ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ!!!!

Η στερεότυπη φράση περί της κρισιμότητας της φάσης που διέρχεται το Κυπριακό, χαρακτήρισε την ιστορία του προβλήματος. Κάθε φορά βέβαια, η κρισιμότητα οδηγεί σε ένα άλλο στάδιο και δημιουργεί την ελπίδα και την προσδοκία ότι θα είναι και το τελευταίο. Θα είναι δηλαδή το στάδιο της λύσης.
Αυτή τη φορά ορισμένα φαινόμενα φαίνεται να ενισχύουν τις εκτιμήσεις ότι δεν πρέπει να αποκλείεται αιφνίδια να βρεθούμε στο τελικό στάδιο, στο στάδιο της λύσης. Και αν είναι έτσι τα πράγματα τότε θα πρέπει να αρχίσουν οι πάντες να συμπεριφέρονται με σοβαρότητα, θα πρέπει να συγκρατηθούν ή να συμμαζευτούν γλώσσες και να ξανασκεφτούν όλοι τις πραγματικές επιλογές που μας απέμεινα, αλλά και τις συνέπειες μιας νέας αποτυχίας.
Ανάμεσα στα φαινόμενα είναι και ένα πρωτόγνωρο και που αφορά την παρουσία του Τουρκικού στρατού στην Κύπρο. Πάγια απαίτηση των Ε/Κ ήταν η αποχώρηση του Τουρκικού στρατού. Αυτό επιτάσσει το διεθνές δίκαιο, αλλά και οι αποφάσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- διεθνών οργανισμών. Η αποχώρηση του Τουρκικού στρατού αποτελεί και το κλειδί της επίλυσης μιας από τις πλέον σοβαρές του Κυπριακού που θα κρίνει και την βιωσιμότητα της οποιαδήποτε λύσης.
Η Άγκυρα απέρριπτε πάντα την αποχώρηση, επικαλούμενη την ασφάλεια των Τ/Κ και τις συμφωνίες εγγυήσεως για να «νομιμοποιήσει» την παρουσία του Αττίλα στην Κύπρο. Και όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει τη σοφία της πολιτικής αυτής εισέπραττε την ταμπέλα του προδότη και σιωπούσε. Στην Καλύτερη περίπτωση. Παρεμπιπτόντως, αξίζει να θυμάται κανείς ότι και ο ίδιος ο Ταλάτ ήταν από εκείνους που ζητούσαν την αποχώρηση του Τουρκικού στρατού. Την τελευταία φορά μάλιστα, ήταν στις 19 Αυγούστου 2003, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα του κόμματος του Γενί Ντουζέν.
Σήμερα τα πράγματ φαίνεται να είναι κάπως διαφορετικά. Αν διαβάσετε το ακόλουθο απόσπασμα από άρθρο του γνωστού Τούρκου δημοσιογράφου Fatih Çekirge, στη Hürriyet στις 8 Νοεμβρίου και με τίτλο «Εάν τα αποσύρουμε, τι θα γίνει!», θα αντιληφθείτε γιατί:
«Ο Μπαγίς στην Αθήνα έδωσε μια διάλεξη και εξήγησε τα εσωτερικά και εξωτερικά ανοίγματα της Τουρκίας. Μίλησε για «Αρμενία» και για «κουρδικό άνοιγμα». Ανέφερε την κατάργηση των προξενικών θεωρήσεων με τη Συρία. Μάλιστα, έκανε γνωστό ότι η Τουρκία είναι έτοιμη να συμβάλει για τη λύση του κυπριακού προβλήματος.

«Ακριβώς τη στιγμή αυτή, μια κυρία, δικηγόρος το επάγγελμα, φωνάζοντας ρώτησε: «Μιλάτε για ειρήνη, όμως εκεί έχετε χιλιάδες στρατιώτες σας. Μάλιστα κατοχικούς». Στην αίθουσα υπήρξε μια αναταραχή. Ο Μπαγίς θα μπορούσε να εκνευριστεί, όμως δεν έγινε έτσι, πάνω στα λόγια του έβαλε ένα περιστέρι και το έστειλε έξυπνα στην αίθουσα. Η γυναίκα σιώπησε. Η αίθουσα χειροκρότησε… Επιστρέφοντας στην Τουρκία του υπενθύμισα τη σκηνή αυτή…Τόσο στις εκθέσεις της Ε.Ε., όσο και στις διεθνείς συναντήσεις, ο όρος αυτός παρουσιάζεται συνεχώς μπροστά μας.

«Ο αριθμός των στρατιωτών μας στην Κύπρο… Αυτό έχει καταγραφεί και στο σχέδιο Ανάν, το οποίο έχουμε αποδεχθεί… Τον ερώτησα λοιπόν:

• Εάν εμείς με μια αιφνιδιαστική απόφαση αποσύρουμε τους στρατιώτες μας από την Κύπρο, τι θα γίνει; Εάν δηλαδή σοκάρουμε τον κόσμο και πούμε ότι η Τουρκία δεν είναι μια μιλιταριστική χώρα, αλλά ειρηνική;


• Προκειμένου να υπερασπισθούμε την Κύπρο, πρέπει σώνει και καλά να διατηρούμε εκεί στρατιώτες;

• Ο τουρκικός στρατός είναι ένας μεγάλος στρατός, η επέμβασή του εκεί είναι θέμα λεπτών. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά και η Ελλάδα. Άλλωστε, γιατί έχουμε τόσα πολεμικά αεροσκάφη, εξελιγμένα όπλα και μεταγωγικά; Επιπλέον, ποιος μπορεί να τολμήσει κάτι; Η Τουρκία, προκειμένου να είναι αποτρεπτική, πρέπει απαραιτήτως να διατηρεί εκεί στρατιώτες; Το καθεστώς της εγγυήτριας χώρας συνεχίζεται. Δηλαδή, έχουμε το νόμιμο δικαίωμα επέμβασης, εφόσον απαιτηθεί…

«Όταν υπέβαλα τα ερωτήματα αυτά, υπήρξε μια μικρή σιωπή. Απέναντί μου καθόταν ο συνάδελφος Mustafa Karaalioğlu, ο οποίος και αυτός ρώτησε: «Ναι, τι μπορεί να γίνει;». Στο ίδιο μήκος κύματος και η Nur Batur ρώτησε: «Πράγματι, εάν η Τουρκία πραγματοποιήσει μια τέτοια χειρονομία καλής θέλησης απέναντι στον κόσμο, δεν θα παρουσιασθεί μια μεγάλη ευκαιρία ειρήνης;».

«Ο Mehmet Soysal ανέφερε: «Νομίζω ότι πάνω σε αυτό πρέπει να υπάρξουν κάποιες σκέψεις». Ο Μπαγίς σιώπησε… Γνωρίζω –σημειώνει ο Çekirge– ότι σιώπησε, «διότι εκπροσωπεί το κράτος»… Όμως, εγώ με ανοικτή καρδιά ερωτώ επιπλέον, γνωρίζοντας ότι κάποιοι μπορούν να θυμώσουν:

• Τι θα γίνει αν επιβιβάσουμε τους στρατιώτες μας «πάνω στα φτερά των περιστεριών και τους αποσύρουμε;»…

• Τι θα κάνει ο κόσμος; Τι θα πει η ε/κ πλευρά; Τι θα πουν, για παράδειγμα, η Γαλλία ή η Αγγλία;

«Κατά τη δική μου άποψη – σημειώνει ο συντάκτης – αυτό δεν αποτελεί μια υποχώρηση, απεναντίας θα είναι μια ένδειξη της ισχύος μας… Θα αποτελέσει παράλληλα και μια ένδειξη της εμπιστοσύνης που έχουμε στον εαυτό μας.

«Ελάτε, δίχως να θυμώσετε και δίχως να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλο για «προδοσία», να το συζητήσουμε ως απλοί συμπατριώτες που είμαστε…»

Από τότε δεν έγινε άλλη αναφορά. Αλλά ούτε και ακολούθησε η γνωστή υστερία περί προδοτών και προδοσίας. Και αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να σημαίνει αυτό;

Αυτό που σημαίνει είναι ότι στην Τουρκία κάποιοι βλέπουν με σοβαρό μάτι την προσπάθεια να βγεί η χώρα από τον αναχρονισμό και αναγνωρίζουν τα βαρίδια που πρέπει να ξεφορτωθεί προκειμένου να έχει προοπτικές να το επιτύχει. Σημαίνει ότι κάποιοι στην Τουρκία αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα δεν εξαφανίζεται με αφορισμούς και παράλογες αντιδράσεις και ενδεχομένως να σκέφτονται ότι ωρίμασε ο χρόνος να επανεξετάσουν τη στάση τους στο θέμα αυτό. Σημαίνει ακόμα ότι υπάρχουν στην Τουρκία δυνάμεις που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν θετικά στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού και πρέπει να εντοπιστούν και να αξιοποιηθούν, ενώ παράλληλα πρέπει να εγκαταλείψουν τις ανεγκέφαλε εξαλλοσύνες οι εν Κύπρω. Και σημαίνει ότι εδώ δημιουργείται για πρώτη φορά ένα ρήγμα που πρέπει να αξιοποιήσει η διεθνής κοινότητα και η διεθνής διπλωματία προς την κατεύθυνση της Άγκυρας. Εστάλη ένα μήνυμα και πρέπει να βρει παραλήπτες. ΑΜΕΣΑ.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
14.11.2009