. Στην περιοχή αυτή κυριαρχούν το μίσος, το αίμα και η ανοησία. Τώρα, τι πρόκειται να γίνει;
«Ταλάτ και Χριστόφιας θα συνεχίσουν να προχωρούν χέρι - χέρι και μοιράζοντας χαμόγελα, διότι ουδείς θέλει να είναι αυτός, ο οποίος θα διακόψει τις συνομιλίες. Όμως, όλοι πλέον γνωρίζουν ότι πίσω από την τελετουργική πομπή, την οποία ακολουθούν, δεν είναι ένας νυφικός γάμος, αλλά μια νεκροφόρα.»
Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com
Saturday 9 January 2010
ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΕΛΙΓΜΟΙ ΚΑΙ Ε/Κ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΦΕΛΕΙΑ
Υπάρχει ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από όλους: Γιατί η τουρκι-κή πλευρά επέλεξε να καταθέσει προτάσεις –«ιδέες», προτιμά να τις αποκα-λεί- αυτή τη χρονική περίοδο –πριν από την έναρξη των εντατικών και όχι όταν οι δύο ηγέτες διαπραγματεύονταν ακριβώς το θέμα της διακυβέρνησης και του διαμερισμού εξουσίας. Η απάντηση είναι απλή, οφθαλμοφανής και έχει να κάνει με το σχέδιο Β της τουρκικής πλευράς το οποίο κυριάρχησε στα τουρκικά ΜΜΕ λίγο πριν την κατάθεση των προτάσεων.
Η στάση της τουρκικής πλευράς –και κυρίως η επιρροή της Τουρκίας στη διαμόρφωση της διαπραγματευτικής τακτικής του Ταλάτ- αποσκοπούσε στη δημιουργία συνθηκών που θα της επέτρεπαν να; Προχωρήσει στο σχέδιο Β. Τι περίπου προβλέπει το σχέδιο Β το περιγράψαμε από αυτήν εδώ τη θέση. Είναι προφανές ότι ο νεοφανής μάγος της τουρκικής διπλωματίας εκτιμά ότι έφθασε η ώρα για να προχωρήσει στο σχέδιο Β. Προφανώς εκτιμά επίσης ότι στο τέλος των εντατικών η κάθε πλευρά θα κριθεί από τη στάση και τη συμπεριφορά της στη διάρκεια της διαπραγματευτικής διαδικασίας. Πα-ράλληλα, οι προτάσεις ή ιδέες της τουρκικής πλευράς αποτελούν δώρο στον Ταλάτ ενόψει εκλογών. Μπορεί τώρα να αντιμετωπίσει τον Ντερβίς Έρογλου στην εκλογική παλαίστρα λέγοντας ότι είναι αυτός που κατέθεσε προτάσεις για την κατοχύρωση συμφερόντων της Τουρκίας στην Κύπρο. Και συνεπώς μπορεί να αντιμετωπίσει την κριτική του Έρογλου για δήθεν παραχωρήσεις.
Αυτό ωστόσο που προκαλεί αίσθηση είναι η πολιτική αφέλεια όσων έσπευ-σαν να αποφανθούν ότι «καταρρέει η στρατηγική Χριστόφια» ότι «εκφυλί-στηκαν πλήρως οι συνομιλίες». Υποδεικνύοντας, χωρίς να το λένε, ότι θα πρέπει να διακοπούν οι συνομιλίες. Και φωνασκούντες υπέρ της αναθεώρη-σης της στρατηγικής της Ε/Κ πλευράς. Αλλαγή στρατηγικής σημαίνει, βέ-βαια και αλλαγή στόχου. Τολμούν όμως να πουν ποιο στόχο θέλουν να πε-ριλάβουν στη νέα στρατηγική; Ή άκουσε κανένας οποιονδήποτε από αυτούς να λέει τι είδους στρατηγική προτείνει; Πόση, από την άλλη, πολιτική αφέ-λεια χρειάζεται για να αντιληφθεί κανείς ότι επιδίωξη της τουρκικής πλευ-ράς είναι να ωθήσει την Ε/Κ στην αποχώρηση από τη διαδικασία για να δι-ευκολύνει έτσι την εφαρμογή του τουρκικού σχεδίου Β; Η στάση των υπο-στηρικτών των αναθεωρητών της Ε/Κ στρατηγικής δεν ισοδυναμεί με στήριξη του τουρκικού παιγνιδιού για την ώθηση της Ε/Κ πλευράς στην αποχώρηση από την διαδικασία; Πολύ περισσότερο καθώς η τουρκική πλευρά ανέλαβε ολόκληρη εκστρατεία για να «εξηγήσει» ότι αυτό που κατέθεσε δεν είναι προτάσεις αλλά ιδέες, άρα «διαπραγματεύσιμες» -με προφανή στόχο να παρασύρει την Ε/Κ σε συζήτηση των συνομοσπονδιακών «ιδεών» της.
Η κατάσταση αντιμετωπίζεται με τον ίδιο επικοινωνιακό τρόπο που υποβλή-θηκαν οι «ιδέες». Η Ε/Κ πλευρά καταθέτει προτάσεις ή ιδέες που υποσκιά-ζουν τις τουρκικές και που θέτουν στο τραπέζι ζητήματα που ενισχύουν το ένα κράτος, τη μια διεθνή προσωπικότητα και την μια ιθαγένεια.
Εκείνοι τέλος, που ωρύονται για την τουρκική αξίωση να αναγνωριστούν στους Τούρκους υπηκόους οι τέσσερις βασικές ελευθερίες που ισχύουν για τους Ευρωπαίους πολίτες, αναρωτιέται κανείς που ήταν –ή όντως, πόσο κα-λά παρακολουθούν τις εξελίξεις που αφορούν το Κυπριακό, όταν ο Νταβού-τογλου κατέθετε για πρώτη φορά επίσημα αυτή τη θέση ισχυριζόμενος μά-λιστα ότι συνάδει και με τις αρχές και τις αποφάσεις του ΟΗΕ- που ήταν λοιπόν όλοι αυτοί που ωρύονται σήμερα όταν ο Νταβούτογλου κατέθετε τη θέση αυτή στο Συμβούλιο Σύνδεσης Τουρκίας ΕΕ στις 19, 20 Μαίου, το 2009, στις Βρυξέλλες;
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
10.1.2010
Subscribe To costasyennaris.blogspot.c
Η στάση της τουρκικής πλευράς –και κυρίως η επιρροή της Τουρκίας στη διαμόρφωση της διαπραγματευτικής τακτικής του Ταλάτ- αποσκοπούσε στη δημιουργία συνθηκών που θα της επέτρεπαν να; Προχωρήσει στο σχέδιο Β. Τι περίπου προβλέπει το σχέδιο Β το περιγράψαμε από αυτήν εδώ τη θέση. Είναι προφανές ότι ο νεοφανής μάγος της τουρκικής διπλωματίας εκτιμά ότι έφθασε η ώρα για να προχωρήσει στο σχέδιο Β. Προφανώς εκτιμά επίσης ότι στο τέλος των εντατικών η κάθε πλευρά θα κριθεί από τη στάση και τη συμπεριφορά της στη διάρκεια της διαπραγματευτικής διαδικασίας. Πα-ράλληλα, οι προτάσεις ή ιδέες της τουρκικής πλευράς αποτελούν δώρο στον Ταλάτ ενόψει εκλογών. Μπορεί τώρα να αντιμετωπίσει τον Ντερβίς Έρογλου στην εκλογική παλαίστρα λέγοντας ότι είναι αυτός που κατέθεσε προτάσεις για την κατοχύρωση συμφερόντων της Τουρκίας στην Κύπρο. Και συνεπώς μπορεί να αντιμετωπίσει την κριτική του Έρογλου για δήθεν παραχωρήσεις.
Αυτό ωστόσο που προκαλεί αίσθηση είναι η πολιτική αφέλεια όσων έσπευ-σαν να αποφανθούν ότι «καταρρέει η στρατηγική Χριστόφια» ότι «εκφυλί-στηκαν πλήρως οι συνομιλίες». Υποδεικνύοντας, χωρίς να το λένε, ότι θα πρέπει να διακοπούν οι συνομιλίες. Και φωνασκούντες υπέρ της αναθεώρη-σης της στρατηγικής της Ε/Κ πλευράς. Αλλαγή στρατηγικής σημαίνει, βέ-βαια και αλλαγή στόχου. Τολμούν όμως να πουν ποιο στόχο θέλουν να πε-ριλάβουν στη νέα στρατηγική; Ή άκουσε κανένας οποιονδήποτε από αυτούς να λέει τι είδους στρατηγική προτείνει; Πόση, από την άλλη, πολιτική αφέ-λεια χρειάζεται για να αντιληφθεί κανείς ότι επιδίωξη της τουρκικής πλευ-ράς είναι να ωθήσει την Ε/Κ στην αποχώρηση από τη διαδικασία για να δι-ευκολύνει έτσι την εφαρμογή του τουρκικού σχεδίου Β; Η στάση των υπο-στηρικτών των αναθεωρητών της Ε/Κ στρατηγικής δεν ισοδυναμεί με στήριξη του τουρκικού παιγνιδιού για την ώθηση της Ε/Κ πλευράς στην αποχώρηση από την διαδικασία; Πολύ περισσότερο καθώς η τουρκική πλευρά ανέλαβε ολόκληρη εκστρατεία για να «εξηγήσει» ότι αυτό που κατέθεσε δεν είναι προτάσεις αλλά ιδέες, άρα «διαπραγματεύσιμες» -με προφανή στόχο να παρασύρει την Ε/Κ σε συζήτηση των συνομοσπονδιακών «ιδεών» της.
Η κατάσταση αντιμετωπίζεται με τον ίδιο επικοινωνιακό τρόπο που υποβλή-θηκαν οι «ιδέες». Η Ε/Κ πλευρά καταθέτει προτάσεις ή ιδέες που υποσκιά-ζουν τις τουρκικές και που θέτουν στο τραπέζι ζητήματα που ενισχύουν το ένα κράτος, τη μια διεθνή προσωπικότητα και την μια ιθαγένεια.
Εκείνοι τέλος, που ωρύονται για την τουρκική αξίωση να αναγνωριστούν στους Τούρκους υπηκόους οι τέσσερις βασικές ελευθερίες που ισχύουν για τους Ευρωπαίους πολίτες, αναρωτιέται κανείς που ήταν –ή όντως, πόσο κα-λά παρακολουθούν τις εξελίξεις που αφορούν το Κυπριακό, όταν ο Νταβού-τογλου κατέθετε για πρώτη φορά επίσημα αυτή τη θέση ισχυριζόμενος μά-λιστα ότι συνάδει και με τις αρχές και τις αποφάσεις του ΟΗΕ- που ήταν λοιπόν όλοι αυτοί που ωρύονται σήμερα όταν ο Νταβούτογλου κατέθετε τη θέση αυτή στο Συμβούλιο Σύνδεσης Τουρκίας ΕΕ στις 19, 20 Μαίου, το 2009, στις Βρυξέλλες;
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
10.1.2010
Subscribe To costasyennaris.blogspot.c
Thursday 7 January 2010
ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΦΑΝΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ ΣΤΙΣ ΕΝΤΑΤΙΚΕΣ
Ενώ πλησιάζει η έναρξη των εντατικών διαπραγματεύσεων οι αντιπολιτευό-μενοι εντός της Κυβέρνηση εξακολουθούν να πυροβολούν τους χειρισμούς και την τακτική του Προέδρου Χριστόφια στις συνομιλίες. Το πρόβλημα δεν είναι ότι επικρίνουν την πολιτική Χριστόφια –κριτική που προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις από τη στιγμή που επεκτείνεται σε όλο το φάσμα της δια-κυβέρνησης Χριστόφια- αλλά τα επιχειρήματα που επικαλούνται. Και που προδίδουν είτε πολιτική αφέλεια είτε σκόπιμη περιφρόνηση των πραγματι-κοτήτων που μας περιβάλλουν.
Υποστηρίζουν, για παράδειγμα, ότι διαφωνούν και με τη θεματολογία των εντατικών και ότι η περιστροφή γύρω από τα θέματα που επιλέγηκαν για τις εντατικές «ωραιοποιούν τη διαδικασία» και -προφανώς εννοούν- δημιουρ-γούν παραπλανητική εικόνα προόδου. Και αντιπροτείνουν τη συζήτηση των πιο δύσκολων θεμάτων, όπως της ασφάλειας, των εγγυήσεων, του μηχανι-σμού επίλυσης διαφορών, των εποίκων κλπ. Και θεωρούν ότι στα θέματα αυτά θα διαφανεί η τουρκική αδιαλλαξία και συνεπώς δεν θα επιρριφθεί η ευθύνη στην Ε/Κ πλευρά στην περίπτωση κατάρρευσης της διαδικασίας.
Δεν εξηγούν ωστόσο, ενώπιον ποιών θα διαφανεί η αδιαλλαξία της τουρκι-κής πλευράς; Ενώπιον της διεθνούς κοινότητας μήπως; Έχει μήπως διαφα-νεί οποιαδήποτε διάθεση της διεθνούς κοινότητας να βάλει την Τουρκία στο σκαμνί για την αδιαλλαξία της έως τώρα; Και ας μη βιαστεί κανείς να απα-ντήσει ότι αυτή δεν διαφάνηκε. Διότι αν δεν διαφάνηκε έως τώρα και δεδο-μένου ότι οι τουρκικές θέσεις παραμένουν οι ίδιες, τι είναι εκείνο που θα τις αποκαλύψει με τη συζήτηση άλλων θεμάτων στις εντατικές; Αυτό που εί-ναι βέβαιο είναι ότι όταν προβάλλονται οι αδιάλλακτες θέσεις της τουρκικής πλευράς, αυτές απορρίπτονται και έτσι θα συνέβαινε και τώρα. Τι είναι ό-μως εκείνο που μας εξασφαλίζει ότι όταν απορριφθούν, η διεθνής κοινότητα δεν θα τις κρίνει «λογικές» και δεν θα μας κατακεραυνώσει –όπως έγινε στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν- για την απόρριψη τους;
Δυστυχώς, η διεθνής κοινότητα κινείται με γενικόλογες τοποθετήσεις στις εξελίξεις του Κυπριακού, διότι έτσι βολεύεται, έτσι προστατεύονται τα συμ-φέροντα του. Και αν ακόμα αντιληφθούν τον αρνητικό ρόλο της Τουρκίας –και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι δεν τον αντιλαμβάνονται- δεν φαίνονται να είναι πρόθυμοι να αλλάξουν τη στάση ανοχής και εξευμενισμού που δια-κρίνει την μέχρι σήμερα στάση τους έναντι της Τουρκίας. Υπάρχει μήπως οποιαδήποτε ένδειξη ότι αυτό μπορεί να αλλάξει στο άμεσο μέλλον; Μπορεί κάποιος να τεκμηριώσει μια τέτοια εκτίμηση;
Από την άλλη, πόσοι έχουν προβληματιστεί για το ποιες θα είναι συνέπειες στην περίπτωση που η διεθνής κοινότητα επαναλάβει τη στάση ίσων απο-στάσεων ή ακόμα επιρρίψει την ευθύνη –δίκαια ή μη, δεν έχει σημασία- στην Ε/Κ πλευρά; Πολύ περισσότερο καθώς τώρα γνωρίζουμε και σημαντι-κά στοιχεία του τουρκικού σχεδίου Β.
Subscribe To costasyennaris.blogspot.c
Υποστηρίζουν, για παράδειγμα, ότι διαφωνούν και με τη θεματολογία των εντατικών και ότι η περιστροφή γύρω από τα θέματα που επιλέγηκαν για τις εντατικές «ωραιοποιούν τη διαδικασία» και -προφανώς εννοούν- δημιουρ-γούν παραπλανητική εικόνα προόδου. Και αντιπροτείνουν τη συζήτηση των πιο δύσκολων θεμάτων, όπως της ασφάλειας, των εγγυήσεων, του μηχανι-σμού επίλυσης διαφορών, των εποίκων κλπ. Και θεωρούν ότι στα θέματα αυτά θα διαφανεί η τουρκική αδιαλλαξία και συνεπώς δεν θα επιρριφθεί η ευθύνη στην Ε/Κ πλευρά στην περίπτωση κατάρρευσης της διαδικασίας.
Δεν εξηγούν ωστόσο, ενώπιον ποιών θα διαφανεί η αδιαλλαξία της τουρκι-κής πλευράς; Ενώπιον της διεθνούς κοινότητας μήπως; Έχει μήπως διαφα-νεί οποιαδήποτε διάθεση της διεθνούς κοινότητας να βάλει την Τουρκία στο σκαμνί για την αδιαλλαξία της έως τώρα; Και ας μη βιαστεί κανείς να απα-ντήσει ότι αυτή δεν διαφάνηκε. Διότι αν δεν διαφάνηκε έως τώρα και δεδο-μένου ότι οι τουρκικές θέσεις παραμένουν οι ίδιες, τι είναι εκείνο που θα τις αποκαλύψει με τη συζήτηση άλλων θεμάτων στις εντατικές; Αυτό που εί-ναι βέβαιο είναι ότι όταν προβάλλονται οι αδιάλλακτες θέσεις της τουρκικής πλευράς, αυτές απορρίπτονται και έτσι θα συνέβαινε και τώρα. Τι είναι ό-μως εκείνο που μας εξασφαλίζει ότι όταν απορριφθούν, η διεθνής κοινότητα δεν θα τις κρίνει «λογικές» και δεν θα μας κατακεραυνώσει –όπως έγινε στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν- για την απόρριψη τους;
Δυστυχώς, η διεθνής κοινότητα κινείται με γενικόλογες τοποθετήσεις στις εξελίξεις του Κυπριακού, διότι έτσι βολεύεται, έτσι προστατεύονται τα συμ-φέροντα του. Και αν ακόμα αντιληφθούν τον αρνητικό ρόλο της Τουρκίας –και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι δεν τον αντιλαμβάνονται- δεν φαίνονται να είναι πρόθυμοι να αλλάξουν τη στάση ανοχής και εξευμενισμού που δια-κρίνει την μέχρι σήμερα στάση τους έναντι της Τουρκίας. Υπάρχει μήπως οποιαδήποτε ένδειξη ότι αυτό μπορεί να αλλάξει στο άμεσο μέλλον; Μπορεί κάποιος να τεκμηριώσει μια τέτοια εκτίμηση;
Από την άλλη, πόσοι έχουν προβληματιστεί για το ποιες θα είναι συνέπειες στην περίπτωση που η διεθνής κοινότητα επαναλάβει τη στάση ίσων απο-στάσεων ή ακόμα επιρρίψει την ευθύνη –δίκαια ή μη, δεν έχει σημασία- στην Ε/Κ πλευρά; Πολύ περισσότερο καθώς τώρα γνωρίζουμε και σημαντι-κά στοιχεία του τουρκικού σχεδίου Β.
Subscribe To costasyennaris.blogspot.c
Tuesday 5 January 2010
IS THIS THE TURKISH PLAN B?
The following appeared in the Turkish Daily News. For those who do not know it, Yusuf Kanli is a T/C related to Denktash. He attended the English school and he has been living in Turkey for many years. He is usually well informed and the T/C leaders usually confide in him. What he writes should be read by those who would love to have the negotiating process terminated.
Is it Cyprus plan B?
YUSUF KANLI
Tuesday, January 5, 2010
In this column, over the decades, I have continuously stressed the same things whenever I wrote about the Cyprus problem. These include the issue of downgrading the status of the Greek Cypriot-run Cyprus Republic to the status of the Turkish Cypriot state, and upgrading the Turkish Cypriot state to the level of the Greek Cypriot state as a prerequisite for a settlement on Cyprus. Otherwise, I have stressed that as long as Greek Cypriots are treated as the sole legitimate government of Cyprus and Turkish Cypriots as a minority demanding privileged status from that government, there will never be a power sharing settlement on the island on the basis of political equality between two peoples. If I were a Greek Cypriot, I would never ever vote “yes” to a power sharing deal as long as there was a price to voting “no.”
Over the past decades, current Turkish Cypriot President Mehmet Ali Talat and his socialist Republican Turks’ Party, or CTP, claimed that it was because of the “hard-line” position of former President Rauf Denktaş that a settlement on the island could not be reached.
Now, the same Talat has told reporters that because Greek Cypriots enjoy international recognition and EU membership, as the sole legitimate government of the entire island they lack the motivation to compromise enough to establish a new partnership federation with Turkish Cypriots – a partnership based on political equality. Talat has strong doubts that, unless told by great powers that if the current exercise collapses as a result of them, international recognition of the Turkish Cypriot state might be in the cards, Greek Cypriots will never ever agree to compromise. “They must be told what they might lose if they remain adamant,” he is quoted as saying during a closed-door meeting with some select journalists as part of a veiled start of his reelection campaign.
Has Talat indeed changed? Has he realized that unless the basis of the talks between the two sides is replaced with a real “equality of the two prospective partners” understanding there can be no success? Or, was this just a glimpse of plan B in the making?
Interesting enough, less than half an hour after that closed-door meeting with a group of select media reporters, Talat met with Greek Cypriot leader Dimitris Christofias for the first meeting of 2010. He presented him a set of proposals on “governance and power sharing” to be discussed during next week’s accelerated talks. Among those proposals, there was the much-discussed “cross-voting” for the election of the president and the vice president of the future partnership state. Cross-voting was demanded by the Greek Cypriot side. Talat, though initially against the idea, was supportive of the proposal with some conditions. These include providing Turkey and Turkish nationals the very rights the EU countries and EU nationals would enjoy in Cyprus after a settlement. Prime Minister Derviş Eroğlu was totally against the idea. Ankara partly supported Talat and partly supported Eroğlu.
During Eroğlu’s recent visit to Ankara it was decided that a technical committee composed of population, statistical and other experts from the Turkish Cypriot presidency and the Prime Ministry would examine the possible pros and cons of the proposal before Talat’s upcoming visit to Turkey on Thursday, in which a final decision will be made.
Now, according to some unverified claims on Jan. 1, Foreign Minister Ahmet Davutoğlu phoned Talat and told him to “go ahead” and present the controversial nine-point package on governance and power sharing heading to Christofias.
Talat said: “But, we have not discussed the issue with Eroğlu yet … I do not want to have a public fight with him over the issue.” Davutoğlu phoned Eroğlu and informed him of the decision. He received: “I am still against it, but, if political responsibility rests on Talat and you, ‘go ahead.’” He then phoned Talat for a second time to say, “Eroğlu is still against it, but will go ahead despite his opposition.”
For example, if Christofias has already told Talat that his “cross-voting” proposal cannot be part of a give-and-take process and no conditions can be attached to it [that’s what it says in the minutes this writer read a while ago], what might be the meaning of Talat now saying “yes” to that proposal provided that the Greek Cypriot leader agreed to give Turkish nationals free entry, freedom of circulation all over the island, freedom of settlement and freedom of owning property as if they are EU nationals? Would not that mean provoking Christofias to say “no” to his own proposal?
Then, is Talat aiming to force Christofias out of the talks and tell the world: “You see, Christofias has walked out of the process. They have to pay a price. Now it’s time to recognize the Turkish Cypriot state?”
Is this plan B of Talat and Davutoğlu?
Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com
Is it Cyprus plan B?
YUSUF KANLI
Tuesday, January 5, 2010
In this column, over the decades, I have continuously stressed the same things whenever I wrote about the Cyprus problem. These include the issue of downgrading the status of the Greek Cypriot-run Cyprus Republic to the status of the Turkish Cypriot state, and upgrading the Turkish Cypriot state to the level of the Greek Cypriot state as a prerequisite for a settlement on Cyprus. Otherwise, I have stressed that as long as Greek Cypriots are treated as the sole legitimate government of Cyprus and Turkish Cypriots as a minority demanding privileged status from that government, there will never be a power sharing settlement on the island on the basis of political equality between two peoples. If I were a Greek Cypriot, I would never ever vote “yes” to a power sharing deal as long as there was a price to voting “no.”
Over the past decades, current Turkish Cypriot President Mehmet Ali Talat and his socialist Republican Turks’ Party, or CTP, claimed that it was because of the “hard-line” position of former President Rauf Denktaş that a settlement on the island could not be reached.
Now, the same Talat has told reporters that because Greek Cypriots enjoy international recognition and EU membership, as the sole legitimate government of the entire island they lack the motivation to compromise enough to establish a new partnership federation with Turkish Cypriots – a partnership based on political equality. Talat has strong doubts that, unless told by great powers that if the current exercise collapses as a result of them, international recognition of the Turkish Cypriot state might be in the cards, Greek Cypriots will never ever agree to compromise. “They must be told what they might lose if they remain adamant,” he is quoted as saying during a closed-door meeting with some select journalists as part of a veiled start of his reelection campaign.
Has Talat indeed changed? Has he realized that unless the basis of the talks between the two sides is replaced with a real “equality of the two prospective partners” understanding there can be no success? Or, was this just a glimpse of plan B in the making?
Interesting enough, less than half an hour after that closed-door meeting with a group of select media reporters, Talat met with Greek Cypriot leader Dimitris Christofias for the first meeting of 2010. He presented him a set of proposals on “governance and power sharing” to be discussed during next week’s accelerated talks. Among those proposals, there was the much-discussed “cross-voting” for the election of the president and the vice president of the future partnership state. Cross-voting was demanded by the Greek Cypriot side. Talat, though initially against the idea, was supportive of the proposal with some conditions. These include providing Turkey and Turkish nationals the very rights the EU countries and EU nationals would enjoy in Cyprus after a settlement. Prime Minister Derviş Eroğlu was totally against the idea. Ankara partly supported Talat and partly supported Eroğlu.
During Eroğlu’s recent visit to Ankara it was decided that a technical committee composed of population, statistical and other experts from the Turkish Cypriot presidency and the Prime Ministry would examine the possible pros and cons of the proposal before Talat’s upcoming visit to Turkey on Thursday, in which a final decision will be made.
Now, according to some unverified claims on Jan. 1, Foreign Minister Ahmet Davutoğlu phoned Talat and told him to “go ahead” and present the controversial nine-point package on governance and power sharing heading to Christofias.
Talat said: “But, we have not discussed the issue with Eroğlu yet … I do not want to have a public fight with him over the issue.” Davutoğlu phoned Eroğlu and informed him of the decision. He received: “I am still against it, but, if political responsibility rests on Talat and you, ‘go ahead.’” He then phoned Talat for a second time to say, “Eroğlu is still against it, but will go ahead despite his opposition.”
For example, if Christofias has already told Talat that his “cross-voting” proposal cannot be part of a give-and-take process and no conditions can be attached to it [that’s what it says in the minutes this writer read a while ago], what might be the meaning of Talat now saying “yes” to that proposal provided that the Greek Cypriot leader agreed to give Turkish nationals free entry, freedom of circulation all over the island, freedom of settlement and freedom of owning property as if they are EU nationals? Would not that mean provoking Christofias to say “no” to his own proposal?
Then, is Talat aiming to force Christofias out of the talks and tell the world: “You see, Christofias has walked out of the process. They have to pay a price. Now it’s time to recognize the Turkish Cypriot state?”
Is this plan B of Talat and Davutoğlu?
Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com
H MAXH ΣTA KATEXOMENA KAI OI E/K
Μοιραία το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στην Κύπρο προσανατολίζεται στην εκλογική αναμέτρηση στα κατεχόμενα η θα διεξαχθεί ανάμεσα σε δύο τουρκικές σχολές στο Κυπριακό, των υποστηρικτών της λύσης της επανένω-σης σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και των υποστηρικτών της «λύσης» της συνομοσπονδίας δύο ανεξαρτήτων κρατών. Είτε θέλουν μερικοί να το παραδεχθούν είτε όχι, σε ένα μεγάλο βαθμό ενδέχεται η αναμέτρηση αυτή να καθορίσει το μέλλον της Κύπρου. Και συνεπώς θα επηρεάσει τη ζωή και των Ε/Κ. Θα πρέπει συνεπώς οι Ε/Κ να ενδιαφέρονται για τα τε-κταινόμενα στα κατεχόμενα.
Οι απόψεις του Ντερβίς Έρογλου αποτελούν τη φυσική εξέλιξη της «φιλοσο-φίας» του Ντενκτάς και του τουρκικού βαθέως κράτους. Οι απόψεις Ταλάτ –όπως έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια- εκφράζουν το κλίμα που έ-φερε στην Τουρκία ο Έρτογαν και οι κυβερνήσεις του κόμματος του ΑΚΡ. Ο Ταλάτ αποτέλεσε την έκφραση των απόψεων των Τ/Κ μαζών μόνο κατά τη φάση που αυτές οι απόψεις εκπαραθύρωσαν τον Ντενκτάς και έφεραν στην κορυφή της Τ/Κ ηγεσίας τον Ταλάτ. Ωστόσο, δυστυχώς ο Ταλάτ άφησε πίσω του την στήριξη στη βάση συγκεκριμένων θέσεων των Τ/Κ και κολακεύτηκε από την στήριξη που του είχε προσφέρει τότε ο Έρτογαν. Ενώ παράλληλα βυθίστηκε στην αλαζονεία από την αποδοχή που του επέδειξε η Ευρώπη και ο διεθνής παράγοντας, νομίζοντας ότι μπορούσε πια να περιφρονήσει τις θέσεις των Τ/Κ και να προσκολληθεί σχεδόν αποκλειστικά στην Άγκυρα. Αμέσως μετά το δημοψήφισμα του 2004 ο Ταλάτ υποκίνησε ολόκληρη εκ-στρατεία δυσφήμισης του ΑΚΕΛ και προσωπικά του Δημήτρη Χριστόφια ανάμεσα στους Τ/Κ, επιρρίπτοντας σε αυτούς την ευθύνη για το «όχι» των Ε/Κ. Και της εκστρατείας εκείνης ηγήθηκε ο Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ, ηγέτης σήμερα του Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, δημιουργώντας ένα σωρό μύθους –κατά τα πρότυπα των μύθων που καλλιεργούσε για δεκαετίες ολόκληρες ο Ντενκτάς- μέσα στους οποίους βυθίστηκαν και πάλι οι Τ/Κ.
Οι Τ/Κ τιμώρησαν τον Ταλάτ για την αλαζονεία του, εκπαραθυρώνοντας τον Σογιέρ από την ψευδοκυβέρνηση. Και επαναφέροντας δυστυχώς τον Έρο-γλου στην εξουσία στην Τ/Κ κοινότητα. Η άσκηση της εξουσίας από τον Έ-ρογλου διατήρησε την επαφή με το τουρκικό βαθύ κράτος, αποτελεί ουσια-στικά ένα ισχυρό οχυρό του βαθέως κράτους σε μια πραγματικότητα που κατεδαφίζεται όσο η Τουρκία προχωρεί στις ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις της για να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μέσα στα νέα δεδομένα που δημιουργούνται εντός και περί την Τουρκία, ο Έρτογαν συνεχίζει τα παιγνίδια ισορροπιών ανάμεσα στα διάφορα κέντρα εξουσίας στη χώρα του, εκμεταλλευόμενος κάθε δυνατότητα που του προσφέρεται εντός και εκτός Τουρκίας.
Σήμερα ο Ταλάτ ανακαλύπτει έντρομος ότι η στήριξη της οποίας έτυχε από τον Έρτογαν ήταν ευκαιριακή. Και ότι και ο ίδιος ακόμα μετατρέπεται σε αναλώσιμο πιόνι στο παιγνίδι των τουρκικών ισορροπιών. Και στρέφεται, ως άμυνα, και πάλι προς τους Τ/Κ για να δώσει τη μάχη της υπεράσπισης της εικόνας του ειρηνοποιού που θέλει να καλλιεργήσει. Η προσπάθεια του ω-στόσο να κεφαλαιοποιήσει τα όσα έχουν επιτευχθεί στις συνομιλίες με τον Χριστόφια, φαίνεται να καταλήγει σε αποτυχία καθώς οι Τ/Κ εξακολουθούν να είναι παγιδευμένοι στους μύθους που καλλιέργησε εναντίον του Χριστό-φια το 2004 ο Σογιέρ. Προς μέγιστη αγαλλίαση του Έρογλου και όσων στην Άγκυρα τον στηρίζουν. Και αυτό γιατί οι Τ/Κ δεν φαίνεται να πιστεύουν και πολύ τον Ταλάτ πια. Ο οποίος ευθύνεται αποκλειστικά για την απαξίωση του από μέρους των Τ/Κ.
Όση πικρία και απογοήτευση και να προκάλεσε ο Ταλάτ στους Ε/Κ με τη συμπεριφορά του, η επιλογή παραμένει μια μεταξύ της λύσης και της διά-λυσης. Και μοιραία την επιλογή της λύσης αντιπροσωπεύει ο Ταλάτ, παρά τα προβλήματα που δημιουργεί και ενδεχομένως να συνεχίσει να δημιουρ-γεί η αλαζονεία του Ταλάτ. Πρέπει να αποκλειστεί ο δρόμος στην αντικατά-σταση του από τον Έρογλου. Και ο αποκλεισμός αυτός θα ισοδυναμεί με την κατοχύρωση των αρχών επί των οποίων θα πρέπει να στηρίζεται η λύση. Και αυτές οι αρχές είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας του Ταλάτ.
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
5.1.2010
Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com
Οι απόψεις του Ντερβίς Έρογλου αποτελούν τη φυσική εξέλιξη της «φιλοσο-φίας» του Ντενκτάς και του τουρκικού βαθέως κράτους. Οι απόψεις Ταλάτ –όπως έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια- εκφράζουν το κλίμα που έ-φερε στην Τουρκία ο Έρτογαν και οι κυβερνήσεις του κόμματος του ΑΚΡ. Ο Ταλάτ αποτέλεσε την έκφραση των απόψεων των Τ/Κ μαζών μόνο κατά τη φάση που αυτές οι απόψεις εκπαραθύρωσαν τον Ντενκτάς και έφεραν στην κορυφή της Τ/Κ ηγεσίας τον Ταλάτ. Ωστόσο, δυστυχώς ο Ταλάτ άφησε πίσω του την στήριξη στη βάση συγκεκριμένων θέσεων των Τ/Κ και κολακεύτηκε από την στήριξη που του είχε προσφέρει τότε ο Έρτογαν. Ενώ παράλληλα βυθίστηκε στην αλαζονεία από την αποδοχή που του επέδειξε η Ευρώπη και ο διεθνής παράγοντας, νομίζοντας ότι μπορούσε πια να περιφρονήσει τις θέσεις των Τ/Κ και να προσκολληθεί σχεδόν αποκλειστικά στην Άγκυρα. Αμέσως μετά το δημοψήφισμα του 2004 ο Ταλάτ υποκίνησε ολόκληρη εκ-στρατεία δυσφήμισης του ΑΚΕΛ και προσωπικά του Δημήτρη Χριστόφια ανάμεσα στους Τ/Κ, επιρρίπτοντας σε αυτούς την ευθύνη για το «όχι» των Ε/Κ. Και της εκστρατείας εκείνης ηγήθηκε ο Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ, ηγέτης σήμερα του Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, δημιουργώντας ένα σωρό μύθους –κατά τα πρότυπα των μύθων που καλλιεργούσε για δεκαετίες ολόκληρες ο Ντενκτάς- μέσα στους οποίους βυθίστηκαν και πάλι οι Τ/Κ.
Οι Τ/Κ τιμώρησαν τον Ταλάτ για την αλαζονεία του, εκπαραθυρώνοντας τον Σογιέρ από την ψευδοκυβέρνηση. Και επαναφέροντας δυστυχώς τον Έρο-γλου στην εξουσία στην Τ/Κ κοινότητα. Η άσκηση της εξουσίας από τον Έ-ρογλου διατήρησε την επαφή με το τουρκικό βαθύ κράτος, αποτελεί ουσια-στικά ένα ισχυρό οχυρό του βαθέως κράτους σε μια πραγματικότητα που κατεδαφίζεται όσο η Τουρκία προχωρεί στις ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις της για να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μέσα στα νέα δεδομένα που δημιουργούνται εντός και περί την Τουρκία, ο Έρτογαν συνεχίζει τα παιγνίδια ισορροπιών ανάμεσα στα διάφορα κέντρα εξουσίας στη χώρα του, εκμεταλλευόμενος κάθε δυνατότητα που του προσφέρεται εντός και εκτός Τουρκίας.
Σήμερα ο Ταλάτ ανακαλύπτει έντρομος ότι η στήριξη της οποίας έτυχε από τον Έρτογαν ήταν ευκαιριακή. Και ότι και ο ίδιος ακόμα μετατρέπεται σε αναλώσιμο πιόνι στο παιγνίδι των τουρκικών ισορροπιών. Και στρέφεται, ως άμυνα, και πάλι προς τους Τ/Κ για να δώσει τη μάχη της υπεράσπισης της εικόνας του ειρηνοποιού που θέλει να καλλιεργήσει. Η προσπάθεια του ω-στόσο να κεφαλαιοποιήσει τα όσα έχουν επιτευχθεί στις συνομιλίες με τον Χριστόφια, φαίνεται να καταλήγει σε αποτυχία καθώς οι Τ/Κ εξακολουθούν να είναι παγιδευμένοι στους μύθους που καλλιέργησε εναντίον του Χριστό-φια το 2004 ο Σογιέρ. Προς μέγιστη αγαλλίαση του Έρογλου και όσων στην Άγκυρα τον στηρίζουν. Και αυτό γιατί οι Τ/Κ δεν φαίνεται να πιστεύουν και πολύ τον Ταλάτ πια. Ο οποίος ευθύνεται αποκλειστικά για την απαξίωση του από μέρους των Τ/Κ.
Όση πικρία και απογοήτευση και να προκάλεσε ο Ταλάτ στους Ε/Κ με τη συμπεριφορά του, η επιλογή παραμένει μια μεταξύ της λύσης και της διά-λυσης. Και μοιραία την επιλογή της λύσης αντιπροσωπεύει ο Ταλάτ, παρά τα προβλήματα που δημιουργεί και ενδεχομένως να συνεχίσει να δημιουρ-γεί η αλαζονεία του Ταλάτ. Πρέπει να αποκλειστεί ο δρόμος στην αντικατά-σταση του από τον Έρογλου. Και ο αποκλεισμός αυτός θα ισοδυναμεί με την κατοχύρωση των αρχών επί των οποίων θα πρέπει να στηρίζεται η λύση. Και αυτές οι αρχές είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας του Ταλάτ.
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
5.1.2010
Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
