Η ΜΕΤΑΤΑΛΑΤ ΕΠΟΧΗ

Οι διαδικασίες ανάδειξης νέου ηγέτη της Τ/Κ κοινότητας και άλλες ασχολίες μας κράτησαν μακριά από την επαφή μας. «ομαλοποίηση» της καθημερινότητας μας επαναφέρει στο πεδίο. Και μάλιστα πλουσιότερους σε πληροφορίες και κρίσεις. ‘Όπως για παράδειγμα, σε τι συνίσταται το σκηνικό μετά τον Ταλάτ στα κατεχόμενα και στο Κυπριακό; Αυτό είναι και το θέμα μας σήμερα.
Ορισμένα συμπεράσματα από τη διαδικασία της ανάδειξης νέου Τ/Κ ηγέτη είναι εξόφθαλμα:
• Η εποχή που η Άγκυρα πατούσε απλώς το κουμπί και ενεργούσαν στα κατεχόμενα, φαίνεται να πέρασε. Γεγονός που σημαίνει ότι τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα, καθώς οι έποικοι δεν συμπεριφέρονται πια, ή τουλάχιστον η πλειοψηφίας τους δεν φαίνεται να ενεργεί ως ξένο στοιχείο. Και αυτό είναι το επικίνδυνο. Αγνόησαν τις υποδείξεις του Έρτογαν και ψήφισαν Έρογλου με ότι αυτό εξυπακούει.
• Οι Τ/Κ προτίμησαν ντον Ταλάτ ως πράξη αντίστασης κατά των εποίκων. Στο τέλος όμως η βούληση τους και πάλι νοθεύτηκε μπροστά στην αριθμητική υπεροχή των εποίκων.
Δημιουργούνται λοιπόν νέα δεδομένα με τον Έρογλου και ποια είναι αυτά;
Θα πρέπει από την αρχή να σημειωθεί ότι ανεξάρτητα από τις πιο πάνω παρατηρήσεις η Άγκυρα ουδόλως έχασε τον έλεγχο των μοχλών που κινούν τα νήματα στα κατεχόμενα. Γιατί η επιρροή της πλέον ασκείται στους «θεσμούς» του ψευδοκράτους απευθείας, ανεξάρτητα από την βούληση των Τ/Κ και των εποίκων. Έτσι, αν ο Έρογλου θα επιβιώσει πολιτικά, θα επιβιώσει μόνο στο βαθμό που τον ανέχεται η Άγκυρα και τον στηρίζει οικονομικά, πολιτικά, διοικητικά και στρατιωτικά.
Η Άγκυρα ήθελε τον Ταλάτ για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους –και αυτός φάνηκε περισσότερο από πρόθυμος να παίξει αυτό το παιγνίδι. Η τακτική της Άγκυρας παραμένει η ίδια: ροκάνισμα του χρόνου αξιοποιώντας τις «καλές εντυπώσεις» που κέρδισε με τη στάση της στο σχέδιο Ανάν έως τη στιγμή που θα εξαργυρώσει οποιαδήποτε συμβολή της στη λύση με την ικανοποίηση των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών της. Και η εκλογή Έρογλου, με δεδομένο ότι και αυτός θα ευθυγραμμιστεί στις υποδείξεις της, την βολεύει στο παιγνίδι αυτό. Οι συνομιλίες με τον Έρογλου θα φυτοζωούν και η διεθνής κοινότητα ως παράγοντας των προσπαθειών προώθησης λύσης θα εξασθενίσει. Και θα είναι έτοιμος να αποδεχτεί οτιδήποτε φτάνει να «κλείσει» η πληγή. Ήδη, στους διπλωματικούς κύκλους κυκλοφορούν «εκτιμήσεις» ότι ο «μόνος τρόπος» για να εξουδετερωθεί ο ακραίος Έρογλου είναι η διεύρυνση της διαδικασίας με τη συμμετοχή άλλων παραγόντων ώστε να απομονωθεί. Και αυτό συντρέχει με την πολιτική της Τουρκίας πολυμερή διάσκεψη. Σε μια τέτοια διάσκεψη και στο πνεύμα των «διαδικασιών των Βρυξελών» μπορεί να προωθηθεί η συνταγή του πακέτου: αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και άνοιγμα λιμανιών, έναντι απευθείας εμπορίου και ίσως και επιστροφή της Αμμοχώστου. Αλλά αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας στην έκταση των ελευθέρων περιοχών μόνο και ίσως παράλληλη αναγνώριση της «ΤΔΒΚ».
Η πολεμική κατά της πολιτικής Χριστόφια από εταίρους και μη δημιούργησε ένα κλίμα που δεν ευνοεί πλέον την πολιτική του και μοιραία θα επιχειρηθεί να συρθεί σε τέτοιες ατραπούς, αφού πολιτικά θα έχει εξουδετερωθεί σε ένα βαθμό. Και ακόμα οι του σωστού περιεχομένου επιμένουν, χωρίς ενδεχομένως να αντιλαμβάνονται που οδηγείται ο τόπος.
Η κατάσταση δύσκολα αντιμετωπίζεται. Αλλά αντιμετωπίζεται. Με όπλο κυρίως τη φαντασία και τις έξυπνες κινήσεις με ουσιαστικό περιεχόμενο. Πρέπει να ξανανοίξει το κεφάλαιο αποτελεσματικής επικοινωνίας με τους Τ/Κ, οι οποίοι τώρα ανακαλύπτουν και πάλι την παγίδα στην οποία βρέθηκαν με τους έποικους ανάμεσά τους. Πρέπει να καλλιεργηθεί ένα κοινό όραμα μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης, όχι σαν σύνθημα, αλλά σαν συνταγή με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Πρέπει να ανοικοδομηθούν σχέσεις και πολιτικές με θάρρος και με τόλμη. Και αυτό για να μην πέσουμε στη δίνη της άλλης συνταγής, εκείνης της Αλεξανδρέττας.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
23.04.2010