ΟΣΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΣΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ

Στην «μεταταλάτ» περίοδο κυριαρχούν δύο-τρία θέματα, κυρίως ως ανησυ-χίες και ως προσδοκία «για κάτι επώδυνο». Είναι τα δεδομένα που δημιουρ-γεί η ανάδειξη του Ντερβίς Έρογλου ως του νέου ηγέτη των Τ/Κ, είναι η προοπτική προώθησης του απευθείας εμπορίου με τα κατεχόμενα από την ΕΕ και είναι η προοπτική αλλαγής της βάσης των συνομιλιών και μάλιστα από την αρχή.
Πολλοί μιλούν για την ανάγκη μιας «νέας στρατηγικής», με «επίκεντρο τις ευρωπαϊκές δυνατότητες» και εννοούν αλλαγή στόχου. Δεν θέλουν ομοσπον-δία, θέλουν κάτι άλλο το οποίο ΔΕΝ προσδιορίζουν. Κλείνουν όμως βολικά τα μάτια σε όσα η Ευρώπη, είτε ως πολιτική είτε ως πρόσωπα πράττει στο Κυπριακό:
• Διόρισε ένα αξιωματούχο της στο τέλος της καριέρας του –το Λεοπόλ-το Μάουρερ- ως… Ως τι; Ο άνθρωπος παραμένει στο νησί και συνα-ναστρέφεται με τον Ντάουνερ αναμένοντας να αφυπηρετήσει με κα-μιά πρόσθετη προαγωγή και συνεπώς αυξημένη σύνταξη. Κατά συνέ-πεια σκυλοβαριέται επειδή επέλεξε να σιωπά. Και οι εδώ ερμηνεύουν τον διορισμό του ως δήθεν ένδειξη του ενδιαφέροντος της ΕΕ για τις εξελίξεις στο Κυπριακό.
• Οι Βρυξέλλες εμφανίζονται να ανησυχούν από την ήττα του Ταλάτ και τη νίκη του Έρογλου και στέλλουν μηνύματα για την εμμονή τους στη διαδικασία που τρέχει, αλλά την ίδια στιγμή επιβραβεύουν τον Έρογλου με πρόσθετα (στα 250 εκ.) 25 εκατομμύρια Ευρώ.
• Λειτουργεί στα κατεχόμενα γραφείο ολόκληρο για την διάθεση δήθεν των 250 εκ ευρώ, αλλά ουσιαστικά εμφανίζεται ως η «αντιπροσωπεία» της ΕΕ στα κατεχόμενα, υπό την καθοδήγηση του Βρετανού Άντριου Ράσπας ο οποίος κυριολεκτικά οργιάζει σε βάρος των συμφερόντων της Κύπρου, χωρίς να τον ενοχλεί κανένας. Ας ζητήσει κάποιος μια κατάσταση των συμβολαίων που δόθηκαν σε τουρκικές και Τ/Κ εται-ρείες από τα 250 εκ και ας μελετήσει ποιοι τα πήραν και γιατί και τό-τε θα αντιληφθεί την κοροϊδία και το δούλεμα που αναπτύσσεται.
• Ποιος άραγε αναλαμβάνει πρωτοβουλίες στις Βρυξέλλες για την προώθηση του απευθείας εμπορίου με τα κατεχόμενα; Ενώ εμείς, η ΚΥΠΡΟΣ, ήταν παρούσα –με συγκεκριμένο εκπρόσωπο της Επιτρό-που από την Κύπρο- στην απόφαση για την προώθηση του απευθείας εμπορίου ΧΩΡΙΣ να ενημερώσει κανένα.
Σε ότι αφορά τη βάση των συνομιλιών, ήδη από δύο μηνών τώρα ξένοι δι-πλωμάτες στη Λευκωσία κυκλοφορούσαν την «ιδέα» ότι ο καλύτερος τρόπος να απομονωθεί ο «κακός Έρογλου» είναι η «διεύρυνση των συνομιλιών». Θέ-ση που υποστηρίζει και ο αυστραλός Αλεξάντερ Ντάουνερ.
Το παρασκήνιο σε διπλωματικούς διαδρόμους θα το μάθαιναν οι του ΥΠΕΞ αν ανταποκρίνονταν που και που στις συνάξεις ξένων διπλωματών όπου συ-ζητούνται όλα αυτά και όπου καλούνται αλλά δεν πατούν το πόδι τους.
Η ιστορία, έλεγε ο Αντρέας Χριστοφίδης συχνά, θα μας κρίνει για όσα μπο-ρούσαμε να πράξουμε και δεν το πράξαμε και όχι για όσα ΔΕΝ μπορούσα-με να κάνουμε και φυσικά ΔΕΝ κάναμε.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
29.4.2010

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

Διάβασα πολύ προσεκτικά όλα τα σχόλια για τα οποία και σας ευχαριστώ. Για μένα τα σχόλια αυτά αποδεικνύουν, κόντρα στην προπαγάνδα που θέλουν τους Κυπρίους να «έχουν κουραστεί με το Κυπριακό», ότι συνειδητοποιούν ότι το Κυπριακό αφορά το μέλλον των παιδιών μας. Και λογικό είναι να ανησυχούν και να αγωνιούν.
Σχολιάζοντας τη νίκη Έρογλου ένας πολύ γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος που έλεγε την περασμένη Δευτέρα το εξής: «Κώστα, έχουμε πια ένα κοινό εχθρό και ένα απρόσμενο κοινό φίλο» . Και βεβαίως ο εχθρός ήταν ο Έρογλου, ο κοινός εχθρός όμως: Ο ’Ερτογαν, ήταν η απάντηση. Και έχει τελικά δίκαιο. Ο Έρτογαν παίζει για πολύ μεγαλύτερα πράγματα από το Κυπριακό και τις αντιλήψεις των T/K εθνικιστών για το Κυπριακό. Το Κυπριακό είναι ένα χαρτί για τον Έρτογαν το οποίο θέλει να παίξει στα μέτωπα που έχει ανοικτά. Και τα μέτωπα αυτά δεν αφορούν το Κυπριακό, αλλά τις ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Τουρκίας και ότι αυτό συνεπάγεται.
Ο Έρτογαν προτιμούσε τον Ταλάτ, αλλά δεν τον χαλά ο Έρογλου. Ξέρει ότι το χαρτί του Κυπριακού θέλει να το παίξει έως τη στιγμή της ένταξης της χώρας του στην ΕΕ. Και εκεί θέλει να οδηγήσει τα πράγματα, ενώ την ίδια στιγμή δίνει τις μάχες του στο εσωτερικό. Αυτό που θα τον βόλευε σε αυτή τη φάση είναι ένα πακέτο για να εξαργυρώσει αυτά που δεν μπορεί να αποφύγει να πράξει, όπως είναι το άνοιγμα των λιμανιών. Είναι προφανές ότι θέλει να το ανταλλάξει με απευθείας εμπόριο, το οποίο μπορεί να πάρει με αντάλλαγμα το Βαρώσι, το οποίο θα δώσει με αντάλλαγμα….
Οι ξένοι αξιοποιούν την εκλογή Έρογλου προωθώντας πολυμερή, ως δήθεν μέσον απομόνωσης του, πράγμα που βολεύει την Άγκυρα για να προωθήσει λύση πακέτο. Ο Έρογλου είναι το φόβητρο. Και αυτό, αγαπητοί μου, είναι το Τουρκικό σχέδιο Β. Μην εκπλαγείτε να δούμε αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά μόνο ως επικράτεια στις ελεύθερες περιοχές και προώθηση αναγνώρισης παράλληλα της λεγόμενης ΤΔΒΚ.
Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να ενδιαφερόμαστε για το τι γίνεται στα κατεχόμενα εφόσον αυτό επηρεάζει το μέλλον όλων μας.

Η ΜΕΤΑΤΑΛΑΤ ΕΠΟΧΗ

Οι διαδικασίες ανάδειξης νέου ηγέτη της Τ/Κ κοινότητας και άλλες ασχολίες μας κράτησαν μακριά από την επαφή μας. «ομαλοποίηση» της καθημερινότητας μας επαναφέρει στο πεδίο. Και μάλιστα πλουσιότερους σε πληροφορίες και κρίσεις. ‘Όπως για παράδειγμα, σε τι συνίσταται το σκηνικό μετά τον Ταλάτ στα κατεχόμενα και στο Κυπριακό; Αυτό είναι και το θέμα μας σήμερα.
Ορισμένα συμπεράσματα από τη διαδικασία της ανάδειξης νέου Τ/Κ ηγέτη είναι εξόφθαλμα:
• Η εποχή που η Άγκυρα πατούσε απλώς το κουμπί και ενεργούσαν στα κατεχόμενα, φαίνεται να πέρασε. Γεγονός που σημαίνει ότι τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα, καθώς οι έποικοι δεν συμπεριφέρονται πια, ή τουλάχιστον η πλειοψηφίας τους δεν φαίνεται να ενεργεί ως ξένο στοιχείο. Και αυτό είναι το επικίνδυνο. Αγνόησαν τις υποδείξεις του Έρτογαν και ψήφισαν Έρογλου με ότι αυτό εξυπακούει.
• Οι Τ/Κ προτίμησαν ντον Ταλάτ ως πράξη αντίστασης κατά των εποίκων. Στο τέλος όμως η βούληση τους και πάλι νοθεύτηκε μπροστά στην αριθμητική υπεροχή των εποίκων.
Δημιουργούνται λοιπόν νέα δεδομένα με τον Έρογλου και ποια είναι αυτά;
Θα πρέπει από την αρχή να σημειωθεί ότι ανεξάρτητα από τις πιο πάνω παρατηρήσεις η Άγκυρα ουδόλως έχασε τον έλεγχο των μοχλών που κινούν τα νήματα στα κατεχόμενα. Γιατί η επιρροή της πλέον ασκείται στους «θεσμούς» του ψευδοκράτους απευθείας, ανεξάρτητα από την βούληση των Τ/Κ και των εποίκων. Έτσι, αν ο Έρογλου θα επιβιώσει πολιτικά, θα επιβιώσει μόνο στο βαθμό που τον ανέχεται η Άγκυρα και τον στηρίζει οικονομικά, πολιτικά, διοικητικά και στρατιωτικά.
Η Άγκυρα ήθελε τον Ταλάτ για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους –και αυτός φάνηκε περισσότερο από πρόθυμος να παίξει αυτό το παιγνίδι. Η τακτική της Άγκυρας παραμένει η ίδια: ροκάνισμα του χρόνου αξιοποιώντας τις «καλές εντυπώσεις» που κέρδισε με τη στάση της στο σχέδιο Ανάν έως τη στιγμή που θα εξαργυρώσει οποιαδήποτε συμβολή της στη λύση με την ικανοποίηση των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών της. Και η εκλογή Έρογλου, με δεδομένο ότι και αυτός θα ευθυγραμμιστεί στις υποδείξεις της, την βολεύει στο παιγνίδι αυτό. Οι συνομιλίες με τον Έρογλου θα φυτοζωούν και η διεθνής κοινότητα ως παράγοντας των προσπαθειών προώθησης λύσης θα εξασθενίσει. Και θα είναι έτοιμος να αποδεχτεί οτιδήποτε φτάνει να «κλείσει» η πληγή. Ήδη, στους διπλωματικούς κύκλους κυκλοφορούν «εκτιμήσεις» ότι ο «μόνος τρόπος» για να εξουδετερωθεί ο ακραίος Έρογλου είναι η διεύρυνση της διαδικασίας με τη συμμετοχή άλλων παραγόντων ώστε να απομονωθεί. Και αυτό συντρέχει με την πολιτική της Τουρκίας πολυμερή διάσκεψη. Σε μια τέτοια διάσκεψη και στο πνεύμα των «διαδικασιών των Βρυξελών» μπορεί να προωθηθεί η συνταγή του πακέτου: αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και άνοιγμα λιμανιών, έναντι απευθείας εμπορίου και ίσως και επιστροφή της Αμμοχώστου. Αλλά αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας στην έκταση των ελευθέρων περιοχών μόνο και ίσως παράλληλη αναγνώριση της «ΤΔΒΚ».
Η πολεμική κατά της πολιτικής Χριστόφια από εταίρους και μη δημιούργησε ένα κλίμα που δεν ευνοεί πλέον την πολιτική του και μοιραία θα επιχειρηθεί να συρθεί σε τέτοιες ατραπούς, αφού πολιτικά θα έχει εξουδετερωθεί σε ένα βαθμό. Και ακόμα οι του σωστού περιεχομένου επιμένουν, χωρίς ενδεχομένως να αντιλαμβάνονται που οδηγείται ο τόπος.
Η κατάσταση δύσκολα αντιμετωπίζεται. Αλλά αντιμετωπίζεται. Με όπλο κυρίως τη φαντασία και τις έξυπνες κινήσεις με ουσιαστικό περιεχόμενο. Πρέπει να ξανανοίξει το κεφάλαιο αποτελεσματικής επικοινωνίας με τους Τ/Κ, οι οποίοι τώρα ανακαλύπτουν και πάλι την παγίδα στην οποία βρέθηκαν με τους έποικους ανάμεσά τους. Πρέπει να καλλιεργηθεί ένα κοινό όραμα μιας αμοιβαία αποδεκτής λύσης, όχι σαν σύνθημα, αλλά σαν συνταγή με συγκεκριμένο περιεχόμενο. Πρέπει να ανοικοδομηθούν σχέσεις και πολιτικές με θάρρος και με τόλμη. Και αυτό για να μην πέσουμε στη δίνη της άλλης συνταγής, εκείνης της Αλεξανδρέττας.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
23.04.2010

ΕΚΛΟΓΕΣ Ή "ΕΚΛΟΓΕΣ" ΣΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ

Η Άγκυρα ολοκλήρωσε τις κινήσεις της για τις εκλογές στα κατεχόμενα. (Σημείωση: Δεν αντιλαμβάνομαι το νόημα της αναφοράς στις εκλογές στα κατεχόμενα είτε εντός εισαγωγικών είτε με το πρόθεμα ψευδο. Ορισμένοι έχουν την εντύπωση ότι με αυτό τον τρόπο υπογραμμίζουν το παράνομο των εκλογών αυτών. Ωστόσο, ο όρος εκλογές αποτελεί απλώς μια αναφορά στη διαδικασία –άνθρωποι προσέρχονται στην κάλπη και προβαίνουν σε μια επιλογή. Δεν υπάρχει τίποτα το ψευδο στη διαδικασία αυτή. Και το αποτέλεσμα δεν προσδιορίζει απαραίτητα τη νομιμότητα της διαδικασίας ή του αποτελέσματος. Από την άλλη, η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ήταν ξεκάθαρη: ακόμα και σε υπό κατοχή περιοχές, κάποια αρχή πρέπει να φροντίζει για την ασφάλεια, για την αστυνόμευση, για τα δικαστήρια μεταξύ ανθρώπων και τη διοίκηση. Όλα αυτά επιτελούνται, χωρίς να αφαιρούν ούτε το ελάχιστο από την παρανομία τους, από μια διοίκηση υποτελή στην κατο-χική δύναμη. Και αυτό είναι που εκθέτει την παρανομία και μάλιστα εκεί που ανήκει, στην Τουρκία. Όλα τα άλλα είναι απλά φληναφήματα.) Και η λεγόμενη διεθνής κοινότητα προσποιείται ότι δεν βλέπει και δεν ακούει. Πρώτα «έπαιξε» με τον Ταλάτ. Τον «έδεσε» στο άρμα της πολιτικής της και τον «αμόλησε» κυριολεκτικά στον κόσμο και στους Τ/Κ. Στη συνέχεια χάιδεψε τον Έρογλου μέχρι που «ο γιατρός» έβαλε δήθεν νερό στο κρασί του και δήλωσε ότι θα συνεχίσει αν εκλεγεί τις συνομιλίες, διατηρώντας έτσι αλώβητη την διεθνή εικόνα της Τουρκίας για τις δήθεν πιέσεις που δήθεν ασκεί στους Τ/Κ για να προωθούν τη λύση. Ωστόσο, ο Έρογλου, όσο και να θέλει να κρύψει τη στοχευμένη κατάληξη που προετοιμάζει (δύο κράτη) δεν κατορθώνει να πείσει για την εξ Άγκυρας μετάλλαξη του. Για αυτό και η Άγκυρα, για να δώσει επιλογές στους «ερογλικούς» τους έριξε στα πόδια τον Ταχσίν Ερτογρούλογλου για τους αποσπάσει ψήφους, να οδηγήσει την αναμέτρηση σε δεύτερο γύρο, όπου και πάλι μπορεί να παίξει το παιγνίδι της με νέα παιγνίδια. Ο Ερτογρούλογου βεβαίως, είναι γνωστό, είναι πολύ πιο ακραίος από το Ντερβίς. Και συνεπώς στα παιγνίδια του δεύτερου γύρου θα μπορεί έτσι να καθορίσει τα όρια τους στο Κυπριακό.
Σε όλο αυτό το παιγνίδι οι Τ/Κ είναι απλοί θεατές. Αλλά παράλληλα σαν θεατές σε ένα έργο που έχουν ξαναβιώσει, βλέπουν και τις τελευταίες προσ-δοκίες τους να εξανεμίζονται ακόμα και από αυτόν στον οποίο είχαν επεν-δύσει τις ελπίδες τους, τον Ταλάτ. Η επομένη των εκλογών προδιαγράφεται δύσκολη και για τους Τ/Κ και για τους Ε/Κ. Το ερώτημα είναι: έχουν λόγο οι Ε/Κ να θέλουν ή να μην θέλουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα στις ε-κλογές των Τ/Κ; Και βεβαίως έχουν. Όχι ένα, αλλά πολλούς λόγους. Και συνεπώς προκύπτει το επόμενο ερώτημα: Τι κάνουν λοιπόν για να βοηθή-σουν; Θα μπορούσαν να γνωρίζουν περισσότερα για όσα συμβαίνουν στα κατεχόμενα, παρά να κρύβονται πίσω από υποκριτικές τοποθετήσεις. Θα μπορούσαν να γνωρίζουν τις διαφορές μεταξύ των υποψηφίων. Θα μπορού-σαν να γνωρίζουν συγκεκριμένα και όχι γενικά και αφοριστικά, το ρόλο της κατοχικής δύναμης στις εκλογές αυτές. Θα μπορούσαν ακόμα να βοηθή-σουν τους Τ/Κ να διατηρήσουν τις ελπίδες τους και να διαφυλάξουν τις προσδοκίες τους, αλλά και να προστατεύσουν το δικαίωμα τους να απαιτούν η βούληση τους να γίνεται σεβαστή και να μη νοθεύεται. Αυτό, σε τελευταία ανάλυση είναι η «σταθμισμένη ψήφος» που ο Αρχιεπίσκοπος αφόρισε.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
15.3.2010

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ GUARDIAN

Last week at a House of Commons event on Cyprus, Europe minister Chris Bryant called the fact that within the EU we have a divided capital and a divided island "a scandal and a tragedy". It is difficult to disagree.

But as Greek Cypriot leader Demetris Christofias has pointed out, Britain bears much of the blame. When Britain refused to grant self-determination to Cyprus in the 1950s, the Greek Cypriot demand for enosis (union with Greece) led to the campaign and threatened British control of this strategically important island.

The British countermove was to invite both Greece and Turkey to a conference in London in 1955, ostensibly to discuss political and defence matters affecting the eastern Mediterranean. However, as defence minister Selwyn Lloyd explained to the cabinet before the conference: "Throughout the negotiations our aim would be to bring the Greeks up against the Turkish refusal to accept enosis and so condition them to accept a solution which would leave sovereignty in our hands."

According to the 1923 treaty of Lausanne Turkey had renounced all claim to Cyprus, so it had to manufacture a series of arguments – historical, geographical and above all strategic – to justify its interest in the island. In 1956 Nihat Erim submitted a report to prime minister Adnan Menderes, which can be considered the blueprint for Turkey's strategy over the last 50 years. The Erim report clearly states that the only solution for Cyprus consists of partition under Turkish control and mentions population exchange and settlement by mainland Turks as means to this end. The following year the Turkish Cypriot leader, Dr Fazil Küçük, proposed a division of the island that corresponds to the final line of the Turkish advance, the Atilla Line, in 1974.

The 1960 constitution, underpinned by a treaty of guarantee between Cyprus, Greece, Turkey and the UK, was regarded as provisional by both the Greek and Turkish Cypriots. According to the secret Akritas plan, which was first revealed in 1966, the Greek Cypriots under archbishop Makarios intended to amend the constitution in their favour, suppress Turkish Cypriot resistance "immediately and forcefully" and finally declare enosis.

When the first stage of the plan was put into operation at the end of 1963, fighting broke out, but the Turkish Cypriots had prepared for this. Already in 1955, Turkish Cypriots were ordered by their leaders to cut social and financial ties with their Greek Cypriot neighbours. Nine years later they were forced into enclaves all over the island – all with the aim to demonstrate that peaceful coexistence was impossible and that partition was the only solution.

The tragedy consists not only of the thousands of lives that have been lost because of intercommunal strife and Turkey's invasion but also, among others, the lawyers, journalists and trade unionists who have been murdered because of their opposition to enosis and partition. The consequences can also be seen at a laboratory established by the CMP (Committee on Missing Persons) in the buffer zone, where a dedicated team of Greek and Turkish Cypriots work to establish the identity of victims of the conflict.

The US ranks high among the villains. After fighting broke out in 1964 the Acheson plan proposed partition as a solution, but this was not achieved until the Greek junta's coup against Makarios and Turkey's intervention in 1974 – both with the covert support of Henry Kissinger.

The Annan plan of 2004 was, in fact, a British and American plan to secure the reunification of Cyprus and the strategic goal of Turkey's membership of the EU, but the final version was rejected by the Greek Cypriots because it was heavily weighted in Turkey's favour.

Three weeks ago the European parliament passed a resolution on Turkey, calling on Turkey to immediately start withdrawing its troops from Cyprus, address the issue of Turkish settlers on the island and enable the return of the sealed-off section of Famagusta to its lawful inhabitants. The Turkish response was predictable. Prime Minister Erdogan called the resolution "baseless and unacceptable" and his chief EU negotiator, Egemen Bagis, said Turkey shouldn't take it seriously.

However, Britain sits on the horns of a dilemma. On the one hand, it is committed to support the US's strategic objective of Turkey's EU membership. But on the other hand, it cannot ignore the continued occupation of 37% of an EU member state.

At the EU general affairs council meeting in Brussels in December, Britain tried to dodge the issue, supporting the Swedish proposal to reduce the Cyprus question to the level of the border dispute between Croatia and Slovenia. When this failed, it issued a counter declaration a fortnight later, stating that it was in the EU's strategic interest not to let "bilateral issues" hold up the accession process.

The court of appeal's judgment in Apostolides v Orams has also put a spanner in the works. It confirmed last year's landmark legal decision by the European court of justice that, although the Republic of Cyprus does not exercise effective control in the occupied areas, the judgment of its courts can still be enforced. In this case, it concerned property purchased in northern Cyprus, which belonged to a dispossessed Greek Cypriot owner.

As the court of appeal noted: "Quite apart from security council resolutions, the United Kingdom has an obligation under the Treaty of Guarantee to recognise and guarantee the independence, territorial integrity and security of the Republic of Cyprus." It is paradoxical that Turkey invokes this same treaty to justify its continued presence on the island.

Talks between the two Cypriot leaders, Demetris Christofias and Mehmet Ali Talat, are sluggish, and the fear is that Turkey will use a breakdown to reinforce its claim that the recognition of an independent Turkish state in northern Cyprus is the only viable solution. If Chris Bryant would like to break the deadlock, he could urge Turkey to abide by the European parliament's resolution and withdraw its troops.

ROBERT ELLIS

The Turkish army

Coups away
Feb 11th 2010 | ANKARA, DIYARBAKIR AND ISTANBUL
From The Economist print edition



BOMBS target the faithful in Istanbul’s busiest mosques; a Turkish air force jet is shot down over the Aegean, provoking a war with Greece. Chaos descends over Turkey. The army steps in, overthrows the mildly Islamist Justice and Development (AK) Party that has governed Turkey since 2002, and takes control.
This plan, codenamed “Sledgehammer” and hidden among 5,000 pages of army documents, was exposed in January by a small independent newspaper, Taraf. It caused a storm. The army said it was just a “simulation exercise”. How, thundered General Ilker Basbug, the chief of the general staff, could Turkish soldiers, who charge into battle crying “Allah, Allah”, bomb a mosque? It is a question which civilian and military prosecutors are now attempting to answer.
“Sledgehammer” is only the latest in a string of alleged coup plots to have been exposed in recent years. That helps explain why, on February 4th, Turkey’s government scrapped the controversial security and public order (“Emasya”) protocol, which lets the army choose to take charge in the provinces when law and order breaks down. Critics argued that Emasya’s real purpose was to provide the legal framework for a future coup.
The army’s image has been badly tarnished and its role is now being questioned. Is its influence fading irreversibly as Turkey becomes a fully fledged Western democracy? Or is this just the latest twist in the long battle between the elite, made up of generals and an old guard used to monopolising wealth and power, against a rising class of overtly pious Anatolians, symbolised by the AK government?
The answers matter, and not just to the Turks. Turkey is a strategic pivot between Europe and the Middle East. It has a large and growing population of 72m people. It is poised to become a main transit route for oil and gas from the east. It has NATO’s second-largest army, after America’s. And it is a rare example of a secular democracy in a mainly Muslim country, closely watched by other democracies, such as Pakistan and Indonesia, where the army is strong.
Herein lies the conundrum. The Turkish army has long been seen as the guarantor of the secular republic founded 86 years ago by Kemal Ataturk. For all its recent troubles, it remains the country’s most trusted and popular institution (although its ratings are slipping to unprecedented lows). Yet the generals’ persistent meddling in politics and the red lines they seem to draw around some of the thorniest subjects—such as Cyprus or the Kurds—are among the biggest obstacles to Turkey becoming a full democracy. Turkey’s constitution was drafted by the army 30 years ago; it urgently needs a rewrite. And the issues on which the army is most recalcitrant are precisely those that most bedevil Turkey’s chances of joining the European Union.
A parallel state
The army has staged three coups since 1960, when it hanged the country’s first freely elected prime minister, Adnan Menderes, established the National Security Council and set up its own courts. “They created a parallel state,” explains Umit Kardas, a former military prosecutor. The generals cemented their power after the 1980 coup by pushing through an authoritarian constitution that remains in force.
In 1997 the generals toppled the country’s first Islamist-led government, on the dubious ground that it was seeking to introduce sharia law. This “post-modern coup” came after a sustained campaign orchestrated by the generals and their friends in the media and business. In 2007 they threatened to intervene again, this time through a web posting on the defence staff’s website objecting to Abdullah Gul, then Turkey’s foreign minister, becoming the country’s president. They were unhappy that Mr Gul’s wife chose to wear a headscarf, which is banned in state institutions as a symbol of Islamic fundamentalism.
This “e-coup” proved a huge miscalculation. Recep Tayyip Erdogan, the prime minister, called a snap election, AK won a second term with a greater share of the vote (47%), and Mr Gul duly became president. “The army tried to dictate its will and the people said no—and what’s happened since shows that the army is losing its power,” notes an EU diplomat in Ankara.
Undeterred, in 2008 the generals tacitly backed the country’s chief prosecutor, Abdurrahman Yalcinkaya, when he tried to persuade the constitutional court to ban the AK party on the flimsy charge that it was seeking to reverse secular rule. The constitutional court ruled against the ban, though by a whisker.
Since then, the government has been fighting back. Over the past two years the public has been bombarded with revelations of the army’s alleged skulduggery. Scores of officers, including retired generals, have been interrogated or arrested in connection with the so-called Ergenekon case, named after an alleged shadowy network of rogue security officers, academics, journalists and businessmen. Prosecutors accuse the network of planning to foment chaos through a series of bloody provocations, thus justifying a coup against AK. But the evidence has not always been convincing, and some innocent people have been caught up; many have been detained for months without charge.
The generals insist that Ergenekon is part of a smear campaign led by Fethullah Gulen, a moderate Islamic cleric who heads Turkey’s richest and most influential Islamic brotherhood. This movement, which abhors violence and embraces capitalism, is acknowledged to have kept Turkish Islam tame. But the generals believe Mr Gulen and his followers are steering Turkey towards Islamic rule. One of the army’s alleged coup plots involved the planting of weapons in the homes of Gulenists in an attempt to discredit them.
It is not just coup-mongering that is blighting the army’s image. A recent string of bloody attacks by the separatist Kurdistan Workers’ Party (PKK) has raised questions about the army’s prowess in the field. These grew louder when Taraf published documents purporting to show that the army had advance warning of a PKK attack carried out in 2007 on Daglica, a remote outpost on Turkey’s border with Iraq. The revelations provoked an outcry, and previously taboo questions about Turkey’s military activities are now being asked. Ali Bayramoglu, a liberal academic, notes: “Until recently, losing a son in service of the country was a badge of honour. But for the first time the Turkish people are openly questioning the merits of the war.”
Ergenekon and Daglica have sapped the army’s prestige. But it is EU-oriented reforms that are nibbling at its power. This may explain why the generals, although paying lip service to the goal of joining the EU, are in fact rather ambivalent about it.
Suits v uniforms
The reforms began in earnest in 2002, when AK formed Turkey’s first single-party government in 17 years. In January 2004 the National Security Council, through which the generals used to impose their views, was shrunk to an advisory body. In one of its boldest moves, the AK government passed a constitutional amendment last year paving the way for officers to be tried in civilian courts.
AP


Basbug, the anti-coup leader
The generals may be down, but they are by no means out. The civilian-trials amendment was struck down by the constitutional court in January. To say that the army’s power is declining indicates “a comfortable assumption of linear progress, where democracy and the politicians are gaining ground,” comments William Hale, a British analyst; that is not entirely accurate, he says.
In truth the army is strong whenever the civilian government is weak, or when danger threatens. Many people worry that tensions between Turks and Kurds could escalate into the kind of unrest that might justify a fresh army intervention. And there is another catch. The army’s own internal-service law allows it to intervene in defence of secularism and “the indivisible unity of the state” when these are perceived to be at risk—from Kurdish separatists, for example. Although General Basbug endorsed the scrapping of Emasya, he has made it clear that this last safeguard must remain untouched. EU demands that the generals should be answerable to the defence ministry, rather than the other way round, have yet to be met. “Let them subordinate the army to the ministry of sports if they want,” scoffs Armagan Kuloglu, a retired general. “The army will still do what it needs to do.” Lale Kemal, a military analyst, says that “until the constitution is replaced, civilian control over the army is a pipe-dream.” Mr Erdogan has vowed to replace the constitution, but he is widely suspected of cutting deals with the generals behind the scenes.
Quarrels between Turkey’s soldiers and its civilian rulers are nothing new. In 1908 the “Young Turks” mounted the first successful modern coup when they overthrew the tyrannical Sultan Abdulhamid II. The army was hailed then as a force for modernisation. It also offered a leg-up for the rural masses to climb the social ladder.
But it was not until Ataturk rescued Turkey from dismemberment at the hands of the western Allies after the first world war that the army was put on a pedestal. Millions of Turks believe that, had it not been for Ataturk and the army, there would be no Turkey today. Such feelings are cemented during the 15 months of military service that are mandatory for all Turkish men. The army also owes its popularity to an education system which decrees that “Every Turk is born a soldier”.
For millions of secular Turks the army remains the sole guarantor of their freewheeling lifestyle. The main opposition Republican People’s Party (CHP), founded by Ataturk, should be in the vanguard of pro-EU changes. Yet it has opposed many of them, even though it is EU membership, not the army, that offers the best shield against radical Islam.
With no credible rivals in sight, the AK party may well win a third term in 2012. This could give freer rein to what critics call Mr Erdogan’s tilt towards authoritarianism. His attacks against opposition newspapers and his reluctance to change laws that keep smaller (ie, Kurdish) parties out of parliament have reinforced this image. “One might feel better about the military’s loss of power if Turkey had a balanced political system with the possibility of alternance of government,” says Eric Edelman, a former American ambassador to Turkey.
Unlike the crooked politicians who have long mismanaged the country, “the Turkish army doesn’t represent narrow interests,” argues Mesut Yegen, a sociologist at Ankara’s Middle East Technical University. “It draws its legitimacy from the people. It is truly a national force.” This may explain why Turkey’s generals have always handed power back to civilians after their coups. Yet for all its talk of being of the people, “the army believes that it knows what is best for them,” says Mr Kardas. Cloistered in their barracks, clubs and holiday camps, soldiers are often out of touch. “We lived in a surreal world where officers who wanted to get promoted had to drink wine and dance the waltz,” says Senol Ozbek, a retired lieutenant-colonel.
A very modern general
If Turkey’s army is beginning to lose its addiction to political meddling, it is in part thanks to the efforts of the man at the top. General Basbug, who won a reputation for toughness in the early 1990s during the height of the Kurdish insurgency in south-east Turkey, is as strict a secularist as any. But he is well aware that the army’s perceived aversion to Islam has contributed to its sagging popularity.
The general has a more enlightened understanding of the army’s role than did some of his predecessors. According to Mr Edelman, General Basbug’s experiences as a cadet during the 1960 coup convinced him that there was no place for the army in Turkish politics. His name has never been linked to any alleged coup-plotters. He says he is determined to weed them out. Now some of his soldiers seem to be catching the bug; they are said to be behind many of the alleged coup plots that have been leaked. “Some are out to get their peers, some are Gulenists, but many are idealists who believe the army should keep out of politics,” says Mehmet Baransu, the Taraf journalist who broke the Sledgehammer story.
Such attitudes are spreading throughout Turkey, helped by the forces of globalisation and the internet in a country where half the population is below the age of 29. Every Tuesday night millions of Turks tune in to watch a new mini-series called “Would This Heart Forget You”. Were it not for the romantic plots, the programme might be mistaken for a documentary on the army’s abuses during the 1980 coup. Recent episodes showed torture scenes in the notorious prison at Diyarbakir. “The soldiers would stick truncheons up our anuses, urinate on us and force us to eat dead rats,” says Salih Sezgin, a former inmate. Until recently such a series could not have been aired.
Back in 1909, Ataturk delivered a speech to his fellow Young Turks. “Our colleagues in the army should no longer dabble in politics,” he said. “They should direct all their efforts to strengthening the army instead.” Over 100 years later, the message may at last be getting through.

Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΓΚΗ

Ο Τούρκος Υπουργός Επικρατείας και επικεφαλής των διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε., Εγκεμέν Μπαγίς, επέκρινε την πρόσφατη έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για την Τουρκία και ισχυρίστηκε ότι «ορισμένες εισηγήσεις είχαν ως συνέπεια η φετινή έκθεση να χάσει την ουδετερότητά της.» Η Τουρκία – είπε – δεν είναι δυνατό να αποδεχθεί όσα αναφέρει η έκθεση για την Κύπρο. Και πρόσθεσε: «Η Τουρκία δεν έχει ούτε προγραμματίσει, αλλά ούτε και έχει κάποια σκέψη όσον αφορά την απόσυρση στρατιωτών από το νησί» ισχυριζόμενος ότι «οι εκεί στρατιώτες μας επιτελούν ένα σοβαρό καθήκον για την ειρήνη και την ευημερία.» Και κατέληξε: «Βεβαίως, η ενταξιακή μας πορεία προς την Ε.Ε. είναι μια σημαντική διαδικασία. Όμως, δεν είναι τόσο σημαντική, ώστε να θυσιάσουμε την Κύπρο. Το θέμα αυτό αποτελεί εθνική υπόθεση της Τουρκίας».
Λίγες ημέρες νωρίτερα ο κ. Μπαγίς είχε καυχηθεί ότι η Τουρκία κατόρθωσε να ξεκινήσει την διαδικασία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ χωρίς να υποχρεωθεί να αποσύρει ούτε ένα στρατιώτη ή να επιστρέψει έστω και μια χούφτα γης στην Κύπρο.
Η Τουρκία με άλλα λόγια, φτύνει κατάμουτρα στην ΕΕ και το κοινοβούλιο της και κανένας δεν συγκινείται από όλους εκείνους τους Ευρωπαίους, ή μάλλον όλους εκείνους που συνιστούν την Ευρώπη στην οποία μας παραπέμπουν όσοι πολεμούν την εξεύρεση λύση για να αξιοποιήσουμε συμμαχίες και φίλους» για να «αναγκάσουμε» την Τουρκία να αποδεχθεί το κεκτημένο ως πλαίσιο λύσης του Κυπριακού. Ο Μπαγίς τους ξεγυμνώνει και τους αφήνει έκθετους. Όπως έκθετους αφήνει και όσους από το λεγόμενο διεθνή παράγοντα προσποιούνται ότι η Τουρκία παραμένει εφόσον δεν αντιμετωπίζει κόστος, ένας ταραχοποιός.
Αλλαγές συντελούνται βεβαίως στην Τουρκία, αλλά μπορεί το Κυπριακό να παραμείνει σε εκκρεμότητα έως ότου οι αλλαγές αυτές να είναι τέτοιες που να καθιστούν τη λογική και την συνδιαλλαγή πολιτική της Τουρκίας;
Η στάση αυτή των Τούρκων «παίζει» και στην εκλογική αναμέτρηση στα κατεχόμενα, όπου ο καθένας μπορεί να την ερμηνεύσει ως υπέρ η κατά του Έρογλου ή του Ταλάτ. Η στάση εκείνων την Ε/Κ κοινότητα που κυκλοφορούν τον ψίθυρο ότι «ο Χριστόφια υποστηρίζει νίκη του Έρογλου» πώς να ερμηνευθεί άραγε;
Η σκόπιμη βαβυλωνία –όντως- που δημιουργείται στο εσωτερικό μέτωπο ποιον υπέρτατο εθνικό στόχο εξυπηρετεί; Το βέβαιο είναι ότι απουσιάζουν απλώς οι εκρήξεις βομβών και οι επιθέσεις εναντίον αστυνομικών σταθμών για να αποτελούν αναβίωση της περιόδου προ του πραξικοπήματος.
Ο Μπαγίς με την αλαζονεία της δήλωσης του και η αποκάλυψη της υποκρισίας του διεθνούς παράγοντα απλώς υπογραμμίζει για άλλη μια φορά το μάταιο των «επικών αγώνων» που οραματίζονται μερικοί και μας προσγειώνει στην πραγματικότητα: Έχουμε ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ λύσης ως το μόνο τρόπο για να ανακόψουμε τον εποικισμό, για να κλείσουμε την στρόφιγγα του εποικισμού και να περιορίσουμε στο ελάχιστον την επιρροή της Τουρκίας στους Τ/Κ. Τα συστατικά της τουρκικής συνταγής της Αλεξανδρέττας συγκεντρώνονται τάχιστα και ο μόνος τρόπος ανακοπής της εφαρμογής της και στην Κύπρο είναι η λύση που θα θέτει τέρμα στον εποικισμό και θα περιορίζει την τουρκική επιρροή. Και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με λύση. Όχι βέβαια οποιαδήποτε λύση, αλλά μια λύση που να συνιστά έντιμο συμβιβασμό και να ενέχει το στοιχείο της βελτιωτικής μετεξέλιξης που επιφέρει μέσα από το χρόνο η ίδια η ζωή και οι ανάγκες της.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
11..2.2010
Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ

ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΠΙΟΚΑΤΩ ΜΙΑ ΑΚΡΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΕΙΔΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΖΑΜΑΝ. ΕΙΔΗΣΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΕΙ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΝ ΠΩς ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ.



Davutoğlu calls for ‘Eurasian union’
Given the European Union’s peaceful environment, which is based on a joint economic basin, Turkish Foreign Minister Ahmet Davutoğlu has called for the establishment of a similar union encompassing the Eurasia region.
“There is a need to embark on a new vision in order to have the Eurasia region regain its historical importance,” Davutoğlu said on Thursday at a meeting organized by the Turkish-Eurasia Business Council of the Foreign Economic Relations Board (DEİK) in Ankara. In addition to Davutoğlu, Foreign Trade Minister Zafer Çağlayan and Energy Minister Taner Yıldız also participated in the meeting, which brought together ambassadors and commercial officers accredited at the embassies of Afghanistan, Azerbaijan, Belarus, Georgia, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Mongolia, Moldova, the Russian Federation, Tajikistan, Turkmenistan, Ukraine and Uzbekistan.
“If peace and welfare do not reign in Eurasia, it is not possible to make peace and welfare reign in the world, either. This region can export peace and welfare to the rest of the world,” Davutoğlu said in a speech delivered at the meeting, which aimed at dealing with new strategies for multilateral and regional cooperation.
In the absence of stability in Eurasia, this region can become the source of war and chaos in the entire world, Davutoğlu warned, urging for the highest level of dialogue among Eurasian countries for the sake of global peace. The minister suggested revitalizing historical, economic and political relations which were maintained at the time thanks to the Silk Road via today’s railroads, highways and air links.
“The western and eastern ends of Eurasia should be reconnected,” Davutoğlu said, while underlining that the region should also serve as a link between energy-supplying countries and energy-receiving countries. “We can become the power engine of the world’s economy.”
Later on Thursday, Davutoğlu and Dussanbay Kasseinov, the secretary-general of the International Organization of Turkic Culture (TÜRKSOY), signed a host country agreement.
TÜRKSOY was founded in Almaty, Kazakhstan, in 1993 upon Turkey’s initiative. TÜRKSOY, which has diplomatic status as an international organization, began its activities within the same year. TÜRKSOY member countries are Azerbaijan, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Turkey, Turkmenistan and Uzbekistan.
The Turkish Republic of Northern Cyprus (KKTC), the Gagauzia Autonomous Region of Moldova and some autonomous republics of the Russian Federation -- the Altai Republic, the Republic of Bashkortostan, the Republic of Khakassia, the Saha (Yakutistan) Federal Republic, the Republic of Tatarstan and the Tuva Republic -- participate in TÜRKSOY’s activities as observers.
The official language of TÜRKSOY is Turkish, and its headquarters is in Ankara. The signing of the host country agreement on Thursday aims at outlining legal privileges and immunities of TÜRKSOY staff during their activities in Turkey. The agreement is expected to facilitate TÜRKSOY’s activities here and lead to concrete contributions to the organization.
05.02.2010

TODAY’S ZAMAN

ΜΠΑΝ ΚΙ ΜΟΥΝ ΚΑΙ «ΨΕΥΤΟΠΡΟΕΔΡΙΚΟ»

Είναι κάποιες στιγμές που η εικόνα που εκπέμπουν οι πολιτικοί αυτού του τόπου είναι εικόνα γενικής συνέλευσης φοιτητών της δεκαετίας του 60, όταν το αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου έβρισκε έκφραση στις υπερβολές και τα κτυπήματα κάτω από τη ζώνη μεταξύ των διαφόρων παρατάξεων. Αυτό που είχε σημασία δεν ήταν το ίδιο το αντικείμενο, η ουσία ενός ζητήματος, αλλά πώς θα μπορούσε να παρουσιαστεί ώστε να αποφέρει πόντους στην παράταξη.
Είναι ή δεν είναι προεδρικό κατά τους Τ/Κ και ψευτοπροεδρικό κατά τους Ε/Κ το γραφείο του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ; Αυτό προέκυψε από την επίσκεψη του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο! Όλα τα άλλα υποσκιάστηκαν από το φοβερό αυτό ερώτημα. Η ουσία θυσιάζεται για άλλη μια φορά για συμβολισμούς άνευ σημασίας σε σχέση με τον διακηρυγμένο στόχο της εξεύρεσης όσο γίνεται πιο σύντομα λύσης στο Κυπριακό.
Αλλά και επί του θέματος, ποια είναι η αλήθεια;
• Το λεγόμενο προεδρικό ή ψευτοπροεδρικό στα κατεχόμενα δεν είναι παρά το γραφείο εργασίας του ηγέτη της Τ/Κ κοινότητας. Και μάλι-στα από το 1963. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Εκεί ο εκάστοτε ηγέτης τα ης κοινότητας -πρώτα ο Κουτσιούκ, στη συνέχεια ο Ντενκτάς και τώρα ο Ταλάτ- εργάζεται, στεγάζονται οι συνεργάτες και δέχεται τους ξένους του, περιλαμβανομένων ξένων διπλωματών και ξένων απεσταλμένων. Ακόμα και μετά την παράνομη ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983.
• Ο συγκεκριμένος χώρος απέκτησε σημασία και συμβολισμό που του απέδωσαν όχι οι Τ/Κ αλλά οι Ε/Κ δημοσιογράφοι και πολιτικοί. Οι οποίοι επιμένουν να το αποκαλούν «προεδρικό» και όχι απλά «το γραφείο του ηγέτη της Τ/Κ κοινότητας».
• Ο Ταλάτ και οι Τ/Κ μπορούν να το αποκαλούν «προεδρικό». Ή σεράι, ή οτιδήποτε άλλο θέλουν. Αν οι Ε/Κ ήταν σταθεροί και το αποκαλούσαν αυτό που είναι, τότε και οι ξένοι θα το έπρατταν και ουδέποτε θα δημιουργείτο πρόβλημα.
Το ερώτημα είναι σε τι στοχεύουν αυτοί που προτιμούν μια αντιπαράθεση για ένα ζήτημα συμβολισμού παρά να κοιτάξουν την ουσίας της επίσκεψης του ΓΓ στην Κύπρο. Και δυστυχώς η ουσία, για άλλη μια φορά, καλύφθηκε κάτω από την εθνική οργή για το ατόπημα και το μέγα αμάρτημα -όχι εκεί-νων που πέφτουν στην παγίδα των Τούρκων και λανθασμένα αποκαλούν το γραφείο του ηγέτη της Τ/Κ κοινότητας «προεδρικό»- του ΓΓ του ΟΗΕ να προσέλθει στο «προεδρικό» στα κατεχόμενα. Και βεβαίως συνάμα το εγκα-λούν γιατί δεν είπε το ένα, δεν είπε το άλλο, δεν έκανε τούτο, δεν έκανε το άλλο, κοκ.
Αυτά που είναι πολύ πιο ανησυχητικά είναι τα εξής δύο:
1. Ο Ταλάτ είναι ίσως η μοναδική περίπτωση Τ/Κ που είχε την ανεπα-νάληπτη ευκαιρία να ανελιχθεί από το επίπεδο ηγέτη μιας μικρής κοινότητας στο επίπεδο του Κύπριου ή Παγκύπριου ηγέτη. Την κλώτσησε άγαρμπα και επικίνδυνα για τον τόπο. Και σαν να μη φτάνει αυτό, ενήργησε ως πονηρός ανατολίτης με την παγίδα που έστησε στα Ηνωμένα Έθνη, προφανώς προβλέποντας σε κέρδη ενόψει εκλογών, χωρίς να φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι παράλληλα –εφόσον αθέτησε τη συμφωνία στην οποία κατέληξε με τον ΟΗΕ για την επίσκεψη του ΓΓ- εξανεμίζει όση αξιοπιστία του απέμεινε. Πως θα τον πιστέψουν όχι οι Ε/Κ- οι Τ/Κ όταν αποδεικνύεται αναξιόπιστος
Είναι όμως και η απαράδεκτη ομιλία του στο γεύμα που παρέθεσε στο ΓΓ με την οποία θύμιζε Ραούφ Ντενκτάς στη μαύρη προπαγάνδα του και στην παραποίηση της αλήθειας προκειμένου να υπηρετήσει τον στόχο του. Προφανώς και τα δύο συμβάντα απευθύνονταν για προεκλογικούς λόγους στους απλούς Τ/Κ. Αλλά, αυτό σημαίνει ότι ο κ. Ταλάτ δεν έμαθε τίποτα από την παγίδευση του σε συνθήματα που τον κατέστησαν ανεπιθύμητο στους Τ/Κ. Και που ανέβασε τα ποσοστά του Έρογλου.
2. Η εμφάνιση του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο, ανάμεσά μας, ήταν τουλάχιστον θλιβερή. Παρουσιάστηκε να είναι σε απόλυτη εξάρτηση από τους συνεργάτες του, οι οποίοι και καθόριζαν πότε θα καθίσει, πότε θα είναι όρθιος, πότε θα μιλήσει, τι θα πει και πως θα το πει. Είναι αμφίβολο αν αντιλαμβανόταν πού τον πήγαιναν –στη νεκρή ζώνη για παράδειγμα- τη σημασία των χώρων – το πέρασμα στη Λήδρας, για παράδειγμα- ή ακόμα τη σημασία των συνθημάτων –αν του τα μετά-φρασε κανείς- που φώναζαν οι διαδηλωτές και στις δύο πλευρές του περάσματος. Ειδικά στην περίπτωση των Τ/Κ όλων των ηλικιών οι οποίοι των υποδέχθηκαν μαζικά με θέρμη και με συνθήματα της εξέγερσης του 2003 κατά του Ντενκτάς και της πολιτικής του, εξέγερση που άνοιξε τον δρόμο στον Ταλάτ και ο οποίος στη συνέχει διέψευσε τις προσδοκίες τους. Είναι αμφίβολο αν ακόμα και οι συνεργάτες του που ζούν στην Κύπρο γνώριζαν τη σημασία των εκδηλώσεων και των συνθημάτων των Τ/Κ και τη σχέση τους με εκείνη του 2003. Άρα, έχασε την ευκαιρία ο ΓΓ να αντιληφθεί μια πραγματικότητα διαφορετική από εκείνη που του παρουσιάζουν οι από το παρασκήνιο γκαουλάιτερς του.
Αποκορύφωμα όμως ήταν η εμφάνιση του ενώπιον των δημοσιογρά-φων όταν ένας εκ των συνεργατών του ανακοίνωσε ότι ο ΓΓ θα προέβαινε σε μια -προκατασκευασμένη- δήλωση και θα διάβαζε την κοινή ανακοίνωση των δύο ηγετών, αλλά δεν θα απαντούσε σε ερωτήσεις. Και οι αφελείς δημοσιογράφοι που είχαν προστρέξει στην πολυδιαφημισμένη διάσκεψη του από κοινού με τους δύο ηγέτες για να ρωτήσουν και να πάρουν απαντήσεις που ενδεχομένως να φώτιζε την εικόνα που διαμορφώνεται, έπρεπε να μείνουν άφωνοι! Ενέργεια που ισοδυναμεί με περιορισμού του τύπου και της πληροφόρησης.
Όλα τα πιο πάνω απλώς καταγράφουν το σημερινό διεθνές περιβάλλον και τον τρόπο που ενεργεί η λεγόμενη διεθνής κοινότητα που εκπροσωπεί ο ΓΓ. Και αυτήν έπρεπε να λάβουν υπόψη οι εθνικώς θιγμένοι που επικαλούνται αρχές, αποφάσεις και αξίες που υποχρεώνουν τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει δίκαιο στην Ε/Κ πλευρά.
Είναι όντως κάποιες στιγμές που διερωτάται κανείς αν στ αλήθεια αυτός ο κόσμος θέλει και επιδιώκει μια αίσια κατάληξη της οδύσσειας του.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
2.2.2010

Subscribe Tο: costasyennaris.blogspot.co

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΑΛΑΤ ΜΕ ΣΧΟΛΙΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ:

I, my wife, the Prime Minister, the Foreign Minister and the leaders of the Political Parties that are represented in the Parliament would like to extend our warmest welcome to H.E. Secretary-General Ban, Madam Ban and the members of the UN delegation
We are indeed honored to welcome H.E. Ban today. His visit clearly demonstrates the continued interest of the international community to bring the Cyprus issue to a mutually acceptable solution and reinforces our commitment to achieve this goal without further delay.
Your Excellency,
Turkish Cypriot people (Only the T/C? The G/C did not suffer as much? Why isn’t there reference to the suffering of both communities?)have long suffered from a conflict that started almost half a century ago. Just three years after the establishment of the 1960 partnership Republic we have been ousted from the government by force by Greek Cypriots (Is this true? Or perhaps they were forced to leave the government and their jobs by TMT? Mr. Talat knows that very well.). These attacks reached their climax in 1974 when a coup d’état was attempted to annex the island with Greece. Our very existence was saved only when Turkey, invoking her rights and obligations under the 1960 Treaty of Guarantee, intervened through the Peace Operation.(This is exactly what Denktash would have said and Talat would criticize him in the past. The truth is that in 1974 there were no attacks on the T/C in the seven days of the coup. The coupists were not interested in them at that time. They were interested in the G/C resistance.)
Turkish Cypriots suffered from what happened from 1963 to 1974. Our goal now is to establish a new partnership state in Cyprus that will ensure that the bitter experiences of the past will not repeat. The structure of this partnership has been well defined in the past and more recently by the 23rd May 2008 Joint Statement between the two Leaders which states that our goal is to establish a bi-zonal bi-communal partnership with political equality between Turkish and Greek Cypriots and that this partnership will have a Federal Government with single international identity as well as a Turkish Cypriot Constituent State and a Greek Cypriot Constituent State of equal status.
Our efforts have since been concentrated on how to build this Federal structure. The full fledged negotiations of the past year and a half had produced significant convergences in some aspects of the problem, yet some other crucial issues remain. Yet the recent two rounds of intensified talks were productive and I hope we agree on their continuation.
Your Excellency,
As you well know, the 2004 UN Comprehensive settlement plan was supported by the whole international community. The UN, the EU and motherlands Turkey and Greece were all in favor of its acceptance. Until attaining unilateral EU membership so was the Greek Cypriot leadership. Turkish Cypriot people by exercising their free democratic will in their own referendum overwhelmingly said “Yes” to this UN plan but the Greek Cypriot resounding “No” prevented the solution. (He makes no reference to the fact that for 30 years it was Mr. Denktash, otherwise known among Turkish journalists as Mr. No, who kept any settlement out of reach.)Today we are still faced with inhumane isolations despite the call for its end by the UN Secretary General, despite the 26 April 2004 decision of the EU Council, despite the resolution of the Parliamentary Assembly of the Council of Europe, decision of the Organization of Islamic Conference and the others. (Despite also of the decisions of the European Court of Human Rights?)This is simply unacceptable. We expect much more from the international community. We cannot be held responsible for the Greek Cypriot “No” while they enjoy all the benefits of international recognition and EU membership. (Does he remember how heavily the G/C paid for Mr. No nos?)
Mr. Secretary General,
Time is working against the settlement. External developments like court cases as well as growing disillusionment among Turkish and Greek Cypriots make the solution more complex and difficult to attain. Therefore we need an urgent solution. I am ready to shoulder my responsibility to achieve this goal and am confident that we will have your continued support in this endeavor. I also would like to take this opportunity to thank your Special Advisor and the whole UN team in Cyprus for their invaluable contributions in this effort.
Your Excellency and Mrs. Ban,
I would once again like to welcome you and raise my glass for your well being and wish that 2010 will be the year of solution.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

Ορισμένοι εκφράζουν φόβους ότι με την επίσκεψη του ΓΓ του ΟΗΕ στην Κύπρο υπάρχει κίνδυνος να «κλειδωθούν» οι «υποχωρήσεις της Ε’Κ πλευράς στις συνομιλίες» και να καταστούν τουρκικό κεκτημένο, χωρίς η τουρκική πλευρά να ανταποδώσει με δικές της υποχωρήσεις.

Πέρα από τις δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας με τις οποίες αποκλείονται : 1. οποιαδήποτε ενδιάμεση συμφωνία, 2. Οποιαδήποτε διαμεσολάβηση ή επιδιαιτησία, 3. Αποδοχή του εγγράφου Ταλάτ, υπάρχει και μια άκρως ενδιαφέρουσα δήλωση του εκπροσώπου του Ταλάτ, Χασάν Ερτσακιτσάν. Συγκεκριμένα ό εκπρόσωπος του Ταλάτ με γραπτή δήλωση του στις 26.1.2010 ζητά από την Ελλάδα να πιέσει τον Χριστόφια διότι «η Ε/Κ πλευρά δεν είναι διατεθειμένη να προβεί σε οποιαδήποτε βήματα χωρίς να γνωρίζει την πλήρη εικόνα». Με άλλα λόγια, τίποτε δεν ισχύει αν δεν συμφωνηθούν ΟΛΑ. ‘Αρα, η τουρκική πλευρά παραπονείται διότι ο Χριστόφιας δεν δέχεται ενδιάμεση συμφωνία. Και αυτή είναι η απάντηση στους αντηχούντες.
Η ακριβής αναφορά Ερτσακιτσά είναι η ακόλουθη:





«Saying that the efforts to develop all the issues in the negotiations are being maintained, Erçakıca also said that Turkish Cypriot side aims to reach a comprehensive reconciliation on the chapters of “governance and power sharing, economy and the EU”. Erçakıca added that the Greek Cypriot side does not intend to conclude the above mentioned chapters before seeing the final structure of a probable agreement on the chapters of “territory, property and guarantees and security”. Stating that this is the primary obstacle before the efforts to turn the progress achieved in the negotiations into a concrete and lasting form, Presidential Spokesman Mr. Hasan Erçakıca said that they attach utmost importance to the roles of the Motherlands, Turkey and Greece. He said that, that is the reason they constantly issue the message that the Turkish side acts in complete harmony and as a whole, and added that there are both technical and political consultations going on with Turkey all the time.»

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
27.1.2010

ΤΙ ΔΕΣΜΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με το περιεχόμενο της συμφωνίας της 23ης Μαίου, το γεγονός είναι ότι επρόκειτο για μια συμφωνίας για τις παραμέτρους αναζήτησης λύσης στο Κυπριακό η οποία ΔΕΣΜΕΥΕΙ και τις δύο πλευρές. Αυτό δεσμεύει την Τουρκική πλευρά έναντι της Ε/Κ πλευράς και έναντι της διεθνούς κοινότητας και όχι οποιοδήποτε άλλο δικό της έγγραφο κυκλοφορεί.

Όσο και να το ήθελε η Τουρκική πλευρά, το έγγραφο δεν αλλοιώνει τη συμφωνία της 23ης Μαίου. Η θέση, κατά συνέπεια ότι το έγγραφο αυτό "κονιορτοποιεί τη βάση των συνομιλιών", ισοδυναμεί με αποδέσμευση της τουρκικής πλευράς από τα συμφωνηθέντα της 23ης Μαίου. Και αν υποθέσουμε ότι όντως η τουρκική πλευρά θέλει να αποδεσμευτεί απο εκείνη τη συμφωνία, τότε η θέση που θέλει ουσιαστικά διακοπή των συνομιλιών με αφορμή το τουρκικό έγγραφο, ανοίγει το δρόμο στην τουρκική πλευρά να το επιτύχει και με τη συγκατάθεση της Ε/Κ πλευράς. Είναι δυνατόν να εκφράζονται σοβαρά τέτοιες απόψεις και να μη διανοείται κανείς ότι ενδεχομένως το τουρκικό έγγραφο να παρουσιάστηκε για να ωθήσει την Ε/Κ πλευρά να αποχωρήσει από την διαδικασία και έτσι να αποδεσμευτεί και η τουρκική πλευρά πολιτικά ανέξοδα;

Το τουρκικό έγγραφο έτυχε οξύτατης κριτικής από έγκυρους Τούρκους δημοσιογράφους και ΜΜΕ. Όπως για παράδειγμα το NTV, τον Μετί Μουνίρ, τον Hugh Pope του International Crisis Group, και οπωσδήποτε από μεγάλο μέρος της Τ/Κ αριστεράς. Συνεκτιμούνται άραγε αυτά τα στοιχεία από όσους βιάζονται να προβαίνουν σε δηλώσεις; Ή ακριβέστερα, τα γνωρίζουν αυτά πριν προβούν σε δηλώσεις; Είναι απορίας άξιον.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
25.1.2010

G/C-TURKEY DIALOGUE?

FOR THE ATTENTION OF ALL FOREIGN DIPLOMATS INVOLVED WITH THE CYPPRUS ISSUE: THIS IS THE FIRST TIME EVER THAT A SUGGESTION FOR A DIERCT G/C-TURKEY DIALOGUE IS PUT FORWARD BY A TURKISH COMENTATOR. IT IS WORTH LISTENING TO HIM. THIS ARTICLE APPEARED ON THE INTERNATIONAL CRISIS GROUP WEBPAGE.

The EU-Turkey-Cyprus Triangle: "Time for Turkey and Greek Cypriots to Start Talking"

Didem Akyel

18 January 2010

In Cyprus, leaving things until the last minute, then scrambling to try to get them done as a deadline approaches, is as popular as it is in other Mediterranean cultures. It has cursed several past rounds of talks on reunifying the one million people on the island, divided politically since 1963 and militarily since 1974. With the latest process stalling, the time has come for a radical move that brings Greek Cypriots and Turkey fully into the negotiations.

After holding over 60 tête-à-tête meetings during 16 months, the leaders of the 80 per cent majority Greek Cypriot and 20 per cent minority Turkish Cypriot communities have now launched a new and “intensified” phase of reunification talks. A first three-day session starting on 11 January focused only on governance, with two other negotiating areas – economy and EU affairs – waiting to be discussed in the second round scheduled for 25 January. Time allowing, deliberations on property issue may also take place. But even the successful completion of these talks would still leave unresolved the three remaining thorny issues of territory, security and guarantees and citizenship. The UN has already announced that the leaders will take a break at the end of the month so that Turkish Cypriot leader Talat can start campaigning for re-election in April.

Hopes for achieving a quick convergence on governance were set back when a package of proposals given by Turkish Cypriot leader Mehmet Ali Talat to his Greek Cypriot counterpart Demetris Christofias on 7 January was rejected as “unacceptable” three days later in a meeting of Christofias with all Greek Cypriot party leaders. On 12 January, Christofias brought his own package to the table, but his proposals restated his government’s previous positions and did not respond directly to the Turkish Cypriot ones.

The Turkish Cypriots’ ten-item package included broad rights to be given to constituent states in external relations (e.g. signing treaties with third parties), although it also allowed a future president or vice-president to take such agreements to a Constitutional Court before they entered into force. At the same time, the package underlined the single sovereignty principle, while maintaining the “equal status” of the constituent states and the “distinct identity and integrity of both communities” whose relationship is based on “political equality” where one does not claim authority over the other.

One hard-to-implement demand was to grant the same rights – including the four freedoms of movement of goods, capital, services and persons – to Turkish and Greek citizens on the island until Turkey joins the EU. The package also asked for two separately-managed flight information regions (FIRs), local police for each constituent state in addition to a federal force, and legal recognition for past acts of the legislative, executive or judicial authorities in the north prior to the agreement.

In previous rounds of negotiations, the Greek Cypriot side had already made the key concession of a rotating presidency and vice presidency, with four years as president for the Greek Cypriot leader against two years for the Turkish Cypriot. The Turkish Cypriot proposals demanded a three-to-two-year ratio. The Turkish Cypriot side demanded that there be a 12-member Cabinet with a seven-to-five ratio, instead of the Greek Cypriot proposal of a nine-member cabinet with a six-to-three ratio. The package wanted to grant veto rights to the president and vice president.

The proposals demanded enhanced representation for Turkish Cypriots in the legislative and administrative institutions of the new state. Passing laws would need qualified voting that effectively include the possibility of one community vetoing proceedings by walking out, and Turkish Cypriots would be over-represented in relation to their population in certain governmental institutions. At the same time, a key Turkish Cypriot concession was to accept Greek Cypriot demands for simultaneous cross-voting in presidential elections and an eventual 20 per cent weighted vote granted to Greek Cypriots when voting for Turkish Cypriot candidates.
In addition to the contents of the package – very unrealistic in some parts, but in others clearly the product of hard-fought compromises between Turkish doves and hawks – the way it was presented clouded its chances. Even though it is prefaced with a statement that “insofar as the internal balance of the proposal is observed, the Turkish Cypriot side is ready to consider any constructive suggestion that may come from the Greek Cypriot side,” presentations in Turkish media smacked of a “take-it-or-leave-it” attitude. For sure, Turkey and the Turkish Cypriot side could help the process by toning down anything that can sound like a demand for a confederal arrangement, which fuels Greek Cypriot fears that Turkey is trying to legitimise the current de facto state in the north.

Despite the Greek Cypriot parties’ dismissal of the Turkish Cypriot proposals, Christofias has gone on with the talks, apparently understanding that the Greek Cypriot side risks seeming the less constructive side in the eyes of the international community. Having rejected the last U.N. plan for a settlement in 2004 – a plan strongly backed by the EU and the U.S. – the Greek Cypriots cannot once again risk another public relations failure.
And the Greek Cypriots seem to have realized that time is running out to reach a deal. The Turkish Cypriot side had been asking for months to speed up the negotiations, yet Christofias only agreed to intensified talks now, when the April elections amongst Turkish Cypriots are already looming ominously over the process.
There is still time to get out of this impasse. The Turks and Greek Cypriots must establish broader channels of communication through which misinformation can be corrected and prejudices on both sides overcome to secure the confidence needed for a comprehensive federal deal.
As the larger party (not to mention the one maintaining a garrison on north Cyprus of at least 21,000 soldiers, or, according to the Greek Cypriots, 43,000 soldiers), it would make sense for Turkey to take the lead in reaching out broadly to Greek Cypriots and generating a minimum of trust. The Greek Cypriots should not to miss that chance if the invitation comes. They must find a way to start talking directly to Turkey. Turkey has already offered direct talks with Greek Cypriots, on the condition that the Turkish Cypriot leader and the Greek government are in also involved in a balanced way. This could even be in the form of Christofias and Talat visiting Ankara, and then Athens, in turn. The Greek Cypriots have rejected this format for a meeting, although there is nothing intrinsically wrong with it. Greece and the Greek Cypriots may not want Athens to be involved, but historically, it has always been linked to the problem and can be part of the solution. Even today, there are probably as many Greek flags in the Republic of Cyprus as there are Turkish flags flying next to the Turkish Cypriot flag, and Christofias is heading to Athens next week for special consultations on Cyprus with Greek Prime Minister Andreas Papandreou.

The Greek Cypriot argument that this will pave the way to partition by somehow promoting the status of the Turkish Cypriot leader is not a strong argument, and certainly misses the point of what is at stake. If this round of talks fails, that will be the surest route to partition, resulting in great losses for Cypriots and all others affected by the dispute.

The mutual lack of understanding between Greek Cypriots and the Turks of Turkey was amply voiced by Greek Cypriot coalition-partner DIKO’s deputy head Andreas Angelides when he said last week, “Turkey has no reason to give us anything”. Greek Cypriots seem blind to the fact that Turkey feels the same about them, since Greek Cypriots appear to be sitting pretty in the EU, from where they block nearly half of Turkey’s EU membership negotiating chapters.

People should not fool themselves: further postponements of a settlement will have dire consequences for all sides. A breakthrough that brings the Turkish government and the Republic of Cyprus into the same room is now urgent. After so many decades of delays to a solution on the bicommunal, bizonal basis first set out in 1977, the problem is that if indeed there is to be yet another postponement, the basis for any such reunification will have been completely whittled away.
Didem Akyel is a Research Assistant with Crisis Group's Turkey/Cyprus Project.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΠΟΨΗ

O Metin Münir είναι Τ/Κ που ζεί και εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Τουρκία για πολλά χρόνια. Θεωρείται ένας από τις πλέον επιφανείς δημοσιογράφους στην Τουρκία ο οποίος συνεργάστηκε κατά καιρούς με όλα τα μεγάλα συγκροτήματα ΜΜΕ εντός και εκτός Τουρκίας. Για χρόνια επίσης συνεργάζεται με έγκυρα έντυπα του εξωτερικού, όπως η Guardian και η Financial Times.
Το ελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα που κυριαρχεί στα άρθρα του εξόργιζε κατά καιρούς το τουρκικό κατεστημένο που τον κυνήγησε ουκ ολίγες φορές. Στο Κυπριακό οι απόψεις ήταν πάντα ειλικρινείς, καθαρές και εποικοδομητικές, γεγονός που του κέρδισε το μίσος του κατεστημένου στην Τ/Κ κοινότητα. Ο Μετίν Μουνίρ σχολίασε στις 13 Ιανουαρίου τις θέσεις που περιέλαβε η τουρκική πλευρά στο περιβόητο έγγραφο που διαβίβασε μέσω των Ηνωμένων Εθνών στην Ε/Κ πλευρά, σε άρθρο του στη Milliyet με τίτλο «Κύπρος: Τώρα τι θα γίνει;». Το αναρτώ γιατί θεωρώ ότι πρέπει να διαβαστεί καθώς δίνει την άλλη τουρκική άποψη:

«Όταν διάβασα τη δέσμη εισηγήσεων του Προέδρου Ταλάτ, την οποία υπέβαλε στον Ε/κ ηγέτη Χριστόφια και αυτός την απέρριψε, τότε αντιλήφθηκα ότι με τα μυαλά αυτά δεν πρόκειται να λυθεί η κυπριακή υπόθεση.

Συγνώμη, θα έπρεπε να πω ότι το αντιλήφθηκα για μια ακόμη φορά. Άλλωστε, ήδη γνώριζα ότι το κυπριακό πρόβλημα δεν επρόκειτο να λυθεί. Πλέον είμαι βέβαιος. Ο Χριστόφιας όταν έλαβε τη δέσμη, κάλεσε αμέσως τους αρχηγούς των κομμάτων, τα οποία εκπροσωπούνται στη Βουλή των Αντιπροσώπων, και τους μοίρασε τις εισηγήσεις αυτές. Ακολούθως, ανέφερε ότι η δέσμη αυτή δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για συζήτηση. Δεν είναι διόλου δύσκολο να αντιληφθεί κανείς, μάλιστα και να του δώσει και δίκιο, τη συμπεριφορά του αυτή.

«Καταρχάς, οι εισηγήσεις δεν προβλέπουν τη σύσταση μιας ομοσπονδίας, αλλά τη σύσταση μιας συνομοσπονδίας, η οποία άλλωστε δεν βρίσκεται καν στο προσκήνιο. Η ομοσπονδία αποτελείται από ένα κυρίαρχο κράτος, το οποίο περιλαμβάνει μέσα στη δομή του κρατίδια, τα οποία διοικούν μερικώς τον εαυτό τους. Απεναντίας, η συνομοσπονδία αποτελείται από ένα κράτος που περιλαμβάνει δύο ή περισσότερα κυρίαρχα κράτη.

Δεν το είπαμε, όμως ευθαρσώς το κάναμε γνωστό, ότι μέσα στην καρδιά μας ο λέων που κοιμάται ακούει στο όνομα συνομοσπονδία. Ιδού δύο αποδεικτικά στοιχεία: α) Η τουρκική διοίκηση θα μπορεί να υπογράφει συμφωνίες με ξένα κράτη και β) η ΤΔΒΚ θα έχει κυριαρχικά δικαιώματα πάνω στον εναέριο χώρο των εδαφών της.

«Ένα άλλο βασικό σημείο είναι το αίτημά μας για εκπροσώπηση στη διοίκηση, κάτι το οποίο δεν συνάδει με την πληθυσμιακή μας οντότητα. Ενώ οι Τούρκοι εκπροσωπούν το 25% του πληθυσμού της νήσου, εμείς ζητήσαμε το 40% των θώκων της κυβέρνησης [7 Ε/κ και 5 Τούρκοι υπουργοί].

«Ως συμπλήρωμα αυτού ζητούμε η τουρκική κοινότητα να έχει και το δικαίωμα βέτο σε όλα τα νομοθετήματα και στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Σε σημαντικούς φορείς, όπως το Συμβούλιο Ανταγωνισμού, θα υπάρχουν 4 Ε/κ και 3 Τούρκοι εκπρόσωποι.

«Αυτό, το οποίο είναι σημαντικότερο και από την εισήγηση: Κατά μια έννοια, εκείνο το οποίο είναι σημαντικότερο και από τις εισηγήσεις, είναι η νοοτροπία η οποία τους έχει δώσει την έμπνευση αυτή. Αυτοί, οι οποίοι ετοίμασαν τις εισηγήσεις αυτές, δεν εμπιστεύονται ούτε κατά κεραία τους Ε/κ. Παράλληλα, δεν έχουν ούτε την παραμικρή ελπίδα ότι οποιαδήποτε συμφωνία μπορεί να προχωρήσει.

«Πιστεύουν ότι ο νέος συνεταιρισμός δεν πρόκειται να προχωρήσει, όπως άλλωστε έγινε και με τη Δημοκρατία που είχε συσταθεί το 1960 και μέσα σε τρία χρόνια κατέρρευσε. Για το λόγο αυτό, καταβάλλουν προσπάθειες όσο είναι δυνατόν να «δέσουν» περισσότερο γερά την τουρκική κοινότητα και να περιλάβουν μέσα στο συμφωνητικό πάρα πολλά πράγματα.

«Αυτοί, οι οποίοι ετοίμασαν τις εισηγήσεις αυτές, δεν έχουν διόλου αυτοπεποίθηση. Βλέπουν με σίγουρο μάτι ότι οι Τούρκοι θα αποτελέσουν δόλωμα στους Ε/κ. Έτσι, καταβάλλουν προσπάθειες ώστε να το παρεμποδίσουν με τη σύσταση ενός μηχανισμού, ο οποίος θα είναι αδύνατο να λειτουργήσει κατά το στάδιο της εφαρμογής. Τότε, όμως, θα πρέπει να υποβάλουμε το εξής ερώτημα: Αφού, λοιπόν, δεν έχεις καμμία εμπιστοσύνη απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, τότε γιατί ζητάς να βρεις τον μπελά σου; Γιατί καταβάλλεις προσπάθειες προκειμένου να ιδρύσεις έναν συνεταιρισμό μαζί τους;

Οι εισηγήσεις αυτές έφεραν στο προσκήνιο και κάτι άλλο: Τούρκοι και Ε/κ μακράν απέχουν από έναν συνεταιρισμό. Πριν από αυτό, υπάρχουν άλλα πράγματα, τα οποία πρέπει να γίνουν. Να συγχωρέσουν αλλήλους και να συμφιλιωθούν. Να θάψουν τα όπλα και να ξεχάσουν το παρελθόν. Στους αγρούς του μίσους να σπείρουν αγάπη και κατανόηση. Όμως, αυτό είναι εφικτό;

«Η Κύπρος, αν και στην πραγματικότητα είναι μέλος της Ε.Ε., εντούτοις γεωγραφικά ανήκει στην ασιατική ήπειρο. Είναι ένα κομμάτι της Μέσης Ανατολής. Στην περιοχή αυτή κυριαρχούν το μίσος, το αίμα και η ανοησία. Τώρα, τι πρόκειται να γίνει;

«Ταλάτ και Χριστόφιας θα συνεχίσουν να προχωρούν χέρι - χέρι και μοιράζοντας χαμόγελα, διότι ουδείς θέλει να είναι αυτός, ο οποίος θα διακόψει τις συνομιλίες. Όμως, όλοι πλέον γνωρίζουν ότι πίσω από την τελετουργική πομπή, την οποία ακολουθούν, δεν είναι ένας νυφικός γάμος, αλλά μια νεκροφόρα.»

Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com

ΤΟΥΡΚΙΚΟΙ ΕΛΙΓΜΟΙ ΚΑΙ Ε/Κ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΦΕΛΕΙΑ

Υπάρχει ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από όλους: Γιατί η τουρκι-κή πλευρά επέλεξε να καταθέσει προτάσεις –«ιδέες», προτιμά να τις αποκα-λεί- αυτή τη χρονική περίοδο –πριν από την έναρξη των εντατικών και όχι όταν οι δύο ηγέτες διαπραγματεύονταν ακριβώς το θέμα της διακυβέρνησης και του διαμερισμού εξουσίας. Η απάντηση είναι απλή, οφθαλμοφανής και έχει να κάνει με το σχέδιο Β της τουρκικής πλευράς το οποίο κυριάρχησε στα τουρκικά ΜΜΕ λίγο πριν την κατάθεση των προτάσεων.
Η στάση της τουρκικής πλευράς –και κυρίως η επιρροή της Τουρκίας στη διαμόρφωση της διαπραγματευτικής τακτικής του Ταλάτ- αποσκοπούσε στη δημιουργία συνθηκών που θα της επέτρεπαν να; Προχωρήσει στο σχέδιο Β. Τι περίπου προβλέπει το σχέδιο Β το περιγράψαμε από αυτήν εδώ τη θέση. Είναι προφανές ότι ο νεοφανής μάγος της τουρκικής διπλωματίας εκτιμά ότι έφθασε η ώρα για να προχωρήσει στο σχέδιο Β. Προφανώς εκτιμά επίσης ότι στο τέλος των εντατικών η κάθε πλευρά θα κριθεί από τη στάση και τη συμπεριφορά της στη διάρκεια της διαπραγματευτικής διαδικασίας. Πα-ράλληλα, οι προτάσεις ή ιδέες της τουρκικής πλευράς αποτελούν δώρο στον Ταλάτ ενόψει εκλογών. Μπορεί τώρα να αντιμετωπίσει τον Ντερβίς Έρογλου στην εκλογική παλαίστρα λέγοντας ότι είναι αυτός που κατέθεσε προτάσεις για την κατοχύρωση συμφερόντων της Τουρκίας στην Κύπρο. Και συνεπώς μπορεί να αντιμετωπίσει την κριτική του Έρογλου για δήθεν παραχωρήσεις.
Αυτό ωστόσο που προκαλεί αίσθηση είναι η πολιτική αφέλεια όσων έσπευ-σαν να αποφανθούν ότι «καταρρέει η στρατηγική Χριστόφια» ότι «εκφυλί-στηκαν πλήρως οι συνομιλίες». Υποδεικνύοντας, χωρίς να το λένε, ότι θα πρέπει να διακοπούν οι συνομιλίες. Και φωνασκούντες υπέρ της αναθεώρη-σης της στρατηγικής της Ε/Κ πλευράς. Αλλαγή στρατηγικής σημαίνει, βέ-βαια και αλλαγή στόχου. Τολμούν όμως να πουν ποιο στόχο θέλουν να πε-ριλάβουν στη νέα στρατηγική; Ή άκουσε κανένας οποιονδήποτε από αυτούς να λέει τι είδους στρατηγική προτείνει; Πόση, από την άλλη, πολιτική αφέ-λεια χρειάζεται για να αντιληφθεί κανείς ότι επιδίωξη της τουρκικής πλευ-ράς είναι να ωθήσει την Ε/Κ στην αποχώρηση από τη διαδικασία για να δι-ευκολύνει έτσι την εφαρμογή του τουρκικού σχεδίου Β; Η στάση των υπο-στηρικτών των αναθεωρητών της Ε/Κ στρατηγικής δεν ισοδυναμεί με στήριξη του τουρκικού παιγνιδιού για την ώθηση της Ε/Κ πλευράς στην αποχώρηση από την διαδικασία; Πολύ περισσότερο καθώς η τουρκική πλευρά ανέλαβε ολόκληρη εκστρατεία για να «εξηγήσει» ότι αυτό που κατέθεσε δεν είναι προτάσεις αλλά ιδέες, άρα «διαπραγματεύσιμες» -με προφανή στόχο να παρασύρει την Ε/Κ σε συζήτηση των συνομοσπονδιακών «ιδεών» της.
Η κατάσταση αντιμετωπίζεται με τον ίδιο επικοινωνιακό τρόπο που υποβλή-θηκαν οι «ιδέες». Η Ε/Κ πλευρά καταθέτει προτάσεις ή ιδέες που υποσκιά-ζουν τις τουρκικές και που θέτουν στο τραπέζι ζητήματα που ενισχύουν το ένα κράτος, τη μια διεθνή προσωπικότητα και την μια ιθαγένεια.
Εκείνοι τέλος, που ωρύονται για την τουρκική αξίωση να αναγνωριστούν στους Τούρκους υπηκόους οι τέσσερις βασικές ελευθερίες που ισχύουν για τους Ευρωπαίους πολίτες, αναρωτιέται κανείς που ήταν –ή όντως, πόσο κα-λά παρακολουθούν τις εξελίξεις που αφορούν το Κυπριακό, όταν ο Νταβού-τογλου κατέθετε για πρώτη φορά επίσημα αυτή τη θέση ισχυριζόμενος μά-λιστα ότι συνάδει και με τις αρχές και τις αποφάσεις του ΟΗΕ- που ήταν λοιπόν όλοι αυτοί που ωρύονται σήμερα όταν ο Νταβούτογλου κατέθετε τη θέση αυτή στο Συμβούλιο Σύνδεσης Τουρκίας ΕΕ στις 19, 20 Μαίου, το 2009, στις Βρυξέλλες;

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
10.1.2010
Subscribe To costasyennaris.blogspot.c

ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΦΑΝΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΔΙΑΛΛΑΞΙΑ ΣΤΙΣ ΕΝΤΑΤΙΚΕΣ

Ενώ πλησιάζει η έναρξη των εντατικών διαπραγματεύσεων οι αντιπολιτευό-μενοι εντός της Κυβέρνηση εξακολουθούν να πυροβολούν τους χειρισμούς και την τακτική του Προέδρου Χριστόφια στις συνομιλίες. Το πρόβλημα δεν είναι ότι επικρίνουν την πολιτική Χριστόφια –κριτική που προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις από τη στιγμή που επεκτείνεται σε όλο το φάσμα της δια-κυβέρνησης Χριστόφια- αλλά τα επιχειρήματα που επικαλούνται. Και που προδίδουν είτε πολιτική αφέλεια είτε σκόπιμη περιφρόνηση των πραγματι-κοτήτων που μας περιβάλλουν.
Υποστηρίζουν, για παράδειγμα, ότι διαφωνούν και με τη θεματολογία των εντατικών και ότι η περιστροφή γύρω από τα θέματα που επιλέγηκαν για τις εντατικές «ωραιοποιούν τη διαδικασία» και -προφανώς εννοούν- δημιουρ-γούν παραπλανητική εικόνα προόδου. Και αντιπροτείνουν τη συζήτηση των πιο δύσκολων θεμάτων, όπως της ασφάλειας, των εγγυήσεων, του μηχανι-σμού επίλυσης διαφορών, των εποίκων κλπ. Και θεωρούν ότι στα θέματα αυτά θα διαφανεί η τουρκική αδιαλλαξία και συνεπώς δεν θα επιρριφθεί η ευθύνη στην Ε/Κ πλευρά στην περίπτωση κατάρρευσης της διαδικασίας.
Δεν εξηγούν ωστόσο, ενώπιον ποιών θα διαφανεί η αδιαλλαξία της τουρκι-κής πλευράς; Ενώπιον της διεθνούς κοινότητας μήπως; Έχει μήπως διαφα-νεί οποιαδήποτε διάθεση της διεθνούς κοινότητας να βάλει την Τουρκία στο σκαμνί για την αδιαλλαξία της έως τώρα; Και ας μη βιαστεί κανείς να απα-ντήσει ότι αυτή δεν διαφάνηκε. Διότι αν δεν διαφάνηκε έως τώρα και δεδο-μένου ότι οι τουρκικές θέσεις παραμένουν οι ίδιες, τι είναι εκείνο που θα τις αποκαλύψει με τη συζήτηση άλλων θεμάτων στις εντατικές; Αυτό που εί-ναι βέβαιο είναι ότι όταν προβάλλονται οι αδιάλλακτες θέσεις της τουρκικής πλευράς, αυτές απορρίπτονται και έτσι θα συνέβαινε και τώρα. Τι είναι ό-μως εκείνο που μας εξασφαλίζει ότι όταν απορριφθούν, η διεθνής κοινότητα δεν θα τις κρίνει «λογικές» και δεν θα μας κατακεραυνώσει –όπως έγινε στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν- για την απόρριψη τους;
Δυστυχώς, η διεθνής κοινότητα κινείται με γενικόλογες τοποθετήσεις στις εξελίξεις του Κυπριακού, διότι έτσι βολεύεται, έτσι προστατεύονται τα συμ-φέροντα του. Και αν ακόμα αντιληφθούν τον αρνητικό ρόλο της Τουρκίας –και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι δεν τον αντιλαμβάνονται- δεν φαίνονται να είναι πρόθυμοι να αλλάξουν τη στάση ανοχής και εξευμενισμού που δια-κρίνει την μέχρι σήμερα στάση τους έναντι της Τουρκίας. Υπάρχει μήπως οποιαδήποτε ένδειξη ότι αυτό μπορεί να αλλάξει στο άμεσο μέλλον; Μπορεί κάποιος να τεκμηριώσει μια τέτοια εκτίμηση;
Από την άλλη, πόσοι έχουν προβληματιστεί για το ποιες θα είναι συνέπειες στην περίπτωση που η διεθνής κοινότητα επαναλάβει τη στάση ίσων απο-στάσεων ή ακόμα επιρρίψει την ευθύνη –δίκαια ή μη, δεν έχει σημασία- στην Ε/Κ πλευρά; Πολύ περισσότερο καθώς τώρα γνωρίζουμε και σημαντι-κά στοιχεία του τουρκικού σχεδίου Β.

Subscribe To costasyennaris.blogspot.c

IS THIS THE TURKISH PLAN B?

The following appeared in the Turkish Daily News. For those who do not know it, Yusuf Kanli is a T/C related to Denktash. He attended the English school and he has been living in Turkey for many years. He is usually well informed and the T/C leaders usually confide in him. What he writes should be read by those who would love to have the negotiating process terminated.


Is it Cyprus plan B?
YUSUF KANLI

Tuesday, January 5, 2010
In this column, over the decades, I have continuously stressed the same things whenever I wrote about the Cyprus problem. These include the issue of downgrading the status of the Greek Cypriot-run Cyprus Republic to the status of the Turkish Cypriot state, and upgrading the Turkish Cypriot state to the level of the Greek Cypriot state as a prerequisite for a settlement on Cyprus. Otherwise, I have stressed that as long as Greek Cypriots are treated as the sole legitimate government of Cyprus and Turkish Cypriots as a minority demanding privileged status from that government, there will never be a power sharing settlement on the island on the basis of political equality between two peoples. If I were a Greek Cypriot, I would never ever vote “yes” to a power sharing deal as long as there was a price to voting “no.”
Over the past decades, current Turkish Cypriot President Mehmet Ali Talat and his socialist Republican Turks’ Party, or CTP, claimed that it was because of the “hard-line” position of former President Rauf Denktaş that a settlement on the island could not be reached.
Now, the same Talat has told reporters that because Greek Cypriots enjoy international recognition and EU membership, as the sole legitimate government of the entire island they lack the motivation to compromise enough to establish a new partnership federation with Turkish Cypriots – a partnership based on political equality. Talat has strong doubts that, unless told by great powers that if the current exercise collapses as a result of them, international recognition of the Turkish Cypriot state might be in the cards, Greek Cypriots will never ever agree to compromise. “They must be told what they might lose if they remain adamant,” he is quoted as saying during a closed-door meeting with some select journalists as part of a veiled start of his reelection campaign.
Has Talat indeed changed? Has he realized that unless the basis of the talks between the two sides is replaced with a real “equality of the two prospective partners” understanding there can be no success? Or, was this just a glimpse of plan B in the making?
Interesting enough, less than half an hour after that closed-door meeting with a group of select media reporters, Talat met with Greek Cypriot leader Dimitris Christofias for the first meeting of 2010. He presented him a set of proposals on “governance and power sharing” to be discussed during next week’s accelerated talks. Among those proposals, there was the much-discussed “cross-voting” for the election of the president and the vice president of the future partnership state. Cross-voting was demanded by the Greek Cypriot side. Talat, though initially against the idea, was supportive of the proposal with some conditions. These include providing Turkey and Turkish nationals the very rights the EU countries and EU nationals would enjoy in Cyprus after a settlement. Prime Minister Derviş Eroğlu was totally against the idea. Ankara partly supported Talat and partly supported Eroğlu.
During Eroğlu’s recent visit to Ankara it was decided that a technical committee composed of population, statistical and other experts from the Turkish Cypriot presidency and the Prime Ministry would examine the possible pros and cons of the proposal before Talat’s upcoming visit to Turkey on Thursday, in which a final decision will be made.
Now, according to some unverified claims on Jan. 1, Foreign Minister Ahmet Davutoğlu phoned Talat and told him to “go ahead” and present the controversial nine-point package on governance and power sharing heading to Christofias.
Talat said: “But, we have not discussed the issue with Eroğlu yet … I do not want to have a public fight with him over the issue.” Davutoğlu phoned Eroğlu and informed him of the decision. He received: “I am still against it, but, if political responsibility rests on Talat and you, ‘go ahead.’” He then phoned Talat for a second time to say, “Eroğlu is still against it, but will go ahead despite his opposition.”
For example, if Christofias has already told Talat that his “cross-voting” proposal cannot be part of a give-and-take process and no conditions can be attached to it [that’s what it says in the minutes this writer read a while ago], what might be the meaning of Talat now saying “yes” to that proposal provided that the Greek Cypriot leader agreed to give Turkish nationals free entry, freedom of circulation all over the island, freedom of settlement and freedom of owning property as if they are EU nationals? Would not that mean provoking Christofias to say “no” to his own proposal?
Then, is Talat aiming to force Christofias out of the talks and tell the world: “You see, Christofias has walked out of the process. They have to pay a price. Now it’s time to recognize the Turkish Cypriot state?”
Is this plan B of Talat and Davutoğlu?

Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com

H MAXH ΣTA KATEXOMENA KAI OI E/K

Μοιραία το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης στην Κύπρο προσανατολίζεται στην εκλογική αναμέτρηση στα κατεχόμενα η θα διεξαχθεί ανάμεσα σε δύο τουρκικές σχολές στο Κυπριακό, των υποστηρικτών της λύσης της επανένω-σης σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία και των υποστηρικτών της «λύσης» της συνομοσπονδίας δύο ανεξαρτήτων κρατών. Είτε θέλουν μερικοί να το παραδεχθούν είτε όχι, σε ένα μεγάλο βαθμό ενδέχεται η αναμέτρηση αυτή να καθορίσει το μέλλον της Κύπρου. Και συνεπώς θα επηρεάσει τη ζωή και των Ε/Κ. Θα πρέπει συνεπώς οι Ε/Κ να ενδιαφέρονται για τα τε-κταινόμενα στα κατεχόμενα.
Οι απόψεις του Ντερβίς Έρογλου αποτελούν τη φυσική εξέλιξη της «φιλοσο-φίας» του Ντενκτάς και του τουρκικού βαθέως κράτους. Οι απόψεις Ταλάτ –όπως έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια- εκφράζουν το κλίμα που έ-φερε στην Τουρκία ο Έρτογαν και οι κυβερνήσεις του κόμματος του ΑΚΡ. Ο Ταλάτ αποτέλεσε την έκφραση των απόψεων των Τ/Κ μαζών μόνο κατά τη φάση που αυτές οι απόψεις εκπαραθύρωσαν τον Ντενκτάς και έφεραν στην κορυφή της Τ/Κ ηγεσίας τον Ταλάτ. Ωστόσο, δυστυχώς ο Ταλάτ άφησε πίσω του την στήριξη στη βάση συγκεκριμένων θέσεων των Τ/Κ και κολακεύτηκε από την στήριξη που του είχε προσφέρει τότε ο Έρτογαν. Ενώ παράλληλα βυθίστηκε στην αλαζονεία από την αποδοχή που του επέδειξε η Ευρώπη και ο διεθνής παράγοντας, νομίζοντας ότι μπορούσε πια να περιφρονήσει τις θέσεις των Τ/Κ και να προσκολληθεί σχεδόν αποκλειστικά στην Άγκυρα. Αμέσως μετά το δημοψήφισμα του 2004 ο Ταλάτ υποκίνησε ολόκληρη εκ-στρατεία δυσφήμισης του ΑΚΕΛ και προσωπικά του Δημήτρη Χριστόφια ανάμεσα στους Τ/Κ, επιρρίπτοντας σε αυτούς την ευθύνη για το «όχι» των Ε/Κ. Και της εκστρατείας εκείνης ηγήθηκε ο Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ, ηγέτης σήμερα του Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, δημιουργώντας ένα σωρό μύθους –κατά τα πρότυπα των μύθων που καλλιεργούσε για δεκαετίες ολόκληρες ο Ντενκτάς- μέσα στους οποίους βυθίστηκαν και πάλι οι Τ/Κ.
Οι Τ/Κ τιμώρησαν τον Ταλάτ για την αλαζονεία του, εκπαραθυρώνοντας τον Σογιέρ από την ψευδοκυβέρνηση. Και επαναφέροντας δυστυχώς τον Έρο-γλου στην εξουσία στην Τ/Κ κοινότητα. Η άσκηση της εξουσίας από τον Έ-ρογλου διατήρησε την επαφή με το τουρκικό βαθύ κράτος, αποτελεί ουσια-στικά ένα ισχυρό οχυρό του βαθέως κράτους σε μια πραγματικότητα που κατεδαφίζεται όσο η Τουρκία προχωρεί στις ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις της για να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Μέσα στα νέα δεδομένα που δημιουργούνται εντός και περί την Τουρκία, ο Έρτογαν συνεχίζει τα παιγνίδια ισορροπιών ανάμεσα στα διάφορα κέντρα εξουσίας στη χώρα του, εκμεταλλευόμενος κάθε δυνατότητα που του προσφέρεται εντός και εκτός Τουρκίας.
Σήμερα ο Ταλάτ ανακαλύπτει έντρομος ότι η στήριξη της οποίας έτυχε από τον Έρτογαν ήταν ευκαιριακή. Και ότι και ο ίδιος ακόμα μετατρέπεται σε αναλώσιμο πιόνι στο παιγνίδι των τουρκικών ισορροπιών. Και στρέφεται, ως άμυνα, και πάλι προς τους Τ/Κ για να δώσει τη μάχη της υπεράσπισης της εικόνας του ειρηνοποιού που θέλει να καλλιεργήσει. Η προσπάθεια του ω-στόσο να κεφαλαιοποιήσει τα όσα έχουν επιτευχθεί στις συνομιλίες με τον Χριστόφια, φαίνεται να καταλήγει σε αποτυχία καθώς οι Τ/Κ εξακολουθούν να είναι παγιδευμένοι στους μύθους που καλλιέργησε εναντίον του Χριστό-φια το 2004 ο Σογιέρ. Προς μέγιστη αγαλλίαση του Έρογλου και όσων στην Άγκυρα τον στηρίζουν. Και αυτό γιατί οι Τ/Κ δεν φαίνεται να πιστεύουν και πολύ τον Ταλάτ πια. Ο οποίος ευθύνεται αποκλειστικά για την απαξίωση του από μέρους των Τ/Κ.
Όση πικρία και απογοήτευση και να προκάλεσε ο Ταλάτ στους Ε/Κ με τη συμπεριφορά του, η επιλογή παραμένει μια μεταξύ της λύσης και της διά-λυσης. Και μοιραία την επιλογή της λύσης αντιπροσωπεύει ο Ταλάτ, παρά τα προβλήματα που δημιουργεί και ενδεχομένως να συνεχίσει να δημιουρ-γεί η αλαζονεία του Ταλάτ. Πρέπει να αποκλειστεί ο δρόμος στην αντικατά-σταση του από τον Έρογλου. Και ο αποκλεισμός αυτός θα ισοδυναμεί με την κατοχύρωση των αρχών επί των οποίων θα πρέπει να στηρίζεται η λύση. Και αυτές οι αρχές είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας του Ταλάτ.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
5.1.2010

Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com