Είναι γεγονός ότι ζούμε στη γη του παραλόγου. Θα δικαιούνται ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ, λέει ο Ευρωβουλευτής της ΕΔΕΚ Μαυρονικόλας να ζητήσουν παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας εφόσον δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις τους σε ότι αφορά τους χειρισμούς του Κυπριακού. Και τούτο γιατί ο Δημήτρης Χριστόφιας είχε εκλεγεί στο αξίωμα του Προέδρου με τις ψήφους των οπαδών των δύο κομμάτων. Κατά τα άλλα, ΔΕΝ επιχειρούν να θέσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας υπό κηδεμονία!
Ωστόσο, είναι μερικές αλήθειες από τις οποίες κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει. Ούτε καν η ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ. Για παράδειγμα, δεν είναι γεγονός ότι ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ υποστήριξαν την υποψηφιότητα του Τάσσου Παπαδόπουλου ο οποίος πρόβαλλε θέσεις στο Κυπριακό ίδιες με αυτές που προβάλλουν σήμερα τα δύο αυτά κόμματα; Και δεν είναι αλήθεια ότι ο λαός απέρριψε με τη ψήφο του αυτές τις θέσεις, αποκλείοντας τον Τάσσο Παπαδόπουλος από το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας για δεύτερη θητεία;
Η αλήθεια είναι ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή από την υποστήριξη της υποψηφιότητας Χριστόφια τότε, θα άφηνε έκθετη την ηγεσία τους. Και αυτό ήθελαν να αποφύγουν. Πόσο όμως σεβασμό επιδεικνύουν τα δύο κόμματα στην ετυμηγορία αυτή του λαού στ όνομα του οποίου αξιώνουν να τεθεί υπό την επιτήρηση τους ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Η δικαιολογία που επικαλούνται οι θιασώτες της αξίωσης αυτής είναι ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας εξελέγη και με τις δικές τους ψήφους. Αξίζει να ανατρέξουμε στο παρελθόν και να διαπιστώσουμε τι ποσοστό των ψηφοφόρων των δύο κομμάτων όντως ψήφισαν στο δεύτερο γύρο τον Δημήτρη Χριστόφια. Όπως αξίζει να αναλυθεί σε βάθος η στάση τους έναντι του Προέδρου Χριστόφια τους τελευταίους 18 μήνες. Μια στάση «συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης» που μεθόδευε και μεθοδεύει την αφαίρεση ερεισμάτων από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να τον αποδυναμώσει και να τον οδηγήσει στην επιτήρηση.
Η αλήθεια είναι ότι όσο σημειώνεται πρ4όοδος στις συνομιλίες -και όχι λόγω υποχωρήσεων της Ε/Κ πλευράς, όπως ισχυρίονται- τόσο περισσότερο θα αυξάνεται το μένος κατά της διαδικασίας και θα πληθαίνουν οι μεθοδεύσεις κατά των χεειρισμών Χριστόφια. Ήδη οι προθέσεις καταδεικνύονται με την τακτική που ακολουθούν ντις τελεευταίες εβδομάδες στη Βουλή -η ιστορία με το ΡΙΚ και τους προϋπολογισμούς. Άλλο τόσο όμως θα αυξάνονται και οι ευθύνες του Προέδρου Χριστόφια να τους αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και αποφασιστικά -η πλέον σημαντική εξέλιξη των τελευταίων μηνών ήταν η δήλωση του Δημ.ήτρη Χριστόφια κατά τηνεπιστροφή του στο Προεδρικό μετά την τελευταία συνάντηση του με τον Ταλάτ. Όπου είπε ευθαρσώς ότι θα προχωρήσει στη λύση. Οφείλει όμως να προστεύσει τη διαδικασία και τις προοπτικές της λύσης. Και άλλο τόσο όσοι υποστηρίζουν την άμεση λύση θα πρέπει να στηρίξουν τις προσπάθειες που καταβάλλονται και να καταπολεμήσουν την παραπληροφόρηση.
Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com
Tuesday, 29 December 2009
Ο ΤΑΛΑΤ ΜΕ ΤΟΝ DAVID FROST
Δείτε τη συνέντευξη που παραχώρησε στον David Frost ο Τ/Κ ηγέτης Μεημέτ Αλί Ταλατ και η οποία μεταδόθηκε στις 11 Δεκεμβρίου. Προσέξετε την ορολογία που χρησιμοποιεί ο Βρετανός δημοσιογράφος για να παρουσιάσει τον Ταλάτ. Και βεβαίως προσέξετε το περιεχόμενο των δηλώσεων Ταλάτ.
http://www.youtube.com/watch?v=H_4ALIVZw-A
http://www.youtube.com/watch?v=H_4ALIVZw-A
Wednesday, 23 December 2009
ΠΩΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
Η συνομιλία –και όχι συνέντευξη- του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον δημοσιογράφο του CBS ήταν συγκλονιστική για την ειλικρίνεια της, τη δύναμη του λόγου και της έκφρασης του προσώπου και συγκλόνισε ακόμα και Τούρκους δημοσιογράφους όπως ο γνωστός Αλί Μπιράντ. Όσοι δεν την είδαν, μπορούν να την δουν στην πιο κάτω διεύθυνση:
http://www.facebook.com/l.php?u=http%253A%252F%252Fwww.cbsnews.com%252Fvideo%252Fwatch%252F%253Fid%253D6001717n%2526tag%253Dapi&h=689441f4b5c1b4e945a0c49b79b1e56b&ref=mf
Το σημείωμα του Αλί Μπιράντ στη Χουριέτ και στην Turkish Daily News είναι εξ ίσου συγκλονιστικό και αξιοπρόσεκτο για τα μηνύματα που εκπέμπει το περιεχόμενο του και προς τους Τούρκους και προς όσους έχουν –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- σχέση μαζί τους. Γι αυτό και επαναλαμβάνουμε το σημείωμα εδώ:
Monday, December 21, 2009
MEHMET ALİ BİRAND
I don’t agree with Foreign Minister Davutoğlu. The patriarch is right. The state, with its ignorance of a Turkish institution for 38 years, has not been able to keep its word and has crucified the patriarch.
No offense, but the culture and custom of crucifying exists in our state. It did not only apply it to the Patriarchate but also to its citizens and institutions, and it continues to do so.
For those who don’t know, Greek Orthodox Patriarch Bartholomew is a leader who is followed by millions of Orthodox people from all over the world and one who holds the international status of a patriarch in the heart of a Muslim country. And we, who are supposed to be proud of this, underestimate it by calling him a patriarch based in Istanbul’s Fener neighborhood.
As if we are asked or allowed to make a decision. Even if we don’t accept his ecumenical presence, Bartholomew is one of the most important religious functionaries living in Istanbul. His international influence is enormous and he can immediately reach any person he wishes to reach. He is a leader for who millions of people get in line to kiss his hand.
This country has lived with conspiracy theories for many years. The Patriarchate has been viewed as an institution that sneaks plans about dividing Turkey so Greece can invade the country anew. (!) When his ecumenical presence is accepted, people thought the Christians would create a Vatican in Turkey. This absurd theory was supported by the state, military and some nationalists.
AKP's promises...
The AKP was the first to object. After Tayyip Erdoğan came to power, relations with the patriarch went back to normal. He often met with the patriarch and promised to work – and actually did work – on a solution for the Halki seminary, which persists since 1971.
Bartholomew’s problem with Turkey, and maybe the sole problem, is not being able to open up the Halki seminary. Because this seminary cannot be reopened, no religious functionary could be placed in Istanbul for 38 years now. The patriarch wastes away with each passing day. Turkey is forced to import external religious functionaries for the 15 to 20 churches in the country. The danger arises of leaving the Patriarchate in the hands of externally educated Orthodox religious functionaries.
Please be informed that the Sen Sinod, which is considered the parliament of the Patriarch, is in danger. It will not be able to gather after a while because the number of religious functionaries who are Turkish citizens is decreasing progressively. To bridge the gap, we import religious functionaries from Greece and engage in deception to naturalize them in Turkey.
Besides, the Halki seminary was closed in 1971 only to link other religious colleges to universities, even though it was not a private college. Other colleges that were closed at that time were linked to universities and continued on their path, but the Halki seminary never reopened. Despite the Treaty of Lausanne and despite it being a minority right, we ignored our own signature. It could have been reopened as a religious occupation school connected to the Ministry of National Education. We did not reopen it.
For years, we waited for a response from Greece. We kept the Halki seminary hostage, trying to force the acceptance of western Thrace muftis being elected by the people.
This is our shame in respect to the patriarch. A great injustice. A great despotism. This is the logic of interchange. And Erdoğan was the one to oppose this. I have witnessed it.
The AKP’s Education Minister Hüseyin Çelik in his innumerous statements said, “Leave it up to me and I’ll reopen it in 24 hours.” He repeated persistently that this is a great injustice done to the patriarch.
This logic won’t lead us anywhere
So why can’t it be reopened? All pious forces resist. And now we hear the same reasons: “There is no mosque in Athens... western Thrace muftis are appointed by the state... why should we in this case please the patriarch?”
The Patriarchate is our own institution. And the patriarch is a Turkish citizen. The Halki seminary will educate Turkish citizens and be wholly under the supervision of the Ministry of Education.
Those in western Thrace are all Greek citizens. And as citizens of Europe, they are in a position to pursue their rights. The patriarch asks, “Is it my fault that there are no mosques in Athens or that muftis are appointed by the Greek state?”
Now that’s where the interchange logic surfaces. The logic is, they pressure me and I’ll pressure them. Whereas the one pressured is one of us, our own citizen, and the Patriarchate belongs to us. Instead of taking good care, we push it around. Bartholomew is a well-respected and cautious person.
He always took great care to get along with the administration, always praising Turkey abroad and acting like a Turkish citizen. He never ever used the immense religious power on hand.
Can we expect them to understand us?
If today he says in daily Habertürk and on the American CBS television, “Enough now. I feel crucified… I have no choice but to take this matter to the European Court of Human Rights,” then we need to pay attention.
The patriarch calls out to Ankara and to the prime minister, who he perceives as his friend. “Please save me,” he says. He wants us to keep our word, which was given years ago. Turkey won’t gain from crucifying the patriarch. On the contrary, we’d be humiliated. But if it did the opposite and reopened the Halki seminary, it would provide Ankara with unbelievable prestige, which doesn’t cost much. And those who criticize Turkey before Europe would shut up. Turkey would claim its minorities, and understand its Christian citizens.
If we don’t understand other religions, how can we expect Europe to understand Islam? I am confused. How come the prime minister cannot keep his word? Cannot overcome pious circles? Cannot show the same amount of courage he showed in the Kurdish and Armenian initiatives? Let’s finally listen to Bartholomew. Otherwise, let’s not get angry if he goes before the European Court of Human Rights.
Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com
http://www.facebook.com/l.php?u=http%253A%252F%252Fwww.cbsnews.com%252Fvideo%252Fwatch%252F%253Fid%253D6001717n%2526tag%253Dapi&h=689441f4b5c1b4e945a0c49b79b1e56b&ref=mf
Το σημείωμα του Αλί Μπιράντ στη Χουριέτ και στην Turkish Daily News είναι εξ ίσου συγκλονιστικό και αξιοπρόσεκτο για τα μηνύματα που εκπέμπει το περιεχόμενο του και προς τους Τούρκους και προς όσους έχουν –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- σχέση μαζί τους. Γι αυτό και επαναλαμβάνουμε το σημείωμα εδώ:
Monday, December 21, 2009
MEHMET ALİ BİRAND
I don’t agree with Foreign Minister Davutoğlu. The patriarch is right. The state, with its ignorance of a Turkish institution for 38 years, has not been able to keep its word and has crucified the patriarch.
No offense, but the culture and custom of crucifying exists in our state. It did not only apply it to the Patriarchate but also to its citizens and institutions, and it continues to do so.
For those who don’t know, Greek Orthodox Patriarch Bartholomew is a leader who is followed by millions of Orthodox people from all over the world and one who holds the international status of a patriarch in the heart of a Muslim country. And we, who are supposed to be proud of this, underestimate it by calling him a patriarch based in Istanbul’s Fener neighborhood.
As if we are asked or allowed to make a decision. Even if we don’t accept his ecumenical presence, Bartholomew is one of the most important religious functionaries living in Istanbul. His international influence is enormous and he can immediately reach any person he wishes to reach. He is a leader for who millions of people get in line to kiss his hand.
This country has lived with conspiracy theories for many years. The Patriarchate has been viewed as an institution that sneaks plans about dividing Turkey so Greece can invade the country anew. (!) When his ecumenical presence is accepted, people thought the Christians would create a Vatican in Turkey. This absurd theory was supported by the state, military and some nationalists.
AKP's promises...
The AKP was the first to object. After Tayyip Erdoğan came to power, relations with the patriarch went back to normal. He often met with the patriarch and promised to work – and actually did work – on a solution for the Halki seminary, which persists since 1971.
Bartholomew’s problem with Turkey, and maybe the sole problem, is not being able to open up the Halki seminary. Because this seminary cannot be reopened, no religious functionary could be placed in Istanbul for 38 years now. The patriarch wastes away with each passing day. Turkey is forced to import external religious functionaries for the 15 to 20 churches in the country. The danger arises of leaving the Patriarchate in the hands of externally educated Orthodox religious functionaries.
Please be informed that the Sen Sinod, which is considered the parliament of the Patriarch, is in danger. It will not be able to gather after a while because the number of religious functionaries who are Turkish citizens is decreasing progressively. To bridge the gap, we import religious functionaries from Greece and engage in deception to naturalize them in Turkey.
Besides, the Halki seminary was closed in 1971 only to link other religious colleges to universities, even though it was not a private college. Other colleges that were closed at that time were linked to universities and continued on their path, but the Halki seminary never reopened. Despite the Treaty of Lausanne and despite it being a minority right, we ignored our own signature. It could have been reopened as a religious occupation school connected to the Ministry of National Education. We did not reopen it.
For years, we waited for a response from Greece. We kept the Halki seminary hostage, trying to force the acceptance of western Thrace muftis being elected by the people.
This is our shame in respect to the patriarch. A great injustice. A great despotism. This is the logic of interchange. And Erdoğan was the one to oppose this. I have witnessed it.
The AKP’s Education Minister Hüseyin Çelik in his innumerous statements said, “Leave it up to me and I’ll reopen it in 24 hours.” He repeated persistently that this is a great injustice done to the patriarch.
This logic won’t lead us anywhere
So why can’t it be reopened? All pious forces resist. And now we hear the same reasons: “There is no mosque in Athens... western Thrace muftis are appointed by the state... why should we in this case please the patriarch?”
The Patriarchate is our own institution. And the patriarch is a Turkish citizen. The Halki seminary will educate Turkish citizens and be wholly under the supervision of the Ministry of Education.
Those in western Thrace are all Greek citizens. And as citizens of Europe, they are in a position to pursue their rights. The patriarch asks, “Is it my fault that there are no mosques in Athens or that muftis are appointed by the Greek state?”
Now that’s where the interchange logic surfaces. The logic is, they pressure me and I’ll pressure them. Whereas the one pressured is one of us, our own citizen, and the Patriarchate belongs to us. Instead of taking good care, we push it around. Bartholomew is a well-respected and cautious person.
He always took great care to get along with the administration, always praising Turkey abroad and acting like a Turkish citizen. He never ever used the immense religious power on hand.
Can we expect them to understand us?
If today he says in daily Habertürk and on the American CBS television, “Enough now. I feel crucified… I have no choice but to take this matter to the European Court of Human Rights,” then we need to pay attention.
The patriarch calls out to Ankara and to the prime minister, who he perceives as his friend. “Please save me,” he says. He wants us to keep our word, which was given years ago. Turkey won’t gain from crucifying the patriarch. On the contrary, we’d be humiliated. But if it did the opposite and reopened the Halki seminary, it would provide Ankara with unbelievable prestige, which doesn’t cost much. And those who criticize Turkey before Europe would shut up. Turkey would claim its minorities, and understand its Christian citizens.
If we don’t understand other religions, how can we expect Europe to understand Islam? I am confused. How come the prime minister cannot keep his word? Cannot overcome pious circles? Cannot show the same amount of courage he showed in the Kurdish and Armenian initiatives? Let’s finally listen to Bartholomew. Otherwise, let’s not get angry if he goes before the European Court of Human Rights.
Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com
Thursday, 17 December 2009
Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΕΚ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ
Είναι πλέον προφανές ότι οι περισσότερες από τις δυσκολίες στις συνομιλίες προκύπτουν από την εμμονή της Τουρκίας στην αντίληψη ότι η λύση θα πρέπει πρωτίστως να υπηρετεί τα δικά της εθνικά συμφέροντα και σχεδιασμούς. Εκ των πραγμάτων, παρά τη βούληση του να προωθήσει λύση στο Κυπριακό, ο Ταλάτ δεν έχει άλλη επιλογή, ή μάλλον, η μόνη επιλογή που θα του διασφαλίζει την παραμονή του στο πηδάλιο των Τ/Κ, είναι να ευθυγραμμίζεται με τις υποδείξεις της Άγκυρας. Οι υποδείξεις αυτές δεν προσλαμβάνουν μορφή εντολών, αλλά μια περισσότερο «εκλεπτυσμένη» διάσταση. Οι υποδείξεις παρουσιάζονται ως δήθεν προϊόν διαβουλεύσεων. Πρόκειται βέβαια για ένα επικίνδυνο παιγνίδι που όντως οδηγεί και τον ίδιο τον Ταλάτ σε επικίνδυνους δρόμους, καθώς στη συνέχεια υποχρεώνεται να υποστηρίζει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τα τουρκικά και όχι τα τουρκοκυπριακά ή τα κυπριακά συμφέροντα.
Πρόσφατο παράδειγμα οι αναφορές του «μάγου» της τουρκικής διπλωματίας Αχμέντ Νταβούτογλου στο 47η σύνοδο του Συμβουλίου Σύνδεσης Τουρκίας-ΕΕ τον περασμένο Μάιο στις Βρυξέλλες. Εκεί ο κ. Νταβούτογλου αξίωσε την ίση μεταχείριση Ελλάδας και Τουρκίας μετά τη λύση από την ομόσπονδη Κύπρο. Ανεξάρτητα, δηλαδή, από το γεγονός ότι η Ελλάδα και η ομόσπονδη Κύπρος είναι και θα είναι μέλη της ΕΕ, ενώ η Τουρκία όχι.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε τη σχετική αναφορά Νταβούτογλου:
«Σε ευθυγράμμιση με το κεκτημένο των Ηνωμένων Εθνών και με τη φύση του Κυπριακού ζητήματος, στο πλαίσιο λύσης θα πρέπει να διατηρηθεί η ίση μεταχείριση στο νησί της Τουρκίας και της Ελλάδας, περιλαμβανομένων και των τεσσάρων ελευθεριών της ΕΕ (ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, ανθρώπων και κεφαλαίων.)
Αυτό σημαίνει απλά ότι οι εκ Τουρκία Τούρκοι, το τουρκικό κεφάλαιο και τα τουρκικά προϊόντα θα αντιμετωπίζονται ως να είναι ευρωπαϊκά. Θα μπορούν δηλαδή οι Τούρκοι να εγκαθίστανται και να εργάζονται όπου θέλουν στην Κύπρο ανεμπόδιστα, θα μπορούν να επενδύουν όπου θέλουν στο νησί και θα μπορούν να κυκλοφορούν τα τουρκικά προϊόντα ως να είναι ευρωπαϊκά. Όσα δηλαδή θα πετύχει όταν ενταχθεί πλήρως στην ΕΕ. Με άλλα λόγια, θα μπορεί η Τουρκία να πλημμυρίσει την Κύπρο με νόμιμους έποικους, ανοίγοντας έτσι διάπλατα το δρόμο της εφαρμογής της συνταγής της Αλεξανδρέττας.
Το σημαντικό είναι ότι η Τουρκία ΟΥΔΕΠΟΤΕ εξέφρασε υποστήριξη στις παραμέτρους λύσης του Κυπριακού που συμφώνησαν ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στις 23 Μαΐου 2008. Δεν υπάρχει ούτε μία δήλωση οποιουδήποτε Τούρκου αξιωματούχου που να εκφράζει υποστήριξη στις παραμέτρους λύσης. Εκφράζεται πάντα υποστήριξη στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ των συνομιλιών, αλλά ποτέ στις συμφωνημένες παραμέτρους (μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με μια διεθνή προσωπικότητα, μια υπηκοότητα και με πολιτική ισότητα όπως καταγράφεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ). Η κακές προθέσεις της Τουρκίας διαφαίνονται και από την προσπάθεια διαστρέβλωσης του πλαισίου λύσης, εκθέτοντας τον Ταλάτ και ευθυγραμμίζοντας τον σε τελική ανάλυση να ευθυγραμμιστεί με τη γραμμή της Άγκυρας.
Στην ίδια τοποθέτηση με τον πιο επίσημο τρόπο ο Νταβούτογλου έδωσε απτά παραδείγματα της υπονομευτικής τακτικής της Τουρκίας σε ότι αφορά τις συνομιλίες, την ουσία και όχι τη διαδικασία.
• Αξίωσε αποσύνδεση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας από τη στάση της στο Κυπριακό.
• Αξίωσε «ακύρωση του εμπάργκο», με αντάλλαγμα να εφαρμόσει αυτό που ανέλαβε η ίδια η Τουρκία ως υποχρέωση της με το πρωτόκολλο της Άγκυρας –με το άνοιγμα των λιμανιών και των αεροδρομίων της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα.
• Σκόπιμα παραπλανεί και διαστρεβλώνει τις παραμέτρους λύσης του Κυπριακού που καθορίζονται μέσα από τις αποφάσεις του ΟΗΕ: «Το Κυπριακό πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο στο πλαίσιο του ΟΗΕ και στη βάση των παραμέτρων που από καιρό καθόρισαν τα Ηνωμένα Έθνη και που είναι η διζωνικότητα, η πολιτική ισότητα των δύο πλευρών και ένας νέος συνεταιρισμός που θα έχει δύο Συνιστώντα Κράτη που θα αυτοκυβερνώνται κυρίαρχα». Δύο χωριστά κράτη, ουσιαστικά.
• Αξιώνει τη διατήρηση της συνθήκης εγγυήσεως.
• Αξιώνει να αγνοηθούν οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η λύση να μην υπόκειται στην κρίση του ΕΔΑΔ, αλλά να αποτελέσει πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο.
• Αξιώνει επίσης να τερματισθούν οι προσπάθειες της Κυπριακής Δημοκρατίας στον ενεργειακό τομέα στη ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης της και να αναγνωριστούν «κυρίαρχα τουρκικά δικαιώματα» στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου.
Την ίδια στιγμή που ο Νταβούτογλου πάσκιζε να πείσει για τις «καλές προθέσεις» της Τουρκίας, ο υπουργός για τα ευρωπαϊκά θέματα Εγκεμαν Μπαγίς, αξίωσε στην ίδια σύνοδο την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Πως; Ζητώντας από την ΕΕ να αναγνωρίσει το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου και καλώντας το EUROCONTROL να αναγνωρίσει τις παράνομες αρχές εναέριας κυκλοφορίας του ψευδοκράτους.
Εκ στόματος Νταβούτογλου συνεπώς και βοηθούντος του λαλίστατου Μπαγίς, τεκμηριώνεται η υπονομευτική προσέγγιση των συνομιλιών Χριστόφια-Ταλάτ. Και βεβαίως καθίσταται αντιληπτό γιατί ο Ταλάτ παρουσιάζεται όπως παρουσιάζεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτά θα πρέπει να τεθούν επίσημα και ενώπιον της διεθνούς κοινότητας, με αίτημα να αξιωθεί η απελευθέρωση του Ταλάτ από την εκβιαστική πίεση που του ασκεί η Άγκυρα ώστε να μπορέσει να διαπραγματευθεί ελεύθερα και με γνώμονα το συμφέρον της Κύπρου και των καλώς νοουμένων συμφερόντων των Τ/Κ, παρά εκείνων της Τουρκίας.
Subscribe To costasyennaris.blogspot.com
Πρόσφατο παράδειγμα οι αναφορές του «μάγου» της τουρκικής διπλωματίας Αχμέντ Νταβούτογλου στο 47η σύνοδο του Συμβουλίου Σύνδεσης Τουρκίας-ΕΕ τον περασμένο Μάιο στις Βρυξέλλες. Εκεί ο κ. Νταβούτογλου αξίωσε την ίση μεταχείριση Ελλάδας και Τουρκίας μετά τη λύση από την ομόσπονδη Κύπρο. Ανεξάρτητα, δηλαδή, από το γεγονός ότι η Ελλάδα και η ομόσπονδη Κύπρος είναι και θα είναι μέλη της ΕΕ, ενώ η Τουρκία όχι.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε τη σχετική αναφορά Νταβούτογλου:
«Σε ευθυγράμμιση με το κεκτημένο των Ηνωμένων Εθνών και με τη φύση του Κυπριακού ζητήματος, στο πλαίσιο λύσης θα πρέπει να διατηρηθεί η ίση μεταχείριση στο νησί της Τουρκίας και της Ελλάδας, περιλαμβανομένων και των τεσσάρων ελευθεριών της ΕΕ (ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, ανθρώπων και κεφαλαίων.)
Αυτό σημαίνει απλά ότι οι εκ Τουρκία Τούρκοι, το τουρκικό κεφάλαιο και τα τουρκικά προϊόντα θα αντιμετωπίζονται ως να είναι ευρωπαϊκά. Θα μπορούν δηλαδή οι Τούρκοι να εγκαθίστανται και να εργάζονται όπου θέλουν στην Κύπρο ανεμπόδιστα, θα μπορούν να επενδύουν όπου θέλουν στο νησί και θα μπορούν να κυκλοφορούν τα τουρκικά προϊόντα ως να είναι ευρωπαϊκά. Όσα δηλαδή θα πετύχει όταν ενταχθεί πλήρως στην ΕΕ. Με άλλα λόγια, θα μπορεί η Τουρκία να πλημμυρίσει την Κύπρο με νόμιμους έποικους, ανοίγοντας έτσι διάπλατα το δρόμο της εφαρμογής της συνταγής της Αλεξανδρέττας.
Το σημαντικό είναι ότι η Τουρκία ΟΥΔΕΠΟΤΕ εξέφρασε υποστήριξη στις παραμέτρους λύσης του Κυπριακού που συμφώνησαν ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στις 23 Μαΐου 2008. Δεν υπάρχει ούτε μία δήλωση οποιουδήποτε Τούρκου αξιωματούχου που να εκφράζει υποστήριξη στις παραμέτρους λύσης. Εκφράζεται πάντα υποστήριξη στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ των συνομιλιών, αλλά ποτέ στις συμφωνημένες παραμέτρους (μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με μια διεθνή προσωπικότητα, μια υπηκοότητα και με πολιτική ισότητα όπως καταγράφεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ). Η κακές προθέσεις της Τουρκίας διαφαίνονται και από την προσπάθεια διαστρέβλωσης του πλαισίου λύσης, εκθέτοντας τον Ταλάτ και ευθυγραμμίζοντας τον σε τελική ανάλυση να ευθυγραμμιστεί με τη γραμμή της Άγκυρας.
Στην ίδια τοποθέτηση με τον πιο επίσημο τρόπο ο Νταβούτογλου έδωσε απτά παραδείγματα της υπονομευτικής τακτικής της Τουρκίας σε ότι αφορά τις συνομιλίες, την ουσία και όχι τη διαδικασία.
• Αξίωσε αποσύνδεση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας από τη στάση της στο Κυπριακό.
• Αξίωσε «ακύρωση του εμπάργκο», με αντάλλαγμα να εφαρμόσει αυτό που ανέλαβε η ίδια η Τουρκία ως υποχρέωση της με το πρωτόκολλο της Άγκυρας –με το άνοιγμα των λιμανιών και των αεροδρομίων της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα.
• Σκόπιμα παραπλανεί και διαστρεβλώνει τις παραμέτρους λύσης του Κυπριακού που καθορίζονται μέσα από τις αποφάσεις του ΟΗΕ: «Το Κυπριακό πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο στο πλαίσιο του ΟΗΕ και στη βάση των παραμέτρων που από καιρό καθόρισαν τα Ηνωμένα Έθνη και που είναι η διζωνικότητα, η πολιτική ισότητα των δύο πλευρών και ένας νέος συνεταιρισμός που θα έχει δύο Συνιστώντα Κράτη που θα αυτοκυβερνώνται κυρίαρχα». Δύο χωριστά κράτη, ουσιαστικά.
• Αξιώνει τη διατήρηση της συνθήκης εγγυήσεως.
• Αξιώνει να αγνοηθούν οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η λύση να μην υπόκειται στην κρίση του ΕΔΑΔ, αλλά να αποτελέσει πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο.
• Αξιώνει επίσης να τερματισθούν οι προσπάθειες της Κυπριακής Δημοκρατίας στον ενεργειακό τομέα στη ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης της και να αναγνωριστούν «κυρίαρχα τουρκικά δικαιώματα» στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου.
Την ίδια στιγμή που ο Νταβούτογλου πάσκιζε να πείσει για τις «καλές προθέσεις» της Τουρκίας, ο υπουργός για τα ευρωπαϊκά θέματα Εγκεμαν Μπαγίς, αξίωσε στην ίδια σύνοδο την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Πως; Ζητώντας από την ΕΕ να αναγνωρίσει το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου και καλώντας το EUROCONTROL να αναγνωρίσει τις παράνομες αρχές εναέριας κυκλοφορίας του ψευδοκράτους.
Εκ στόματος Νταβούτογλου συνεπώς και βοηθούντος του λαλίστατου Μπαγίς, τεκμηριώνεται η υπονομευτική προσέγγιση των συνομιλιών Χριστόφια-Ταλάτ. Και βεβαίως καθίσταται αντιληπτό γιατί ο Ταλάτ παρουσιάζεται όπως παρουσιάζεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτά θα πρέπει να τεθούν επίσημα και ενώπιον της διεθνούς κοινότητας, με αίτημα να αξιωθεί η απελευθέρωση του Ταλάτ από την εκβιαστική πίεση που του ασκεί η Άγκυρα ώστε να μπορέσει να διαπραγματευθεί ελεύθερα και με γνώμονα το συμφέρον της Κύπρου και των καλώς νοουμένων συμφερόντων των Τ/Κ, παρά εκείνων της Τουρκίας.
Subscribe To costasyennaris.blogspot.com
Wednesday, 16 December 2009
IS TURKEY MOVING AWAY FROM EUROPE?
BY Soner Çağaptay
Is Turkey moving closer to the European Union or away from it? For Ankara’s EU accession to move forward, Turkey needs to align with the union not only in its domestic policies, but also in its foreign policy.
Increasingly, however, Turkish foreign policy is pulling away from Europe. This is because “Econo-Islamism,” a doctrine blending business deals with a religio-political view of the world, is in charge in Ankara. This is bad news for Europe.
Since coming to power in 2002, the Justice and Development Party, or AKP, has pursued rapprochement with Russia, Sudan and Iran, and has established intimate ties with Hamas. In Europe, this orientation of Turkish foreign policy had, until recently, been interpreted as neo-Ottomanist, i.e. a “secular” attempt to re-assert itself in the Ottoman realm, to the benefit of the Euro-Atlantic community.
However, this perception has recently started to shift. For example, last April the AKP objected to Danish Prime Minister Anders Fogh Rasmussen’s appointment as NATO’s secretary-general, citing Mr. Rasmussen’s handling of the “cartoon crisis” as offensive to Muslims.
This is shocking, especially because in February, Istanbul’s AKP government ran an anti-Western and anti-Semitic cartoon exhibit in the city’s downtown Taksim metro station. As a former U.S. ambassador to Turkey told me: “The Rasmussen and cartoon incidents are telling: The AKP sees itself as the tribune of the politically-defined and [politically]-charged Muslim world to the West, and not as an emissary of the West to the Muslims.”
The AKP’s Econo-Islamist foreign policy empathizes not with Muslims – that would be quite normal. Rather, the party chooses to align itself with Islamist and anti-Western regimes. This policy attitude surfaces lucidly if one compares the party’s attitude to Israel’s Gaza War with Sudan’s Darfur Campaign.
At the 2008 World Economic Forum in Davos, Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan chided the Israeli president for “knowing well how to kill people.” Erdoğan then returned to Ankara to host the Sudanese vice-president.
The AKP is ticked not when Islamists kill non-Muslims; during the Gaza War, Mr. Erdoğan denied that “Hamas' rockets are causing casualties in Israel.” Nor is the party ticked when Islamists kill Muslims – on Nov. 8, Mr. Erdoğan said: “I know that Sudanese leader al-Bashir is not committing genocide in Darfur because al-Bashir is a Muslim and Muslims do not commit genocide.”
A recent U.N. report said al-Bashir is responsible for killing 300,000 Sudanese citizens while the international court for war crimes has called for his arrest. Yet, the AKP stands for al-Bashir and his crimes against fellow Muslims.
This is because the party supports Islamist regimes that confront the West, siding with such regimes regardless of their nature. This viewpoint is Islamist and inherently anti-European.
Subsequently, Turkey’s ties with its traditional Western allies, including Washington, have suffered. Turkey’s relations with Europe have also deteriorated; initially after 2002, the AKP aggressively pursued EU accession, but since membership talks actually began in 2005, while European objections to Turkey’s EU membership mounted, the party’s energy for the union fizzled away because of a lack of interest by the AKP to fulfill Turkey’s European destiny.
The AKP’s foreign policy favors Islamist and anti-Western regimes. Accordingly, the party has shied away from criticizing Iran’s nuclear ambitions, invited Hamas leaders to Ankara and built close relations with Qatar.
The AKP’s axis with these actors came under the limelight during the 2008 Gaza War. Instead of joining moderate Arab countries, including Egypt and Kuwait to discuss an end to the conflict in January, Mr. Erdoğan’s officials met with leaders of Iran, Sudan and Qatar, upstaging the moderates.
In addition to a religio-political view of Turkey’s neighborhood, trade deals have also shaped the AKP’s foreign policy. Growing Qatari investments in Turkey and trade with Syria are material factors that underpin the party’s foreign policy.
One arm of the AKP’s foreign policy has been to help pro-AKP businessmen get mega energy contracts and business deals in Sudan, Iran and Russia. When the AKP came to power, Russia was Turkey’s eighth-largest trading partner and the West dominated two-thirds of Turkish trade.
By 2008, the West’s share of Turkish trade dropped to 50 percent, while Russia replaced Germany as Turkey's top trading partner. Personal ties between Russian President Vladimir Putin and Mr. Erdoğan have buttressed rapprochement, transforming Turkish-Russian relations that have been marked by confrontation since the 15th century.
As a result, during the 2008 Georgia-Russia war, Turkey sided with Russia when Moscow attacked Georgia.
Econo-Islamism is a far cry from the traditional pro-European orientation of Turkish foreign policy. Under this new foreign policy doctrine, Turkey will opt out of a NATO consensus on Iran, build intimate relations with Russia and disagree with Europe on Sudan. The AKP doctrine does not consider Turkey as being a part of Europe.
* This column originally appeared in The Jerusalem Post, and was reproduced 17.12.2009 in the Turkish daily News - member of the Hurriyet group. Soner Çağaptay is a senior fellow at the Washington Institute for Near East Policy, and author of “Islam, Secularism and Nationalism in Modern Turkey: Who is a Turk?” (Routledge, 2006.)
Subscribe To costasyennaris.blogspot.com
Is Turkey moving closer to the European Union or away from it? For Ankara’s EU accession to move forward, Turkey needs to align with the union not only in its domestic policies, but also in its foreign policy.
Increasingly, however, Turkish foreign policy is pulling away from Europe. This is because “Econo-Islamism,” a doctrine blending business deals with a religio-political view of the world, is in charge in Ankara. This is bad news for Europe.
Since coming to power in 2002, the Justice and Development Party, or AKP, has pursued rapprochement with Russia, Sudan and Iran, and has established intimate ties with Hamas. In Europe, this orientation of Turkish foreign policy had, until recently, been interpreted as neo-Ottomanist, i.e. a “secular” attempt to re-assert itself in the Ottoman realm, to the benefit of the Euro-Atlantic community.
However, this perception has recently started to shift. For example, last April the AKP objected to Danish Prime Minister Anders Fogh Rasmussen’s appointment as NATO’s secretary-general, citing Mr. Rasmussen’s handling of the “cartoon crisis” as offensive to Muslims.
This is shocking, especially because in February, Istanbul’s AKP government ran an anti-Western and anti-Semitic cartoon exhibit in the city’s downtown Taksim metro station. As a former U.S. ambassador to Turkey told me: “The Rasmussen and cartoon incidents are telling: The AKP sees itself as the tribune of the politically-defined and [politically]-charged Muslim world to the West, and not as an emissary of the West to the Muslims.”
The AKP’s Econo-Islamist foreign policy empathizes not with Muslims – that would be quite normal. Rather, the party chooses to align itself with Islamist and anti-Western regimes. This policy attitude surfaces lucidly if one compares the party’s attitude to Israel’s Gaza War with Sudan’s Darfur Campaign.
At the 2008 World Economic Forum in Davos, Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan chided the Israeli president for “knowing well how to kill people.” Erdoğan then returned to Ankara to host the Sudanese vice-president.
The AKP is ticked not when Islamists kill non-Muslims; during the Gaza War, Mr. Erdoğan denied that “Hamas' rockets are causing casualties in Israel.” Nor is the party ticked when Islamists kill Muslims – on Nov. 8, Mr. Erdoğan said: “I know that Sudanese leader al-Bashir is not committing genocide in Darfur because al-Bashir is a Muslim and Muslims do not commit genocide.”
A recent U.N. report said al-Bashir is responsible for killing 300,000 Sudanese citizens while the international court for war crimes has called for his arrest. Yet, the AKP stands for al-Bashir and his crimes against fellow Muslims.
This is because the party supports Islamist regimes that confront the West, siding with such regimes regardless of their nature. This viewpoint is Islamist and inherently anti-European.
Subsequently, Turkey’s ties with its traditional Western allies, including Washington, have suffered. Turkey’s relations with Europe have also deteriorated; initially after 2002, the AKP aggressively pursued EU accession, but since membership talks actually began in 2005, while European objections to Turkey’s EU membership mounted, the party’s energy for the union fizzled away because of a lack of interest by the AKP to fulfill Turkey’s European destiny.
The AKP’s foreign policy favors Islamist and anti-Western regimes. Accordingly, the party has shied away from criticizing Iran’s nuclear ambitions, invited Hamas leaders to Ankara and built close relations with Qatar.
The AKP’s axis with these actors came under the limelight during the 2008 Gaza War. Instead of joining moderate Arab countries, including Egypt and Kuwait to discuss an end to the conflict in January, Mr. Erdoğan’s officials met with leaders of Iran, Sudan and Qatar, upstaging the moderates.
In addition to a religio-political view of Turkey’s neighborhood, trade deals have also shaped the AKP’s foreign policy. Growing Qatari investments in Turkey and trade with Syria are material factors that underpin the party’s foreign policy.
One arm of the AKP’s foreign policy has been to help pro-AKP businessmen get mega energy contracts and business deals in Sudan, Iran and Russia. When the AKP came to power, Russia was Turkey’s eighth-largest trading partner and the West dominated two-thirds of Turkish trade.
By 2008, the West’s share of Turkish trade dropped to 50 percent, while Russia replaced Germany as Turkey's top trading partner. Personal ties between Russian President Vladimir Putin and Mr. Erdoğan have buttressed rapprochement, transforming Turkish-Russian relations that have been marked by confrontation since the 15th century.
As a result, during the 2008 Georgia-Russia war, Turkey sided with Russia when Moscow attacked Georgia.
Econo-Islamism is a far cry from the traditional pro-European orientation of Turkish foreign policy. Under this new foreign policy doctrine, Turkey will opt out of a NATO consensus on Iran, build intimate relations with Russia and disagree with Europe on Sudan. The AKP doctrine does not consider Turkey as being a part of Europe.
* This column originally appeared in The Jerusalem Post, and was reproduced 17.12.2009 in the Turkish daily News - member of the Hurriyet group. Soner Çağaptay is a senior fellow at the Washington Institute for Near East Policy, and author of “Islam, Secularism and Nationalism in Modern Turkey: Who is a Turk?” (Routledge, 2006.)
Subscribe To costasyennaris.blogspot.com
Friday, 11 December 2009
ΟΙ "ΣΩΣΤΕΣ" ΣΥΝΤΑΓΕΣ
Με την καταψήφιση του προϋπολογισμού του ΡΙΚ τα κόμματα της αντιπολί-τευσης επιχειρούν κατά ένα πρωτοφανή τρόπο να θεσμοθετήσουν την προ-ληπτική λογοκρισία στην Κύπρο. Τα φληναφήματα περί δήθεν πρόθεσης να αποστείλουν μηνύματα στο ΡΙΚ με την στάση τους, κανένα δεν πείθουν και καθιστούν ακόμα πιο διάφανους τους σκοπούς τους. Η παρέμβαση αυτή της Βουλής στην ελευθερία των ΜΜΕ, ημικρατικών ή μη, καταντά ένα επα-νεμφανιζόμενο φαινόμενο. Πριν από μερικά χρόνια πρωτοτύπησε ανά τον κόσμο νομοθετώντας τον ορισμό της είδησης! Και τώρα, από τη μια αφαι-ρούν από το ΡΙΚ τη δυνατότητα να καταβάλει τους μισθούς των εργαζομένων στο Ίδρυμα και από την άλλη δηλώνουν ότι δεν στοχεύουν στους εργαζόμε-νους στο Ίδρυμα. Οι ευπαίδευτοι βουλευτές δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, όπως και να αποκαλέσουν την ενέργεια τους.
Αυτό που εξόργισε τους βουλευτές είναι τα «προκατασκευασμένα προγράμ-ματα» και η μη «σωστές εκπομπές». Οι πεφωτισμένοι βουλευτές δεν μας τί-μησαν με τον ορισμό της «σωστής εκπομπής» και του «προκατασκευασμένου προγράμματος». Δεν επιτρέπεται, λένε, να θέτεις το ερώτημα κατά πόσο ο Κυπριακός λαός θέλει την διχοτόμηση. Μήπως όμως αυτή δεν είναι μια επιλογή; Η απελευθέρωση της πατρίδας μας δεν είναι θέμα επιλογών; Ή με πόλεμο, ή με τη διπλωματία και τις συνομιλίες θα επέλθει ο τερματισμός της κατοχής. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ο λαός στη σοφία του αποφασίζει. Και αν ο λαός θέλει να απορρίψει τη διχοτόμηση, θα το πράξει. Και τότε θα ενισχύσει και τη θέση όσων τάχθηκαν να οδηγήσουν αυτό το λαό στη δικαίωση. Η επιλογή είναι δική του. Πόσο δική του (του λαού) είναι όμως η επιλογή ηγετών αυτού του τόπου να δηλώνουν σε εκπομπές –και μάλιστα του ΡΙΚ- ότι η μη λύση μπορεί να οδηγήσει στη διχοτόμηση και στην οριστική απώλεια της βορείου Κύπρου; Ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες καλά κάνουν να θυμούνται τι κατά καιρούς δηλώνουν. Βεβαίως, κανένας δεν μπορεί να αποσύρεις, στην περίπτωση τους, νομοσχέδιο με το οποίο μπορούν οι ίδιοι να εισπράττουν το μισθό τους, όταν δεν κάνουν τις «σωστές» δηλώσεις.
Η ουσία όμως του ζητήματος είναι αλλού. Η υπερευαισθησία ορισμένων πο-λιτικών έχει και στόχο και πολιτικό κίνητρο. Πρόκειται για την ίδια υπερευ-αισθησία που οδήγησε και στην οργή γιατί επιτέλους η Πολιτεία αποφάσισε να ξεδιαλύνει τη σύγχυση που επικρατεί στην κοινή γνώμη (και που καλλι-εργείται σκόπιμα από μερικούς) για το τι είναι ομοσπονδία, ποιες είναι οι δομές της και πώς λειτουργεί. Είναι η ίδια υπερευαισθησία που αξιώνει ου-σιαστικά την διακοπή των συνομιλιών και που θέτει όρους και προϋποθέ-σεις που καθιστούν την διεξαγωγή τους και πολύ περισσότερο την αίσια κα-τάληξη τους, όνειρο απατηλό. Και έχει να κάνει αυτή η υπερευαισθησία με τις διαφορές στους χειρισμούς του Κυπριακού. Αλλά και με την απαίτηση ορισμένων να θέσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας υπό επιτήρηση. Τη φι-λοδοξία τους να έχει άλλος εκλεγεί, με άλλο πρόγραμμα και να θέλουν αυ-τοί να καθορίζουν την πολιτική του. Και όλα αυτά εντάσσονται στα πλαίσια της προσπάθειας που καταβάλλεται τελευταία για το «σωστό ναι», για την «σωστή πολιτική» και πολλά άλλα «σωστά», τα οποία υπηρετούν το στόχο της αποδόμησης της προσπάθειας επίλυσης του Κυπριακού προτού είναι αργά. Και στο ίδιο πλαίσιο τοποθετείται η διπλή βεβήλωση του Τάσσου Παπαδό-πουλου, τη μια με την απίστευτα επαίσχυντη πράξη της σύλησης του τάφου και η άλλη με την εξίσου απίστευτη προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί το γε-γονός ως «κράχτης» για υποστήριξη του αγώνα τους κατά της πολιτικής στο Κυπριακό του Προέδρου Χριστόφια.
Αν η υπερευαισθησία στρέφεται αυτή το φορά κατά του ΡΙΚ, είναι ακριβώς για να παρεμποδίσει την δυνατότητα του κράτους να αξιοποιήσει το Ίδρυμα για την (καθυστερημένη, κατά μερικούς) ενημέρωση των πολιτών. Όχι πως το ΡΙΚ δεν κουβαλά τις δικές του αμαρτίες. Αυτές όμως δεν έχουν να κά-νουν με τα όσα οι οργισμένοι υπερευαίσθητοι του καταλογίζουν.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, αν δεν το έχουν πάρει χαμπάρι μερικοί. Και χρειάζεται περισσότερη αυτογνωσία, περισσότερη ανοχή, περισσότερος διά-λογος, ουσιαστικός και γόνιμος, περισσότερη διορατικότητα. Ο κόσμος αλ-λάζει και μαζί του αλλάζουν όλα γύρω μας, ακόμα και η Τουρκία και όσα την απασχολούν. Θα πρέπει να αλλάξει συνεπώς και ο δικό μας τρόπος σκέψης και προσέγγισης των πραγμάτων, θα πρέπει να αλλάξει η γλώσσα που χρησιμοποιούμε, να ξεφύγουμε από τη ξύλινη γλώσσα προϊόν παρελ-θόντων καταστάσεων και να προσαρμοστεί στις πρακτικές του 21ου αιώνα για να μπορέσουμε να συμπλεύσουμε με τα δεδομένα της εποχής μας και να οδηγήσουμε τον τόπο στην ειρήνη και στην ηρεμία.
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
12.12.2009
Αυτό που εξόργισε τους βουλευτές είναι τα «προκατασκευασμένα προγράμ-ματα» και η μη «σωστές εκπομπές». Οι πεφωτισμένοι βουλευτές δεν μας τί-μησαν με τον ορισμό της «σωστής εκπομπής» και του «προκατασκευασμένου προγράμματος». Δεν επιτρέπεται, λένε, να θέτεις το ερώτημα κατά πόσο ο Κυπριακός λαός θέλει την διχοτόμηση. Μήπως όμως αυτή δεν είναι μια επιλογή; Η απελευθέρωση της πατρίδας μας δεν είναι θέμα επιλογών; Ή με πόλεμο, ή με τη διπλωματία και τις συνομιλίες θα επέλθει ο τερματισμός της κατοχής. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ο λαός στη σοφία του αποφασίζει. Και αν ο λαός θέλει να απορρίψει τη διχοτόμηση, θα το πράξει. Και τότε θα ενισχύσει και τη θέση όσων τάχθηκαν να οδηγήσουν αυτό το λαό στη δικαίωση. Η επιλογή είναι δική του. Πόσο δική του (του λαού) είναι όμως η επιλογή ηγετών αυτού του τόπου να δηλώνουν σε εκπομπές –και μάλιστα του ΡΙΚ- ότι η μη λύση μπορεί να οδηγήσει στη διχοτόμηση και στην οριστική απώλεια της βορείου Κύπρου; Ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες καλά κάνουν να θυμούνται τι κατά καιρούς δηλώνουν. Βεβαίως, κανένας δεν μπορεί να αποσύρεις, στην περίπτωση τους, νομοσχέδιο με το οποίο μπορούν οι ίδιοι να εισπράττουν το μισθό τους, όταν δεν κάνουν τις «σωστές» δηλώσεις.
Η ουσία όμως του ζητήματος είναι αλλού. Η υπερευαισθησία ορισμένων πο-λιτικών έχει και στόχο και πολιτικό κίνητρο. Πρόκειται για την ίδια υπερευ-αισθησία που οδήγησε και στην οργή γιατί επιτέλους η Πολιτεία αποφάσισε να ξεδιαλύνει τη σύγχυση που επικρατεί στην κοινή γνώμη (και που καλλι-εργείται σκόπιμα από μερικούς) για το τι είναι ομοσπονδία, ποιες είναι οι δομές της και πώς λειτουργεί. Είναι η ίδια υπερευαισθησία που αξιώνει ου-σιαστικά την διακοπή των συνομιλιών και που θέτει όρους και προϋποθέ-σεις που καθιστούν την διεξαγωγή τους και πολύ περισσότερο την αίσια κα-τάληξη τους, όνειρο απατηλό. Και έχει να κάνει αυτή η υπερευαισθησία με τις διαφορές στους χειρισμούς του Κυπριακού. Αλλά και με την απαίτηση ορισμένων να θέσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας υπό επιτήρηση. Τη φι-λοδοξία τους να έχει άλλος εκλεγεί, με άλλο πρόγραμμα και να θέλουν αυ-τοί να καθορίζουν την πολιτική του. Και όλα αυτά εντάσσονται στα πλαίσια της προσπάθειας που καταβάλλεται τελευταία για το «σωστό ναι», για την «σωστή πολιτική» και πολλά άλλα «σωστά», τα οποία υπηρετούν το στόχο της αποδόμησης της προσπάθειας επίλυσης του Κυπριακού προτού είναι αργά. Και στο ίδιο πλαίσιο τοποθετείται η διπλή βεβήλωση του Τάσσου Παπαδό-πουλου, τη μια με την απίστευτα επαίσχυντη πράξη της σύλησης του τάφου και η άλλη με την εξίσου απίστευτη προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί το γε-γονός ως «κράχτης» για υποστήριξη του αγώνα τους κατά της πολιτικής στο Κυπριακό του Προέδρου Χριστόφια.
Αν η υπερευαισθησία στρέφεται αυτή το φορά κατά του ΡΙΚ, είναι ακριβώς για να παρεμποδίσει την δυνατότητα του κράτους να αξιοποιήσει το Ίδρυμα για την (καθυστερημένη, κατά μερικούς) ενημέρωση των πολιτών. Όχι πως το ΡΙΚ δεν κουβαλά τις δικές του αμαρτίες. Αυτές όμως δεν έχουν να κά-νουν με τα όσα οι οργισμένοι υπερευαίσθητοι του καταλογίζουν.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, αν δεν το έχουν πάρει χαμπάρι μερικοί. Και χρειάζεται περισσότερη αυτογνωσία, περισσότερη ανοχή, περισσότερος διά-λογος, ουσιαστικός και γόνιμος, περισσότερη διορατικότητα. Ο κόσμος αλ-λάζει και μαζί του αλλάζουν όλα γύρω μας, ακόμα και η Τουρκία και όσα την απασχολούν. Θα πρέπει να αλλάξει συνεπώς και ο δικό μας τρόπος σκέψης και προσέγγισης των πραγμάτων, θα πρέπει να αλλάξει η γλώσσα που χρησιμοποιούμε, να ξεφύγουμε από τη ξύλινη γλώσσα προϊόν παρελ-θόντων καταστάσεων και να προσαρμοστεί στις πρακτικές του 21ου αιώνα για να μπορέσουμε να συμπλεύσουμε με τα δεδομένα της εποχής μας και να οδηγήσουμε τον τόπο στην ειρήνη και στην ηρεμία.
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
12.12.2009
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
