ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Στις 26 και 27 Οκτωβρίου 2009 η τουρκική εφημερίδα Radical δημοσίευσε δύο άρθρα του Τούρκου πρώην πρέσβη Ünal Ünsal, με τίτλο «Τα δεσμά στα πόδια μας: Το πρόβλημα της Κύπρου». Πρόκειται για μια αξιοπρόσεκτη διαφορετική θεώρηση του Κυπριακού στην οποία δεν μας έχουν συνηθίσει οι Τούρκοι. Αξίζει μιας ανάγνωσης:
«Η Αγγλία, στις 29 Αυγούστου 1955, κάλεσε την Τουρκία και την Ελλάδα σε διάσκεψη στο Λονδίνο, προκειμένου να συζητήσουν το θέμα «Η Ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο και η Κύπρος». Πάρα πολλές πηγές αναφέρουν ότι σκοπός της συνάντησης αυτής ήταν να καταστεί η Τουρκία παράγοντας του προβλήματος της Κύπρου, το οποίο μετατρεπόμενο σε ελληνοτουρκική διαφορά θα τερμάτιζε την κίνηση για αυτοδιάθεση.
«Η Αγγλία, προκειμένου να διαφυλάξει τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα, με τις προσπάθειες που κατέβαλε από το 1950, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο, ώστε το κυπριακό πρόβλημα, το οποίο μας ταλανίζει εδώ και 60 χρόνια αφαιρώντας από την ενέργεια της χώρας μας, να μετατραπεί «σε εθνική μας υπόθεση». Έκτοτε, πληρώνουμε πολύ ακριβά την ενέργεια αυτή της Αγγλίας, αλλά και τις υπερβολές της δικής μας πολιτικής. Στο άρθρο μου θα προσπαθήσω να αναλύσω το θέμα αυτό βασιζόμενος στην πρόσβαση, την οποία είχα σε ανοικτές πηγές. [Πάρα πολλά κράτη δημοσιοποιούν τα πλέον διαβαθμισμένα διπλωματικά τους έγγραφα μετά από 25 με 30 χρόνια. Σε εμάς δεν υπάρχει μια τέτοια πρακτική. Για το λόγο αυτό, για το άρθρο μου επωφελήθηκα από ξένες πηγές, οι οποίες βασίζονται, σε μεγάλο βαθμό, σε επίσημα έγγραφα, τα οποία ήρθαν στη δημοσιότητα τα τελευταία δέκα χρόνια].
«Η Γηραιά Αλβιών σε δύσκολη θέση:
Η βρετανική αυτοκρατορία εξήλθε νικήτρια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως, με πολλά σημεία κόπωσης και φθοράς. Επιπλέον, είχε συσταθεί και ο ΟΗΕ, του οποίου ο Χάρτης είχε θέσει ως στόχο την αναγνώριση στις αποικίες του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Αυτό θα επηρέαζε σημαντικότατα την Αγγλία, που διέθετε και τις περισσότερες.
«Από την άποψη των στρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων της Αγγλίας, η Μέση Ανατολή ήταν εντελώς διαφορετική σε σύγκριση με άλλες περιοχές του κόσμου. Ήταν ζωτικής σημασίας. Η Αγγλία, όχι μόνο συμμετείχε κατά μεγάλο μέρος στις πετρελαϊκές εταιρίες της περιοχής, αλλά στην πράξη ασκούσε και τον έλεγχο. Επιπλέον, θα έπρεπε να εξασφαλισθεί ότι το πετρέλαιο της περιοχής θα έρεε δίχως διακοπές και σε φθηνές τιμές. Αυτό ήταν επιβεβλημένο όχι μόνο για την Αγγλία, αλλά και για όλο τον ελεύθερο κόσμο.
«Στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων, η οποία δημιουργήθηκε μετά το τέλος του «πολέμου, οι κύριες πηγές των απειλών εναντίον των συμφερόντων της Αγγλίας [αλλά και της Δύσης] στη Μέση Ανατολή ήταν οι εξής:
1 – Ο κομμουνισμός και η Σοβιετική Ένωση.
2 – Η περίοδος της αυτοδιάθεσης και το κίνημα του Τρίτου Κόσμου, που παρουσιάσθηκε στα μετέπειτα χρόνια του πολέμου. [Το 1948 στο Foreign Office δημιουργήθηκε η Δ/νση «Information Research Department»]. Η Δ/νση αυτή καλυπτόταν από τέτοια μυστικότητα, ώστε η ύπαρξή της, το όνομά της, αλλά και το τι ακριβώς έκανε, ήρθαν στην επιφάνεια μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια, δηλαδή τη δεκαετία του ’70. Καθήκον της ήταν να διενεργεί «μαύρη προπαγάνδα» και ψυχολογικό πόλεμο εναντίον των απειλών, που είχαν ως στόχο τα συμφέροντα της Αγγλίας. Οι πράκτορες της Δ/νσης αυτής στο εξωτερικό, έρχονταν σε επαφή με άτομα και με διάφορες πλευρές, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν, αλλά και να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη. Δηλαδή, διενεργούσαν όλες εκείνες τις δραστηριότητες που ήταν απαραίτητες για την προστασία των βρετανικών συμφερόντων.
«Ας έρθουμε στην Κύπρο:
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Αγγλία αναγκάσθηκε να αποχωρήσει από όλες τις αποικίες της. Όμως, για τους προαναφερόμενους λόγους, θα έπρεπε στη Μέση Ανατολή να διαφυλάξει τα οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντά της, με οποιοδήποτε κόστος.
«Αυτό εξαρτιόταν από την ύπαρξη μιας ισχυρής Βάσης στην περιοχή. Το πλέον κατάλληλο μέρος για το σκοπό αυτό ήταν η Κύπρος, η οποία κατέχει μια σημαντική στρατηγική θέση στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Ο ΥΠΕΞ Anthony Eden έλεγε το εξής: «Εάν δεν έχουμε στην κατοχή μας την Κύπρο, τότε δεν μπορούμε να έχουμε και τις εγκαταστάσεις εκείνες που θα μας επιτρέψουν να διασφαλίσουμε τους δρόμους του ανεφοδιασμού. Εάν δεν υπάρξει πετρέλαιο, στην Αγγλία θα δημιουργηθεί ανεργία και πείνα. Η υπόθεση αυτή είναι τόσο απλή».
«Η Αγγλία, μετά την αναταραχή που ξέσπασε στις αραβικές αποικίες της, αναγκάσθηκε το 1954 να μεταφέρει την Ανώτερη Διοίκηση Μέσης Ανατολής, η οποία βρισκόταν στην Αίγυπτο, στην Κύπρο. Οι Ε/κ, οι οποίοι αποτελούσαν το 80% του πληθυσμού της νήσου, ζητούσαν και γι’ αυτούς το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Μάλιστα έλεγαν ότι, όταν τους αναγνωρισθεί το δικαίωμα αυτό, ήθελαν να ενωθούν με την Ελλάδα. Η Αγγλία αντιτάχθηκε με σφοδρότητα στο αίτημά τους. Δήλωσε με τον πλέον απερίφραστο τρόπο ότι ουδέποτε πρόκειται να εγκαταλείψει την Κύπρο και ότι ουδείς έπρεπε να τρέφει τέτοιου είδους μάταιες ελπίδες.
«Όμως, στον κόσμο άρχισε να ισχυροποιείται το κίνημα του Τρίτου Κόσμου, αλλά και να αυξάνει με ταχύτητα και ο αριθμός των χωρών εκείνων, που υποστήριζαν την αρχή των Η.Ε. περί αυτοδιάθεσης. Έτσι, αύξανε και η πίεση εναντίον της Αγγλίας. Μάλιστα, περί το 1950, ακόμη και οι ΗΠΑ λάμβαναν θέση με την πλευρά των Ε/κ, λέγοντας ότι η Αγγλία θα έπρεπε να συμφωνήσει με τις απαιτήσεις τους. [Στα μετέπειτα, βέβαια, χρόνια οι ΗΠΑ θα αλλάξουν τη στάση τους και θα αρχίσουν να παρέχουν τη βοήθειά τους στην Αγγλία]. Στην κατάσταση, όμως, αυτή, η Αγγλία θα έπρεπε να πράξει κάτι, ώστε να απαλλαγεί από τη διεθνή απομόνωσή της.
«Η λύση βρέθηκε. Προκειμένου να εξασφαλίσει το ενδιαφέρον της για την Κύπρο, άρχισε τις επαφές της με την Άγκυρα. Μετά την ισχυροποίηση στο νησί της κίνησης για την Ένωση, ο πρέσβης της Αγγλίας στην Άγκυρα, ακόμη από την εποχή του 1950, σε σχετικό του τηλεγράφημα προς το Λονδίνο εισηγούταν το εξής: «Έστω και αν είναι επικίνδυνο, να χρησιμοποιηθεί το τουρκικό χαρτί» [«The Turkish card is a tricky one, but useful in the impasse to which we have come»].
«Όμως, η Άγκυρα δεν ενδιαφερόταν και πολύ για την Κύπρο. Έδινε περισσότερη σημασία στη συνέχιση της συνετούς πολιτικής, η οποία είχε εγκαινιαστεί από τον Ατατούρκ. Μάλιστα, απείχε και από συμπεριφορές που μπορούσαν να επιφέρουν ζημίες στην πολιτική αυτή. Άλλωστε, αφού και η Αγγλία επανειλημμένως είχε δηλώσει πως, ό,τι και εάν συνέβαινε, δεν επρόκειτο να αποχωρήσει από την Κύπρο, επομένως δεν υπήρχε και κανένας λόγος ώστε η Τουρκία να αναμειχθεί στην υπόθεση αυτή μόνο και μόνο λόγω του αιτήματος των Ε/κ για Ένωση.
«Επιπλέον, ο πλέον σημαντικός στόχος της Τουρκίας το 1950, ήταν να καταστεί μέλος του ΝΑΤΟ. Κατά συνέπεια, η Άγκυρα απείχε από συμπεριφορές που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την ένταξή της. Παράλληλα, δεν ήθελε να έλθει και σε αντιπαράθεση με την Ελλάδα, αφού προγραμματιζόταν η ένταξή της στο ΝΑΤΟ να πραγματοποιηθεί μαζί με αυτή της Ελλάδας.
«Σύμφωνα με έγγραφα των Βρετανικών Αρχείων, το Λονδίνο χαρακτήριζε τη στάση της Τουρκίας στις προτροπές της Αγγλίας για ανάμειξή της στην υπόθεση της Κύπρου, ως «κατά περίεργο τρόπο διστακτική, επιφυλακτική και αδιευκρίνιστη» [curiously vacillating, curiously equivocal].
«Ενώ η στάση της τουρκικής κυβέρνησης αντιμετωπιζόταν με έκπληξη στο Λονδίνο, άρχισε να παρατηρείται ένα ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για το κυπριακό πρόβλημα σε διάφορους κύκλους της Τουρκίας και του τουρκικού στοιχείου της νήσου, όπως σε ορισμένα σωματεία ή σε διάφορες ομάδες, ενώ σε ορισμένες εφημερίδες άρχισε μια έντονη προπαγάνδα, η οποία παρουσίαζε την Κύπρο ως μια «εθνική υπόθεση».
«Στο πλαίσιο της προπαγάνδας αυτής άρχισαν να ακούγονται συνθήματα του τύπου «Η Κύπρος είναι τουρκική» και «Ή Κύπρος ή θάνατος». Τώρα, αν λάβουμε υπόψη τη στάση που ήθελε να τηρήσει στο θέμα της Κύπρου η κυβέρνηση, δηλαδή να μην αναμειχθεί, τότε θέλοντας και μη μας έρχονται στο νου διάφορα ερωτήματα. Πάντως, δεν έχουν δει ακόμη το φως της δημοσιότητας έγγραφα αναφορικά με τις δραστηριότητες των Βρετανικών Μυστικών Υπηρεσιών στην Τουρκία και στην Κύπρο κατά την εποχή εκείνη. Βέβαια, μπορείτε να αναρωτηθείτε κατά πόσο είναι δυνατόν να υπάρχουν έγγραφα για τέτοιου είδους δραστηριότητες. Πάντως, δεν θα αποτελούσε μεγάλη αφέλεια να μην πιστέψει κανείς ότι η Αγγλία, η οποία είχε διακηρύξει, μάλιστα με σθένος, ότι δεν πρόκειται να αποχωρήσει από το νησί, δεν θα χρησιμοποιούσε κάθε μέσο, προκειμένου να επιτευχθούν οι σκοποί της.
«Οι επιθέσεις, οι οποίες άρχισαν το 1955:
Τον Απρίλιο 1955 η ε/κ τρομοκρατική οργάνωση ΕΟΚΑ ξεκίνησε στην Κύπρο τη δραστηριότητά της και απέναντι στους βρετανικούς στόχους άρχισε να διενεργεί επιτυχείς επιθέσεις. Στο αρχικό στάδιο δεν υπήρξαν επιθέσεις εναντίον των Τούρκων. Οι Άγγλοι αισθάνθηκαν την ανάγκη ενός επιπρόσθετου προσωπικού ασφαλείας και δημιούργησαν μια υπηρεσία βοηθητικής αστυνομίας, η οποία απαρτιζόταν μόνο από Τούρκους. Η πρώτη σοβαρή σύγκρουση μεταξύ Ε/κ και Τούρκων προέκυψε, όταν οι Ε/κ σκότωσαν ένα Τούρκο βοηθό αστυνομικό.
«Η συνεχής μεταβολή του διεθνούς «κλίματος» εναντίον της και η προετοιμασία της Ελλάδας να μεταφέρει και πάλι στα Η.Ε. το αίτημα της αυτοδιάθεσης, καθώς και η περιπλοκή των πραγμάτων στο νησί, έγιναν αιτία ώστε η Αγγλία να πραγματοποιήσει ένα νέο άλμα. Προκειμένου να αλλάξει ριζικά τους όρους του παιχνιδιού, αλλά και να δώσει τέλος στην απομόνωσή της από τη διεθνή κοινή γνώμη, με τρόπο αποφασιστικό, με ένα διπλωματικό σχέδιο, στράφηκε προς την Τουρκία. Άλλωστε, στην Τουρκία οι συνθήκες ήταν κατάλληλες. Στη χώρα η οικονομική κατάσταση ήταν πολύ άσχημη, δεν υπήρχε συνάλλαγμα, στην αγορά δεν υπήρχαν ούτε και τα πλέον στοιχειώδη, με συνέπεια ο λαός να δυσφορεί.
«Έτσι παρουσιάσθηκε και μια ανεπανάληπτη ευκαιρία, προκειμένου να αποσπασθεί η προσοχή της κοινής γνώμης από τα εσωτερικά προβλήματα. Από το 1954 και μετά, η τουρκική κυβέρνηση άρχισε να σκληραίνει τη θέση της. Σε μια περίοδο, όπου οι όροι είχαν διαμορφωθεί με αυτό τον τρόπο, η Αγγλία απηύθυνε και την πρόσκλησή της για τη διάσκεψη του Λονδίνου.
«Εβδομάδες πριν από τη συνάντηση αυτή, ο ΥΠΕΞ της Αγγλίας MacMillan στην τουρκική κυβέρνηση σύστηνε να έρθει στη συνάντηση αυτή με προωθημένες απαιτήσεις. Έτσι, ο Τ/ΥΠΕΞ Ζορλού μετέβη στο Λονδίνο, και όντας προετοιμασμένος στο πλαίσιο της «σύστασης» αυτής, έπραξε τα δέοντα. Όμως, η τουρκική κυβέρνηση δεν αρκέσθηκε σε αυτό. Προκειμένου να αποδείξει ακόμη περισσότερο το πόσο ευαίσθητη είναι η κοινή της γνώμη για την υπόθεση της Κύπρου, δρομολόγησε και τα γεγονότα της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου 1955. Άλλωστε, υψηλά ιστάμενος του Foreign Office, ήδη από το 1954, σε έγγραφό του ανέφερε ότι, προκειμένου η Τουρκία να εξασφαλίσει την είσοδό της στην υπόθεση αυτή, θα ήταν χρήσιμο η Άγκυρα να δημιουργήσει και λίγο θόρυβο [«A few riots in Ankara would do us nicely»].
«Ως γνωστόν, αυτό πραγματοποιήθηκε και με το παραπάνω. Την εποχή εκείνη, ένας σημαντικός πολιτικός, ο οποίος βρισκόταν στην Κων/πολη, μιλώντας για τα γεγονότα αυτά είπε: «Qui brise Türktür». Η έκφραση αυτή είναι μια παραφθορά της τουρκικής «Κibriz Türktür», η οποία εκφράζει μισά στα γαλλικά και μισά στα τουρκικά το γνωστό σύνθημα «Η Κύπρος είναι τουρκική», και σημαίνει: «Αυτός που σπάει και διαλύει είναι Τούρκος». Στα αμερικανικά διπλωματικά έγγραφα, τα οποία έχουν έρθει στη δημοσιότητα, αναφέρεται ότι, στα χρόνια μετά το 1955, Αμερικανοί, Άγγλοι και Έλληνες κρατικοί λειτουργοί εξέφραζαν την ανησυχία τους μήπως η τουρκική κυβέρνηση, όποτε αισθανθεί δυσφορία για κάτι, χρησιμοποιήσει την κοινή γνώμη ως παράγοντα πίεσης στην Τουρκία ή στην Κύπρο και ανά πάσα στιγμή δημιουργήσει γεγονότα τύπου της θηριωδίας της 6ης – 7ης Σεπτεμβρίου.»
Το δεύτερο μέρος του άρθρου τιτλοφορείται: «Όσα διαδραματίσθηκαν μετά το άνοιγμα του κουτιού της Πανδώρας»ι:
«Λίγη πλεονεξία, πολύ ζημία
Το πρόβλημα της Κύπρου για μια περίοδο περίπου 60 ετών αποτελεί τα δεσμά στο πόδι της Τουρκίας… Εντάξει, να λάβουμε τα μέτρα εκείνα, προκειμένου να διαφυλάξουμε τη ζωή και το δίκαιο των 120.000 ομοεθνών μας. Ναι, η Κύπρος είναι σημαντική από την άποψη της ασφάλειας της Τουρκίας. Να είμαστε προσεχτικοί. Όμως, ο δρόμος για την επίτευξη των σκοπών αυτών, περνούσε μέσα από την παραγωγή μηχανισμών / λύσεων, που όχι μόνο δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν, αλλά προκάλεσαν αντιδράσεις τόσο στη διεθνή κοινότητα, όσο και σε κάθε μετριοπαθή άνθρωπο.
«Νόμισαν ότι τα συμφέροντα της Τουρκίας και των Τ/κ, μάλιστα σε μια χώρα όπως η Κύπρος, θα μπορούσαν να εξασφαλισθούν μέσω της οδού των υπερβολικών συνταγματικών δικαιωμάτων και αρμοδιοτήτων, που είναι δύσκολο ακόμη και να χρησιμοποιηθούν, και κατά συνέπεια θα έμεναν στα χαρτιά.
«Στο νησί, αν και υπήρξαν εξελίξεις από το Δεκέμβριο του 1963 εναντίον των ομοεθνών μας σε αντίθεση με το Σύνταγμα και τις Συμφωνίες, εν τούτοις το γεγονός ότι, όταν το 1965 η υπόθεση ήρθε ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης των Η.Ε., δεχθήκαμε μια μεγάλη πανωλεθρία, σε σημαντικό ποσοστό οφείλεται στα χαρακτηριστικά του συστήματος που ίσχυε στην Κύπρο και το οποίο ερχόταν σε αντίθεση όχι μόνο με τη παγκόσμια κοινότητα, αλλά και με τα διεθνή δεδομένα.
«Για το γεγονός ότι τα πόδια της Τουρκίας αλυσοδέθηκαν με τα δεσμά της Κύπρου, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο η Αγγλία, η οποία χρησιμοποίησε την Τουρκία χάριν των δικών της εθνικών / στρατηγικών συμφερόντων. Όμως, αμέσως θα πρέπει να διευκρινίσουμε και το εξής: Η Αγγλία έκανε αυτό το οποίο πρέπει να κάνει κάθε χώρα. Δηλαδή, προκειμένου να πραγματοποιήσει τον εθνικό της σκοπό, μελέτησε διεξοδικά κάθε ευκαιρία που είχε ενώπιόν της και ανάλογα προσδιόρισε την τακτική και την πολιτική της. Ακολούθως, τις εφάρμοσε με μεγάλη επιδεξιότητα και έφθασε στο σκοπό της.
«Αντίθετα, η τουρκική πλευρά ήρθε στο «γέμισμα». Δεν μπόρεσε να αντιληφθεί γιατί η Αγγλία ενέπλεξε την Τουρκία και έτσι έχασε τη δυνατότητά της να υπολογίσει τα πράγματα με ψυχραιμία και ρεαλισμό. Με την επίδραση και των εσωτερικών της προβλημάτων εισήλθε σε μια περίοδο χωρίς διέξοδο. Όταν με τον τρόπο αυτό η υπόθεση άρχισε παίρνει άλλο δρόμο, φάνηκε πόσο δύσκολο είναι, σε μια τέτοια περίπτωση, να αλλάξεις μετά τις θέσεις σου, ιδίως δε «σε εθνικές υποθέσεις», οι οποίες έχουν να κάνουν και με τον εξωτερικό κόσμο*.
«Η “ειρηνευτική επιχείρηση” του 1974 και όλες οι μετέπειτα εξελίξεις, αλλά και οι υπερβολές μας, από την άποψη των κυπριακών δεσμών μας είναι περισσότερο σημαντικές από όλα όσα συνέβησαν την προηγούμενη περίοδο…Κατά την περίοδο του πολέμου αυτού, την πλεονεκτική κατάσταση, την οποία αποκτήσαμε με τη βοήθεια του Kissinger, δεν μπορέσαμε να την μετατρέψουμε σε μια ευκαιρία επίλυσης και την αφήσαμε να χαθεί εξ αιτίας των λαϊκιστών πολιτικών μας.
«Στο όνομα του 18% των Τ/κ, καταλάβαμε το 37% της νήσου. Μάλιστα, ακόμη το κατέχουμε. Σε όλο τον κόσμο η Τουρκία αποτελεί τη δεύτερη χώρα, η οποία από τα όργανα των Η.Ε. έχει λάβει τις περισσότερες αποφάσεις εναντίον της. Η πρώτη είναι το Ισραήλ.
«Ας έρθουμε στο σήμερα:
Η Κύπρος είναι ένα πρόβλημα, το οποίο τραβά την ιδιαίτερη προσοχή της διεθνούς κοινότητας, των Η.Ε. και της Ε.Ε.. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι δυνατόν το πρόβλημα αυτό να επιλυθεί σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες, τις επιλογές, αλλά και με τις πιέσεις μας. Είναι αναπόφευκτο να βρεθεί μια λύση, η οποία δεν θα μπορεί να γίνει αποδεκτή και από τη διεθνή κοινότητα.
«Φόρμουλες του τύπου «η μη επίλυση είναι λύση», «ας αναμένουμε η “ΤΔΒΚ” να αναγνωρισθεί ως ένα ξεχωριστό κράτος» και «την “ΤΔΒΚ” θα την προσαρτήσουμε στην Τουρκία», τις πρεσβεύουν όσοι ζουν μόνοι σε έναν κόσμο ονείρων, αλλά και αυτοί οι οποίοι κυνηγούν «σουρεαλιστικές» ημερήσιες διατάξεις.
«Ακριβώς, εξαιτίας αυτών ρέπουμε και πάλι προς τις υπερβολές. Η ασφάλεια των ομοεθνών μας έχει επιτευχθεί λόγω του ότι έχουν συγκεντρωθεί στα βόρεια της νήσου. Αφού θα συνεχισθεί και η εγγύηση της Τουρκίας, όλα τα άλλα, τα οποία δημιουργούν πρόβλημα στις συνομιλίες, είναι λεπτομέρειες.
Πλέον, ας απαλλαγούμε από τα δεσμά αυτά…»
# Σημείωση του αρθρογράφου: Σε αυτό υπάρχει μια ενδιαφέρουσα εξαίρεση. Η στρατιωτική χούντα της 27ης Μαΐου, στον πρώτο πρέσβη της Τουρκίας, που διόρισε στην Κύπρο, Emin Dirvana, είχε πει: «Πρόσεχε τον Ντενκτάς και την ομάδα του, διότι δεν έχουν εγκαταλείψει το αίτημά τους για διχοτόμηση. Να τους έχεις πάντα υπό παρακολούθηση». Αυτό το αναφέρει ο ίδιος ο Ντενκτάς, μην παραλείποντας να σημειώσει ότι «με τον Dirvana ουδέποτε ταίριαξαν τα ζώδιά τους».
* Σημείωση του αρθρογράφου: Σε αυτό υπάρχει μια ενδιαφέρουσα εξαίρεση. Η στρατιωτική χούντα της 27ης Μαΐου, στον πρώτο πρέσβη της Τουρκίας, που διόρισε στην Κύπρο, Emin Dirvana, είχε πει: «Πρόσεχε τον Ντενκτάς και την ομάδα του, διότι δεν έχουν εγκαταλείψει το αίτημά τους για διχοτόμηση. Να τους έχεις πάντα υπό παρακολούθηση».
Posts
No comments:
Post a Comment