ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΥΠΟ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ

Είναι γεγονός ότι ζούμε στη γη του παραλόγου. Θα δικαιούνται ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ, λέει ο Ευρωβουλευτής της ΕΔΕΚ Μαυρονικόλας να ζητήσουν παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας εφόσον δεν συμμορφώνεται με τις υποδείξεις τους σε ότι αφορά τους χειρισμούς του Κυπριακού. Και τούτο γιατί ο Δημήτρης Χριστόφιας είχε εκλεγεί στο αξίωμα του Προέδρου με τις ψήφους των οπαδών των δύο κομμάτων. Κατά τα άλλα, ΔΕΝ επιχειρούν να θέσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας υπό κηδεμονία!
Ωστόσο, είναι μερικές αλήθειες από τις οποίες κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει. Ούτε καν η ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ. Για παράδειγμα, δεν είναι γεγονός ότι ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ υποστήριξαν την υποψηφιότητα του Τάσσου Παπαδόπουλου ο οποίος πρόβαλλε θέσεις στο Κυπριακό ίδιες με αυτές που προβάλλουν σήμερα τα δύο αυτά κόμματα; Και δεν είναι αλήθεια ότι ο λαός απέρριψε με τη ψήφο του αυτές τις θέσεις, αποκλείοντας τον Τάσσο Παπαδόπουλος από το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας για δεύτερη θητεία;
Η αλήθεια είναι ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή από την υποστήριξη της υποψηφιότητας Χριστόφια τότε, θα άφηνε έκθετη την ηγεσία τους. Και αυτό ήθελαν να αποφύγουν. Πόσο όμως σεβασμό επιδεικνύουν τα δύο κόμματα στην ετυμηγορία αυτή του λαού στ όνομα του οποίου αξιώνουν να τεθεί υπό την επιτήρηση τους ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Η δικαιολογία που επικαλούνται οι θιασώτες της αξίωσης αυτής είναι ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας εξελέγη και με τις δικές τους ψήφους. Αξίζει να ανατρέξουμε στο παρελθόν και να διαπιστώσουμε τι ποσοστό των ψηφοφόρων των δύο κομμάτων όντως ψήφισαν στο δεύτερο γύρο τον Δημήτρη Χριστόφια. Όπως αξίζει να αναλυθεί σε βάθος η στάση τους έναντι του Προέδρου Χριστόφια τους τελευταίους 18 μήνες. Μια στάση «συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης» που μεθόδευε και μεθοδεύει την αφαίρεση ερεισμάτων από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να τον αποδυναμώσει και να τον οδηγήσει στην επιτήρηση.
Η αλήθεια είναι ότι όσο σημειώνεται πρ4όοδος στις συνομιλίες -και όχι λόγω υποχωρήσεων της Ε/Κ πλευράς, όπως ισχυρίονται- τόσο περισσότερο θα αυξάνεται το μένος κατά της διαδικασίας και θα πληθαίνουν οι μεθοδεύσεις κατά των χεειρισμών Χριστόφια. Ήδη οι προθέσεις καταδεικνύονται με την τακτική που ακολουθούν ντις τελεευταίες εβδομάδες στη Βουλή -η ιστορία με το ΡΙΚ και τους προϋπολογισμούς. Άλλο τόσο όμως θα αυξάνονται και οι ευθύνες του Προέδρου Χριστόφια να τους αντιμετωπίσει αποτελεσματικά και αποφασιστικά -η πλέον σημαντική εξέλιξη των τελευταίων μηνών ήταν η δήλωση του Δημ.ήτρη Χριστόφια κατά τηνεπιστροφή του στο Προεδρικό μετά την τελευταία συνάντηση του με τον Ταλάτ. Όπου είπε ευθαρσώς ότι θα προχωρήσει στη λύση. Οφείλει όμως να προστεύσει τη διαδικασία και τις προοπτικές της λύσης. Και άλλο τόσο όσοι υποστηρίζουν την άμεση λύση θα πρέπει να στηρίξουν τις προσπάθειες που καταβάλλονται και να καταπολεμήσουν την παραπληροφόρηση.


Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com

Ο ΤΑΛΑΤ ΜΕ ΤΟΝ DAVID FROST

Δείτε τη συνέντευξη που παραχώρησε στον David Frost ο Τ/Κ ηγέτης Μεημέτ Αλί Ταλατ και η οποία μεταδόθηκε στις 11 Δεκεμβρίου. Προσέξετε την ορολογία που χρησιμοποιεί ο Βρετανός δημοσιογράφος για να παρουσιάσει τον Ταλάτ. Και βεβαίως προσέξετε το περιεχόμενο των δηλώσεων Ταλάτ.

http://www.youtube.com/watch?v=H_4ALIVZw-A

ΠΩΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ

Η συνομιλία –και όχι συνέντευξη- του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον δημοσιογράφο του CBS ήταν συγκλονιστική για την ειλικρίνεια της, τη δύναμη του λόγου και της έκφρασης του προσώπου και συγκλόνισε ακόμα και Τούρκους δημοσιογράφους όπως ο γνωστός Αλί Μπιράντ. Όσοι δεν την είδαν, μπορούν να την δουν στην πιο κάτω διεύθυνση:

http://www.facebook.com/l.php?u=http%253A%252F%252Fwww.cbsnews.com%252Fvideo%252Fwatch%252F%253Fid%253D6001717n%2526tag%253Dapi&h=689441f4b5c1b4e945a0c49b79b1e56b&ref=mf

Το σημείωμα του Αλί Μπιράντ στη Χουριέτ και στην Turkish Daily News είναι εξ ίσου συγκλονιστικό και αξιοπρόσεκτο για τα μηνύματα που εκπέμπει το περιεχόμενο του και προς τους Τούρκους και προς όσους έχουν –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- σχέση μαζί τους. Γι αυτό και επαναλαμβάνουμε το σημείωμα εδώ:

Monday, December 21, 2009
MEHMET ALİ BİRAND
I don’t agree with Foreign Minister Davutoğlu. The patriarch is right. The state, with its ignorance of a Turkish institution for 38 years, has not been able to keep its word and has crucified the patriarch.
No offense, but the culture and custom of crucifying exists in our state. It did not only apply it to the Patriarchate but also to its citizens and institutions, and it continues to do so.
For those who don’t know, Greek Orthodox Patriarch Bartholomew is a leader who is followed by millions of Orthodox people from all over the world and one who holds the international status of a patriarch in the heart of a Muslim country. And we, who are supposed to be proud of this, underestimate it by calling him a patriarch based in Istanbul’s Fener neighborhood.
As if we are asked or allowed to make a decision. Even if we don’t accept his ecumenical presence, Bartholomew is one of the most important religious functionaries living in Istanbul. His international influence is enormous and he can immediately reach any person he wishes to reach. He is a leader for who millions of people get in line to kiss his hand.
This country has lived with conspiracy theories for many years. The Patriarchate has been viewed as an institution that sneaks plans about dividing Turkey so Greece can invade the country anew. (!) When his ecumenical presence is accepted, people thought the Christians would create a Vatican in Turkey. This absurd theory was supported by the state, military and some nationalists.
AKP's promises...
The AKP was the first to object. After Tayyip Erdoğan came to power, relations with the patriarch went back to normal. He often met with the patriarch and promised to work – and actually did work – on a solution for the Halki seminary, which persists since 1971.
Bartholomew’s problem with Turkey, and maybe the sole problem, is not being able to open up the Halki seminary. Because this seminary cannot be reopened, no religious functionary could be placed in Istanbul for 38 years now. The patriarch wastes away with each passing day. Turkey is forced to import external religious functionaries for the 15 to 20 churches in the country. The danger arises of leaving the Patriarchate in the hands of externally educated Orthodox religious functionaries.
Please be informed that the Sen Sinod, which is considered the parliament of the Patriarch, is in danger. It will not be able to gather after a while because the number of religious functionaries who are Turkish citizens is decreasing progressively. To bridge the gap, we import religious functionaries from Greece and engage in deception to naturalize them in Turkey.
Besides, the Halki seminary was closed in 1971 only to link other religious colleges to universities, even though it was not a private college. Other colleges that were closed at that time were linked to universities and continued on their path, but the Halki seminary never reopened. Despite the Treaty of Lausanne and despite it being a minority right, we ignored our own signature. It could have been reopened as a religious occupation school connected to the Ministry of National Education. We did not reopen it.
For years, we waited for a response from Greece. We kept the Halki seminary hostage, trying to force the acceptance of western Thrace muftis being elected by the people.
This is our shame in respect to the patriarch. A great injustice. A great despotism. This is the logic of interchange. And Erdoğan was the one to oppose this. I have witnessed it.
The AKP’s Education Minister Hüseyin Çelik in his innumerous statements said, “Leave it up to me and I’ll reopen it in 24 hours.” He repeated persistently that this is a great injustice done to the patriarch.
This logic won’t lead us anywhere
So why can’t it be reopened? All pious forces resist. And now we hear the same reasons: “There is no mosque in Athens... western Thrace muftis are appointed by the state... why should we in this case please the patriarch?”
The Patriarchate is our own institution. And the patriarch is a Turkish citizen. The Halki seminary will educate Turkish citizens and be wholly under the supervision of the Ministry of Education.
Those in western Thrace are all Greek citizens. And as citizens of Europe, they are in a position to pursue their rights. The patriarch asks, “Is it my fault that there are no mosques in Athens or that muftis are appointed by the Greek state?”
Now that’s where the interchange logic surfaces. The logic is, they pressure me and I’ll pressure them. Whereas the one pressured is one of us, our own citizen, and the Patriarchate belongs to us. Instead of taking good care, we push it around. Bartholomew is a well-respected and cautious person.
He always took great care to get along with the administration, always praising Turkey abroad and acting like a Turkish citizen. He never ever used the immense religious power on hand.
Can we expect them to understand us?
If today he says in daily Habertürk and on the American CBS television, “Enough now. I feel crucified… I have no choice but to take this matter to the European Court of Human Rights,” then we need to pay attention.
The patriarch calls out to Ankara and to the prime minister, who he perceives as his friend. “Please save me,” he says. He wants us to keep our word, which was given years ago. Turkey won’t gain from crucifying the patriarch. On the contrary, we’d be humiliated. But if it did the opposite and reopened the Halki seminary, it would provide Ankara with unbelievable prestige, which doesn’t cost much. And those who criticize Turkey before Europe would shut up. Turkey would claim its minorities, and understand its Christian citizens.
If we don’t understand other religions, how can we expect Europe to understand Islam? I am confused. How come the prime minister cannot keep his word? Cannot overcome pious circles? Cannot show the same amount of courage he showed in the Kurdish and Armenian initiatives? Let’s finally listen to Bartholomew. Otherwise, let’s not get angry if he goes before the European Court of Human Rights.


Subscribe To: costasyennaris.blogspot.com

Η ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΕΚ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ

Είναι πλέον προφανές ότι οι περισσότερες από τις δυσκολίες στις συνομιλίες προκύπτουν από την εμμονή της Τουρκίας στην αντίληψη ότι η λύση θα πρέπει πρωτίστως να υπηρετεί τα δικά της εθνικά συμφέροντα και σχεδιασμούς. Εκ των πραγμάτων, παρά τη βούληση του να προωθήσει λύση στο Κυπριακό, ο Ταλάτ δεν έχει άλλη επιλογή, ή μάλλον, η μόνη επιλογή που θα του διασφαλίζει την παραμονή του στο πηδάλιο των Τ/Κ, είναι να ευθυγραμμίζεται με τις υποδείξεις της Άγκυρας. Οι υποδείξεις αυτές δεν προσλαμβάνουν μορφή εντολών, αλλά μια περισσότερο «εκλεπτυσμένη» διάσταση. Οι υποδείξεις παρουσιάζονται ως δήθεν προϊόν διαβουλεύσεων. Πρόκειται βέβαια για ένα επικίνδυνο παιγνίδι που όντως οδηγεί και τον ίδιο τον Ταλάτ σε επικίνδυνους δρόμους, καθώς στη συνέχεια υποχρεώνεται να υποστηρίζει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων τα τουρκικά και όχι τα τουρκοκυπριακά ή τα κυπριακά συμφέροντα.
Πρόσφατο παράδειγμα οι αναφορές του «μάγου» της τουρκικής διπλωματίας Αχμέντ Νταβούτογλου στο 47η σύνοδο του Συμβουλίου Σύνδεσης Τουρκίας-ΕΕ τον περασμένο Μάιο στις Βρυξέλλες. Εκεί ο κ. Νταβούτογλου αξίωσε την ίση μεταχείριση Ελλάδας και Τουρκίας μετά τη λύση από την ομόσπονδη Κύπρο. Ανεξάρτητα, δηλαδή, από το γεγονός ότι η Ελλάδα και η ομόσπονδη Κύπρος είναι και θα είναι μέλη της ΕΕ, ενώ η Τουρκία όχι.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε τη σχετική αναφορά Νταβούτογλου:
«Σε ευθυγράμμιση με το κεκτημένο των Ηνωμένων Εθνών και με τη φύση του Κυπριακού ζητήματος, στο πλαίσιο λύσης θα πρέπει να διατηρηθεί η ίση μεταχείριση στο νησί της Τουρκίας και της Ελλάδας, περιλαμβανομένων και των τεσσάρων ελευθεριών της ΕΕ (ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, ανθρώπων και κεφαλαίων.)
Αυτό σημαίνει απλά ότι οι εκ Τουρκία Τούρκοι, το τουρκικό κεφάλαιο και τα τουρκικά προϊόντα θα αντιμετωπίζονται ως να είναι ευρωπαϊκά. Θα μπορούν δηλαδή οι Τούρκοι να εγκαθίστανται και να εργάζονται όπου θέλουν στην Κύπρο ανεμπόδιστα, θα μπορούν να επενδύουν όπου θέλουν στο νησί και θα μπορούν να κυκλοφορούν τα τουρκικά προϊόντα ως να είναι ευρωπαϊκά. Όσα δηλαδή θα πετύχει όταν ενταχθεί πλήρως στην ΕΕ. Με άλλα λόγια, θα μπορεί η Τουρκία να πλημμυρίσει την Κύπρο με νόμιμους έποικους, ανοίγοντας έτσι διάπλατα το δρόμο της εφαρμογής της συνταγής της Αλεξανδρέττας.
Το σημαντικό είναι ότι η Τουρκία ΟΥΔΕΠΟΤΕ εξέφρασε υποστήριξη στις παραμέτρους λύσης του Κυπριακού που συμφώνησαν ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ στις 23 Μαΐου 2008. Δεν υπάρχει ούτε μία δήλωση οποιουδήποτε Τούρκου αξιωματούχου που να εκφράζει υποστήριξη στις παραμέτρους λύσης. Εκφράζεται πάντα υποστήριξη στη ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ των συνομιλιών, αλλά ποτέ στις συμφωνημένες παραμέτρους (μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, με μια διεθνή προσωπικότητα, μια υπηκοότητα και με πολιτική ισότητα όπως καταγράφεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ). Η κακές προθέσεις της Τουρκίας διαφαίνονται και από την προσπάθεια διαστρέβλωσης του πλαισίου λύσης, εκθέτοντας τον Ταλάτ και ευθυγραμμίζοντας τον σε τελική ανάλυση να ευθυγραμμιστεί με τη γραμμή της Άγκυρας.
Στην ίδια τοποθέτηση με τον πιο επίσημο τρόπο ο Νταβούτογλου έδωσε απτά παραδείγματα της υπονομευτικής τακτικής της Τουρκίας σε ότι αφορά τις συνομιλίες, την ουσία και όχι τη διαδικασία.
• Αξίωσε αποσύνδεση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας από τη στάση της στο Κυπριακό.
• Αξίωσε «ακύρωση του εμπάργκο», με αντάλλαγμα να εφαρμόσει αυτό που ανέλαβε η ίδια η Τουρκία ως υποχρέωση της με το πρωτόκολλο της Άγκυρας –με το άνοιγμα των λιμανιών και των αεροδρομίων της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα.
• Σκόπιμα παραπλανεί και διαστρεβλώνει τις παραμέτρους λύσης του Κυπριακού που καθορίζονται μέσα από τις αποφάσεις του ΟΗΕ: «Το Κυπριακό πρόβλημα μπορεί να λυθεί μόνο στο πλαίσιο του ΟΗΕ και στη βάση των παραμέτρων που από καιρό καθόρισαν τα Ηνωμένα Έθνη και που είναι η διζωνικότητα, η πολιτική ισότητα των δύο πλευρών και ένας νέος συνεταιρισμός που θα έχει δύο Συνιστώντα Κράτη που θα αυτοκυβερνώνται κυρίαρχα». Δύο χωριστά κράτη, ουσιαστικά.
• Αξιώνει τη διατήρηση της συνθήκης εγγυήσεως.
• Αξιώνει να αγνοηθούν οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η λύση να μην υπόκειται στην κρίση του ΕΔΑΔ, αλλά να αποτελέσει πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο.
• Αξιώνει επίσης να τερματισθούν οι προσπάθειες της Κυπριακής Δημοκρατίας στον ενεργειακό τομέα στη ζώνη οικονομικής εκμετάλλευσης της και να αναγνωριστούν «κυρίαρχα τουρκικά δικαιώματα» στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου.
Την ίδια στιγμή που ο Νταβούτογλου πάσκιζε να πείσει για τις «καλές προθέσεις» της Τουρκίας, ο υπουργός για τα ευρωπαϊκά θέματα Εγκεμαν Μπαγίς, αξίωσε στην ίδια σύνοδο την αναγνώριση του ψευδοκράτους. Πως; Ζητώντας από την ΕΕ να αναγνωρίσει το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου και καλώντας το EUROCONTROL να αναγνωρίσει τις παράνομες αρχές εναέριας κυκλοφορίας του ψευδοκράτους.
Εκ στόματος Νταβούτογλου συνεπώς και βοηθούντος του λαλίστατου Μπαγίς, τεκμηριώνεται η υπονομευτική προσέγγιση των συνομιλιών Χριστόφια-Ταλάτ. Και βεβαίως καθίσταται αντιληπτό γιατί ο Ταλάτ παρουσιάζεται όπως παρουσιάζεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυτά θα πρέπει να τεθούν επίσημα και ενώπιον της διεθνούς κοινότητας, με αίτημα να αξιωθεί η απελευθέρωση του Ταλάτ από την εκβιαστική πίεση που του ασκεί η Άγκυρα ώστε να μπορέσει να διαπραγματευθεί ελεύθερα και με γνώμονα το συμφέρον της Κύπρου και των καλώς νοουμένων συμφερόντων των Τ/Κ, παρά εκείνων της Τουρκίας.

Subscribe To costasyennaris.blogspot.com

IS TURKEY MOVING AWAY FROM EUROPE?

BY Soner Çağaptay


Is Turkey moving closer to the European Union or away from it? For Ankara’s EU accession to move forward, Turkey needs to align with the union not only in its domestic policies, but also in its foreign policy.

Increasingly, however, Turkish foreign policy is pulling away from Europe. This is because “Econo-Islamism,” a doctrine blending business deals with a religio-political view of the world, is in charge in Ankara. This is bad news for Europe.

Since coming to power in 2002, the Justice and Development Party, or AKP, has pursued rapprochement with Russia, Sudan and Iran, and has established intimate ties with Hamas. In Europe, this orientation of Turkish foreign policy had, until recently, been interpreted as neo-Ottomanist, i.e. a “secular” attempt to re-assert itself in the Ottoman realm, to the benefit of the Euro-Atlantic community.

However, this perception has recently started to shift. For example, last April the AKP objected to Danish Prime Minister Anders Fogh Rasmussen’s appointment as NATO’s secretary-general, citing Mr. Rasmussen’s handling of the “cartoon crisis” as offensive to Muslims.

This is shocking, especially because in February, Istanbul’s AKP government ran an anti-Western and anti-Semitic cartoon exhibit in the city’s downtown Taksim metro station. As a former U.S. ambassador to Turkey told me: “The Rasmussen and cartoon incidents are telling: The AKP sees itself as the tribune of the politically-defined and [politically]-charged Muslim world to the West, and not as an emissary of the West to the Muslims.”

The AKP’s Econo-Islamist foreign policy empathizes not with Muslims – that would be quite normal. Rather, the party chooses to align itself with Islamist and anti-Western regimes. This policy attitude surfaces lucidly if one compares the party’s attitude to Israel’s Gaza War with Sudan’s Darfur Campaign.

At the 2008 World Economic Forum in Davos, Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan chided the Israeli president for “knowing well how to kill people.” Erdoğan then returned to Ankara to host the Sudanese vice-president.

The AKP is ticked not when Islamists kill non-Muslims; during the Gaza War, Mr. Erdoğan denied that “Hamas' rockets are causing casualties in Israel.” Nor is the party ticked when Islamists kill Muslims – on Nov. 8, Mr. Erdoğan said: “I know that Sudanese leader al-Bashir is not committing genocide in Darfur because al-Bashir is a Muslim and Muslims do not commit genocide.”

A recent U.N. report said al-Bashir is responsible for killing 300,000 Sudanese citizens while the international court for war crimes has called for his arrest. Yet, the AKP stands for al-Bashir and his crimes against fellow Muslims.

This is because the party supports Islamist regimes that confront the West, siding with such regimes regardless of their nature. This viewpoint is Islamist and inherently anti-European.

Subsequently, Turkey’s ties with its traditional Western allies, including Washington, have suffered. Turkey’s relations with Europe have also deteriorated; initially after 2002, the AKP aggressively pursued EU accession, but since membership talks actually began in 2005, while European objections to Turkey’s EU membership mounted, the party’s energy for the union fizzled away because of a lack of interest by the AKP to fulfill Turkey’s European destiny.

The AKP’s foreign policy favors Islamist and anti-Western regimes. Accordingly, the party has shied away from criticizing Iran’s nuclear ambitions, invited Hamas leaders to Ankara and built close relations with Qatar.

The AKP’s axis with these actors came under the limelight during the 2008 Gaza War. Instead of joining moderate Arab countries, including Egypt and Kuwait to discuss an end to the conflict in January, Mr. Erdoğan’s officials met with leaders of Iran, Sudan and Qatar, upstaging the moderates.

In addition to a religio-political view of Turkey’s neighborhood, trade deals have also shaped the AKP’s foreign policy. Growing Qatari investments in Turkey and trade with Syria are material factors that underpin the party’s foreign policy.

One arm of the AKP’s foreign policy has been to help pro-AKP businessmen get mega energy contracts and business deals in Sudan, Iran and Russia. When the AKP came to power, Russia was Turkey’s eighth-largest trading partner and the West dominated two-thirds of Turkish trade.

By 2008, the West’s share of Turkish trade dropped to 50 percent, while Russia replaced Germany as Turkey's top trading partner. Personal ties between Russian President Vladimir Putin and Mr. Erdoğan have buttressed rapprochement, transforming Turkish-Russian relations that have been marked by confrontation since the 15th century.

As a result, during the 2008 Georgia-Russia war, Turkey sided with Russia when Moscow attacked Georgia.

Econo-Islamism is a far cry from the traditional pro-European orientation of Turkish foreign policy. Under this new foreign policy doctrine, Turkey will opt out of a NATO consensus on Iran, build intimate relations with Russia and disagree with Europe on Sudan. The AKP doctrine does not consider Turkey as being a part of Europe.

* This column originally appeared in The Jerusalem Post, and was reproduced 17.12.2009 in the Turkish daily News - member of the Hurriyet group. Soner Çağaptay is a senior fellow at the Washington Institute for Near East Policy, and author of “Islam, Secularism and Nationalism in Modern Turkey: Who is a Turk?” (Routledge, 2006.)

Subscribe To costasyennaris.blogspot.com

ΟΙ "ΣΩΣΤΕΣ" ΣΥΝΤΑΓΕΣ

Με την καταψήφιση του προϋπολογισμού του ΡΙΚ τα κόμματα της αντιπολί-τευσης επιχειρούν κατά ένα πρωτοφανή τρόπο να θεσμοθετήσουν την προ-ληπτική λογοκρισία στην Κύπρο. Τα φληναφήματα περί δήθεν πρόθεσης να αποστείλουν μηνύματα στο ΡΙΚ με την στάση τους, κανένα δεν πείθουν και καθιστούν ακόμα πιο διάφανους τους σκοπούς τους. Η παρέμβαση αυτή της Βουλής στην ελευθερία των ΜΜΕ, ημικρατικών ή μη, καταντά ένα επα-νεμφανιζόμενο φαινόμενο. Πριν από μερικά χρόνια πρωτοτύπησε ανά τον κόσμο νομοθετώντας τον ορισμό της είδησης! Και τώρα, από τη μια αφαι-ρούν από το ΡΙΚ τη δυνατότητα να καταβάλει τους μισθούς των εργαζομένων στο Ίδρυμα και από την άλλη δηλώνουν ότι δεν στοχεύουν στους εργαζόμε-νους στο Ίδρυμα. Οι ευπαίδευτοι βουλευτές δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, όπως και να αποκαλέσουν την ενέργεια τους.
Αυτό που εξόργισε τους βουλευτές είναι τα «προκατασκευασμένα προγράμ-ματα» και η μη «σωστές εκπομπές». Οι πεφωτισμένοι βουλευτές δεν μας τί-μησαν με τον ορισμό της «σωστής εκπομπής» και του «προκατασκευασμένου προγράμματος». Δεν επιτρέπεται, λένε, να θέτεις το ερώτημα κατά πόσο ο Κυπριακός λαός θέλει την διχοτόμηση. Μήπως όμως αυτή δεν είναι μια επιλογή; Η απελευθέρωση της πατρίδας μας δεν είναι θέμα επιλογών; Ή με πόλεμο, ή με τη διπλωματία και τις συνομιλίες θα επέλθει ο τερματισμός της κατοχής. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ο λαός στη σοφία του αποφασίζει. Και αν ο λαός θέλει να απορρίψει τη διχοτόμηση, θα το πράξει. Και τότε θα ενισχύσει και τη θέση όσων τάχθηκαν να οδηγήσουν αυτό το λαό στη δικαίωση. Η επιλογή είναι δική του. Πόσο δική του (του λαού) είναι όμως η επιλογή ηγετών αυτού του τόπου να δηλώνουν σε εκπομπές –και μάλιστα του ΡΙΚ- ότι η μη λύση μπορεί να οδηγήσει στη διχοτόμηση και στην οριστική απώλεια της βορείου Κύπρου; Ορισμένοι πολιτικοί ηγέτες καλά κάνουν να θυμούνται τι κατά καιρούς δηλώνουν. Βεβαίως, κανένας δεν μπορεί να αποσύρεις, στην περίπτωση τους, νομοσχέδιο με το οποίο μπορούν οι ίδιοι να εισπράττουν το μισθό τους, όταν δεν κάνουν τις «σωστές» δηλώσεις.
Η ουσία όμως του ζητήματος είναι αλλού. Η υπερευαισθησία ορισμένων πο-λιτικών έχει και στόχο και πολιτικό κίνητρο. Πρόκειται για την ίδια υπερευ-αισθησία που οδήγησε και στην οργή γιατί επιτέλους η Πολιτεία αποφάσισε να ξεδιαλύνει τη σύγχυση που επικρατεί στην κοινή γνώμη (και που καλλι-εργείται σκόπιμα από μερικούς) για το τι είναι ομοσπονδία, ποιες είναι οι δομές της και πώς λειτουργεί. Είναι η ίδια υπερευαισθησία που αξιώνει ου-σιαστικά την διακοπή των συνομιλιών και που θέτει όρους και προϋποθέ-σεις που καθιστούν την διεξαγωγή τους και πολύ περισσότερο την αίσια κα-τάληξη τους, όνειρο απατηλό. Και έχει να κάνει αυτή η υπερευαισθησία με τις διαφορές στους χειρισμούς του Κυπριακού. Αλλά και με την απαίτηση ορισμένων να θέσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας υπό επιτήρηση. Τη φι-λοδοξία τους να έχει άλλος εκλεγεί, με άλλο πρόγραμμα και να θέλουν αυ-τοί να καθορίζουν την πολιτική του. Και όλα αυτά εντάσσονται στα πλαίσια της προσπάθειας που καταβάλλεται τελευταία για το «σωστό ναι», για την «σωστή πολιτική» και πολλά άλλα «σωστά», τα οποία υπηρετούν το στόχο της αποδόμησης της προσπάθειας επίλυσης του Κυπριακού προτού είναι αργά. Και στο ίδιο πλαίσιο τοποθετείται η διπλή βεβήλωση του Τάσσου Παπαδό-πουλου, τη μια με την απίστευτα επαίσχυντη πράξη της σύλησης του τάφου και η άλλη με την εξίσου απίστευτη προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί το γε-γονός ως «κράχτης» για υποστήριξη του αγώνα τους κατά της πολιτικής στο Κυπριακό του Προέδρου Χριστόφια.
Αν η υπερευαισθησία στρέφεται αυτή το φορά κατά του ΡΙΚ, είναι ακριβώς για να παρεμποδίσει την δυνατότητα του κράτους να αξιοποιήσει το Ίδρυμα για την (καθυστερημένη, κατά μερικούς) ενημέρωση των πολιτών. Όχι πως το ΡΙΚ δεν κουβαλά τις δικές του αμαρτίες. Αυτές όμως δεν έχουν να κά-νουν με τα όσα οι οργισμένοι υπερευαίσθητοι του καταλογίζουν.
Οι καιροί είναι δύσκολοι, αν δεν το έχουν πάρει χαμπάρι μερικοί. Και χρειάζεται περισσότερη αυτογνωσία, περισσότερη ανοχή, περισσότερος διά-λογος, ουσιαστικός και γόνιμος, περισσότερη διορατικότητα. Ο κόσμος αλ-λάζει και μαζί του αλλάζουν όλα γύρω μας, ακόμα και η Τουρκία και όσα την απασχολούν. Θα πρέπει να αλλάξει συνεπώς και ο δικό μας τρόπος σκέψης και προσέγγισης των πραγμάτων, θα πρέπει να αλλάξει η γλώσσα που χρησιμοποιούμε, να ξεφύγουμε από τη ξύλινη γλώσσα προϊόν παρελ-θόντων καταστάσεων και να προσαρμοστεί στις πρακτικές του 21ου αιώνα για να μπορέσουμε να συμπλεύσουμε με τα δεδομένα της εποχής μας και να οδηγήσουμε τον τόπο στην ειρήνη και στην ηρεμία.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
12.12.2009

ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟΥΡΚΙΑ ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Τα γεωστρατηγικά προβλήματα του Αμερικανού Προέδρου Ομπάμα στην περιοχή δεν φαίνεται να έχουν τέλος. Η αδυναμία του να απεμπλακεί από το Ιράκ και το Αφγανιστάν συντηρούν πονοκεφάλους για τους οποίους δεν βρήκε ακόμα αποτελεσματικό παυσίπονο. Τυχόν αποχώρηση του από το Ιράκ, δημιουργείται στην περιοχή ένα κενό που ο ίδιος και ο προκάτοχος του ήθελε πολύ να μην επιτρέψει στο Ιράν να καλύψει –αυτός είναι και ο φόβος που προκαλεί και τις συνεχείς κρίσεις με το Ιράν. Διαπιστώνει όμως τώρα ότι το κενό καλύπτεται μάλλον από την Τουρκία σε μια περίοδο όπου τα προβλήματα Ουάσιγκτον-Άγκυρας αυξάνονται παρά να μειώνονται και παρά την επίσκεψη του στην Τουρκία. Και σε μια περίοδο που η Τουρκία αναπτύσσει το περιβόητο δόγμα Νταβούτογλου για τον διεκδικούμενο τουρ-κικό ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή, γεγονός που προσθέτει και δεν αφαιρεί στους πονοκεφάλους του Αμερικανού Προέδρου.
Την ερχόμενη εβδομάδα ο Τούρκος πρωθυπουργός θα βρίσκεται στην Ουά-σιγκτον και θα έχει συνάντηση με τον Πρόεδρο Ομπάμα. Και με αφορμή αυτή τη συνάντηση, το αμερικανικό περιοδικό Νιούσγουηκ διαπιστώνει ότι «κερδισμένοι είναι οι Τούρκοι» από το αδιέξοδο στο Ιράκ. Γράφει:
«Η Τουρκία, η παλαιά βάση της οθωμανικής ισχύος, έκανε ότι καλύτερο μπο-ρούσε για να μην εμπλακεί στον πόλεμο, απαγορεύοντας ακόμη και την διέ-λευση από τουρκικό έδαφος αμερικανικών δυνάμεων στην εισβολή του 2003. Κι’ όμως, είναι οι Τούρκοι –και όχι οι Ιρανοί όπως ισχυρίζονται ορισμένοι παρατηρητές- που αναδεικνύονται τώρα ως οι πραγματικοί νικητές του πολέμου. Σε οικονομικούς όρους, η Τουρκία συναγωνίζεται το Ιράν ως ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος του Ιράκ, ενώ οι αμερικανικές εταιρείες βρίσκονται καθηλωμένες στο περιθώριο. Σε όρους περιφερειακής επιρροής, η Τουρκία δεν έχει αντίπαλο.»
Όπως γράφει το περιοδικό, οι Αμερικανοί πολιτικοί σχεδιαστές ανησυχούν ακόμα για τις διαφορές της Τουρκίας με το Ισραήλ, για την ισλαμική στρο-φή της Τουρκίας, για τις σχέσεις που αναπτύσσει με το Ιράν και άλλες ισ-λαμικές χώρες. Από την άλλη, οι ανησυχίες της Ουάσιγκτον –και των Βρυ-ξελλών- αυξάνονται από το αναμφισβήτητο γεγονός ότι με διπλωματική δραστηριότητα του Ντεβούτογλου, η θεωρία του για μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες της Τουρκίας, υλοποιείται (Συρία, Αρμενία, ανοίγματα στην Ελλάδα κλπ) με αποτέλεσμα να αποκτά αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα ο διαμεσολαβητικός ρόλος που διεκδικεί στην περιοχή –στις σχέσεις Χα-μας-Φατάχ, στο Παλαιστινιακό, κλπ.
Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αποτελεί στρατηγικό στόχο ορισμένων στην Ευρώπη –του Λονδίνου, για παράδειγμα- ο «εξευμενισμός» της Τουρ-κίας και η ανώδυνη ένταξη της στην ΕΕ. Και αυτό αποτελεί και την εξήγηση της στάσης της ΕΕ στο θέμα των υποχρεώσεων της Τουρκίας έναντι της Κύ-πρου στο πλαίσιο της ενταξιακής της πορείας. Αλλά αποτελεί και ένα ερώ-τημα για όσους υποδεικνύουν στην Ευρώπη τι θα πρέπει να πράξει. Και αν δεν το πράξει; Να καταφύγει η Κύπρος στο βέτο, λένε, αγνοώντας και ισορ-ροπίες και γεωστρατηγικά συμφέροντα και ισοζύγια. Χωρίς, προφανώς, να γνοιάζονται για τις συνέπειες μιας πολύ πιθανής αποτυχίας.
Όλα τα πιο πάνω αγγίζουν και το Κυπριακό, καθώς ο Έρτογαν θα θέσει το θέμα στον Ομπάμα και τη συνάντηση τους στην Ουάσιγκτον, ενώ ο Νταβού-τογλου κατευθύνεται στις επόμενες ημέρες στην Αθήνα, όχι με άδεια χέρια. Αποκαλυπτικό είναι ο σημείωμα του Γιουσούφ Κανλί στην Turkish Daily News:

Crucial months for Cyprus

Monday, November 30, 2009
The Cyprus peacemaking process may take a dramatic turn this month. The period from now until mid-February will be decisive in seeing whether the U.N.-sponsored direct talks between Turkish Cypriot President Mehmet Ali Talat and his Greek Cypriot counterpart Dimitris Christofias can lead to a resolution on the eastern Mediterranean island.
Talat, accompanied by Foreign Minister Hüseyin Özgürgün, arrived in Ankara on Monday for a one-day working visit. He is scheduled to hold talks with President Abdullah Gül, Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan and Foreign Minister Ahmet Davutoğlu. The Turkish Cypriot president is then set to return to northern Cyprus on Tuesday afternoon, although it was unclear whether the scheduled meeting for that day between him and Christofias would take place.
The sudden visit to Ankara by Talat and Özgürgün indicates some extraordinary developments in the Cyprus peacemaking process. During this same time period, Erdoğan is scheduled to make a trip to Washington, D.C., for a meeting with U.S. President Barack Obama during which the Cyprus problem is expected to be discussed as well.
Meanwhile, there is the upcoming Dec. 10 and 11 meeting of European leaders, during which the progress in Turkey’s EU-accession process and Turkey’s compliance with its obligations – including its so-far-unfulfilled pledge to open up its ports and airports to all new European Union members, including the Cyprus Republic – will be discussed.
For some time, there have been claims that some members of the Turkish Cypriot negotiation team were preparing in collaboration with executives from the Turkish Foreign Ministry’s Cyprus Desk some “illuminating” proposals in the hopes of helping overcome the deadlock in the direct talks – particularly in the discussions about power sharing and property.
The “fresh ideas” concocted were expected to be unveiled by Talat at the talks ahead of the Erdoğan-Obama meeting and the forthcoming EU Council meeting. These claims, however, could not be verified thus far.
Yet there are strong signs – including Talat’s sudden and unscheduled Ankara trip – that the Turkish Cypriot side will unveil some last-ditch compromise offers to the Greek Cypriot side to reaffirm its strong political will for a bitter compromise settlement on the island before the Obama meeting and the EU Council’s Brussels meeting.
The Greek Cypriot side, however, continues playing to the gallery with the rhetoric that the aim of the process was not to create a new partnership federation of two constituent entities on the basis of political equality, bi-zonality and bi-communality, but to reformat the constitution of the existing Cyprus Republic with some federal components.
Election gimmicks?
It is obvious to any Cyprus watcher that the current talks have a natural deadline even though the Greek Cypriot side refuses to accept a timetable or a deadline for the process.
Though the Turkish Cypriot parliament has not yet made a final decision on the date, northern Cyprus will likely go to presidential elections April 18. Current public-opinion polls indicate that hawkish Prime Minister Derviş Eroğlu leads pro-settlement Talat by at least 9 percentage points. Though this writer strongly believes that Talat has a good chance of re-election, opinion polls thus indicate that the next Turkish Cypriot president might be a personality not as pro-settlement as Talat.
Now there are claims as well that Christofias and Talat have agreed to an intensified negotiations schedule – including at least four meetings a week starting in January – even if they may not agree on a final settlement plan by the middle of February, when the process will be halted because of the elections, in order to prepare at least a general outline of the “prospective settlement.”
Such a document would, of course, help Talat explain to his frustrated electorate his failure to live up to his 2005 election pledge to resolve the Cyprus problem “within a year,” regain some of his lost prestige and boost his chances of re-election. In a way, such a development would largely be an election gimmick.
On the other hand, the expectation of a “Cyprus opening” has started to be created by Turkey’s ruling Justice and Development Party, or AKP, government.
Yet there are claims from very credible sources that both in the power sharing and property headings, the sides may reach an “almost agreement” by mid-February and leave the guarantees, settlers and territorial headings until after the elections.
With all my skepticism that there ever will be a federal Cyprus settlement, it appears the next few months will indeed be crucial for Cyprus.

ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΑΛΑΤ-ΣΟΓΕΡ

Τα τελευταία χρόνια το δίδυμο Ταλάτ-Σογέρ ανέπτυξε την δική του «φιλοσοφία» για το θέμα των αποίκων. Όπως έπραξε και στο περιουσιακό. Η προσέγγιση των δύο στο θέμα των εποίκων είναι να επικαλεστούν αριστερή ιδεολογία για να εξηγήσουν ότι είναι ρατσιστικό και παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα να χωρίζει κανείς τους ανθρώπους ανάλογα με τον τόπο καταγωγής τους. Αυτό ακριβώς επανέλαβε και στην ομιλία του πρόσφατα στην εκδήλωση που οργάνωσε ο ΟΠΕΚ.
Βεβαίως θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Ταλάτ υιοθέτησε την προσέγγιση αυτή μετά την ανάδειξη του ως ηγέτη της Τ/Κ κοινότητας. Πριν, οι θέσεις του ήταν πολύ διαφορετικές και μάλιστα δεν δίστασε να κατηγορήσει την Τουρκία για τον εποικισμό. Και ασφαλώς ούτε παρέλειψε να τονίσει ότι με τον εποικισμό απειλείται και η ίδια η Τ/Κ κοινότητα και κυρίως η ταυτότητα των Τ/Κ. Ούτε μπορεί να διαφύγει της προσοχής των ξένων ότι αυτό που οι Τούρκοι αποκαλούν «μετανάστες» ή «εποχιακούς εργάτες», δεν ήταν παρά μια σκόπιμη πολιτική πράξη με συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους. Οι οποίο και δεν κρύβονται με καμώματα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δήθεν αριστερών προσεγγίσεων. Και τούτο γιατί υπάρχει πάντα ένα ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει το δίδυμο πριν επικαλεστεί ανθρώπινα δικαιώματα: δημιουργούνται πράγματα ανθρώπινα δικαιώματα μέσα από την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάποιων άλλων; Συνεπώς, η προ-σέγγιση του διδύμου δεν αποκαλύπτει μια αφέλεια, αλλά κουτοπονηριά, η οποία ωστόσο, έχει και το κόστος της και για τους Τ/Κ.
Ωστόσο και στο θέμα των εποίκων θα πρέπει να επιδειχθεί μια ευαισθησία και από τις δύο πλευρές. Η Ε/Κ την έχει ήδη επιδείξει με όσα κατέθεσε ο Πρόεδρος Χριστόφιας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αν ο Ταλάτ θέλει να είναι ειλικρινής, τότε θα πρέπει να βρει το πολιτικό θάρρος και να μιλήσει ωμά στα κατεχόμενα και να αναγνωρίσει το δίκαιο της αντίδρασης των Ε/Κ σε δηλώσεις που εμφανίζουν τους έποικους δήθεν πολίτες της «ΤΔΒΚ» και συνεπώς τυγχάνουν της ίδιας μεταχείρισης με τους Τ/Κ. Και αν ακόμα είναι «πολίτες» της λεγόμενης ΤΔΒΚ, η λύση δεν θα είναι συμφωνία μεταξύ των Ε/Κ και της «ΤΔΒΚ», αλλά μεταξύ της Ε/Κ και της Τ/Κ κοινότητας.
Το θέμα έχει και τη σχέση του με την επίκληση του ενδεχόμενου να αντικατασταθεί ο Ταλάτ ως ηγέτης της Τ/Κ κοινότητας από τον Έρογλου. Και συνεπώς οι Τούρκοι και οι ξένοι φίλοι τους ζητούν από τον Χριστόφια να «βοη-θήσει» ώστε να μην συμβεί αυτό. Ζητούν δηλαδή από τον Χριστόφια να ε-πωμιστεί το κόστος της αποτυχίας της πολιτικής του Ταλάτ που απομάκρυνε και το κόμμα του από την εξουσία και επανέφερε στο προσκήνιο τον Έρογλου. Αυτό όμως θα έπρεπε να ήταν λόγος για τον οποίο ο Ταλάτ οφείλει να επανεξετάσει τη στάση του γενικότερα, ειδικά τώρα που ανακάλυψε και πάλι τους Τ/Κ και τρέχει σε χωριά και πόλεις για να εκλιπαρήσει, όχι δυστυχώς τη συγχώρεση τους, αλλά να τον ξαναψηφίσουν. Μόνο με την στήριξη των Τ/Κ θα μπορέσει να υψώσει το ανάστημα του στην Τουρκία και να απαιτήσει να υποστηρίξει δημόσια και χωρίς ουρές, αυτά που έχει συμφωνήσει με τον Χριστόφια ως παραμέτρους λύσης του Κυπριακού. Για να εξασφαλίσει όμως την ψήφο των Τ/Κ θα πρέπει να λύσει πρώτα το πρόβλη-μα της καταρρακωμένης αξιοπιστίας τους που αποτελεί απότοκο της αλαζονικής στάσης του τα τελευταία χρόνια,

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
28.11.2009

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ Ε/Κ ΠΛΕΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για την εκτελεστική εξουσία στην μετεξελισσόμενη κυπριακή πολιτεία που οδηγεί στην επανένωση της Κύπρου, από τον Νίκο Μούδουρο:


Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΗΣ Ε/Κ ΠΛΕΥΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ: ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

Η υποβολή αναθεωρημένης πρότασης της Ε/Κ πλευράς για την Εκτελεστική εξουσία, προκάλεσε ξανά αντιδράσεις από μέρους ορισμένων πολιτικών προσώπων. Πρόκειται για τα ίδια πρόσωπα που δεν είδαν μέχρι σήμερα σχεδόν τίποτα θετικό στην εν εξελίξει διαδικασία. Εξαντλούνται στη στείρα άρνηση και στο να καταλογίζουν στη δική μας πλευρά υποχωρητικότητα και ενδοτισμό.

Κατά τη γνώμη μας η διαπραγματευτική φιλοσοφία της δικής μας πλευράς η οποία εκφράζεται στην πράξη μέσα από τις θέσεις που κατατίθενται στις διαπραγματεύσεις, όχι μόνο δεν είναι υποχωρητική και ενδοτική αλλά τουναντίον καθοδηγείται από ένα κεντρικό πατριωτικό στόχο: τη διεκδίκηση ενωμένης πατρίδας στην οποία πραγματικός αφέντης θα είναι ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι.

Σε αυτή τη φιλοσοφία εδράζεται και η αναθεωρημένη πρόταση της πλευράς μας για την εκτελεστική εξουσία κάτι που αποδεικνύεται από τα εξής βασικά της χαρακτηριστικά: Όλοι οι Κύπριοι ψηφίζουν απευθείας για την εκλογή των ηγετών της Ομοσπονδιακής Κυπριακής Δημοκρατίας. Τόσο για τον Ελληνοκύπριο όσο και για τον Τουρκοκύπριο Πρόεδρο/Αντιπρόεδρο.

Αυτό σημαίνει ότι η ηγεσία της Ομοσπονδιακής Κυπριακής Δη-μοκρατίας θα νομιμοποιείται απευθείας από το σύνολο των πολιτών της και συνεπώς θα αναγνωρίζεται ως τέτοια από όλους τους πολίτες της. Σημαίνει ταυτόχρονα ότι οι πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα θα πρέπει να πολιτεύονται κατά τρόπο που να απευθύνεται στο σύνολο των πολιτών, τόσο στους Ελληνοκύπριους όσο και τους Τουρκοκύπριους. Θα πρέπει δηλαδή να υπερβούν τον εθνοτικό διαχωρισμό, να πολιτεύονται και να διεκδικούν τη ψήφο του λαού στη βάση κοινωνικό-πολιτικών κριτήριων.

Είναι νομίζουμε κοινά παραδεκτό ότι η απαρχή των δεινών Κύπρου βρίσκεται στις ξένες επεμβάσεις που υπέθαλψαν τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία και σε συνεργασία με ντόπια ακροδεξιά στοιχεία οδήγησαν την Κύπρο στην καταστροφή. Για αυτόν ακριβώς το λόγο η πρόταση της Ελληνοκυπριακής πλευράς για την Ομοσπονδιακή εκτελεστική εξουσία με τα χαρακτηριστικά που περιγράφονται πιο πάνω είναι βαθιά πατριωτική γιατί θέτει τις βάσεις ώστε οι Κύπριοι να καταστούν πραγματικοί αφέντες στον τόπο τους και όχι έρμαια των ξένων επιβουλών.


Νίκος Μούδουρος

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 800 ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ Η ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Από την επίσκεψη του Βρετανού Υπουργού για την Ευρώπη Κρίς Μπράιαντ προκύπτουν ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία:
1. Η Βρετανία ενδιαφέρεται για την επίλυση του Κυπριακού στη βάση των όσων έχουν συμφωνήσει οι δύο πλευρές.
2. Η Βρετανία θεωρεί ότι πάση θυσία η Τουρκία θα πρέπει να προχω-ρήσει απρόσκοπτα στην ενταξιακή της πορεία και αυτός είναι ο πρώ-τος στρατηγικός της στόχος για την περιοχή.
3. Η Βρετανία πιστεύει ότι η ένταξη της Τουρκίας «δεν μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε κόστος» -όπως δήλωσε στη δημοσιογραφική του διά-σκεψη ο Βρετανός Υπουργός. Πρέπει είπε να εφαρμόσει το πρωτό-κολλο της Άγκυρας.
Ουσιαστικά αυτό που είπε ο Βρετανός υπουργός είναι ότι ναι μεν το Λονδί-νο πιστεύει ότι η Τουρκία θα πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε έναντι της ΕΕ, όπως για παράδειγμα την εφαρμογή του πρωτοκόλ-λου της Άγκυρας, αλλά αν δεν το κάνει, δεν πρέπει να παρεμποδιστεί η ε-νταξιακή πορεία της Τουρκίας. Και εμμέσως πλην σαφώς επικρίνει τη Λευ-κωσία για την παρεμπόδιση του ανοίγματος ορισμένων νέων κεφαλαίων στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις και ιδιαίτερα εκείνο του περιβάλλοντος. Με άλλα λόγια, η στρατηγική του Λονδίνου που θέλει την Τουρκία να προχωρεί σε ένταξη πάση θυσία, υπερέχει της ανάγκης συμμόρφωσης της Τουρκίας στις υποχρεώσεις της. Και αυτό είναι το κοινό γνώρισμα όλων των μεγάλων χωρών των οποίων η γνώμη έχει βαρύτητα εντός και εκτός της ΕΕ. Και κα-λό είναι να το έχουν υπόψη τους όσοι θέλουν και προπαγανδίζουν υπέρ μι-ας «σκληρής γραμμής».
Ο Βρετανός υπουργός διαβεβαίωσε ότι το Λονδίνο ενθαρρύνει συνεχώς την Τουρκία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της αυτές και να διαδραματίσει θετικό ρόλο στο Κυπριακό. Αλλά είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι όπως όλοι σχεδόν οι ξένοι, και το Λονδίνο βλέπου ως ευτυχή συγκυρία τη διαχεί-ριση του Κυπριακού από τους Χριστόφια-Ταλάτ-Παπανδρεόυ-Ερτογάν. Σε παρατήρηση όμως ότι από το 1974 η Τουρκία περιφρονεί τέτοιες ενθαρρύν-σεις και ότι αγνοεί και τον ΟΗΕ και την ΕΕ και χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία και συνεπώς τι είναι αυτό που τον κάνει να πιστεύει ότι αυτή τη φορά η Τουρκία θα δώσει σημασία, δεν ήξερε τι να απαντήσει.
Ωστόσο, από την επίσκεψη του στην Κύπρο έμεινε μια θετική στάση της Βρετανίας, τουλάχιστον ως πρόθεση, σε σχέση με την εγκατάλειψη του μι-σού εδάφους που δυνάμει των συμφωνιών του 60 η Βρετανία κατακρατά για τις βάσεις της στην Κύπρο. Ως θετική καταγράφεται επίσης η για πρώτη φο-ρά ετοιμότητα της να συζητήσει θέμα εγκατάλειψης των συνθηκών εγγυήσε-ων στο πλαίσιο λύσης του Κυπριακού. Η Ελλάδα επικρίνει έως τώρα τη συνθήκη εγγυήσεων, αλλά ουδέποτε ζήτησε την κατάργηση τους. Και η συ-γκυρία προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όπως ενδιαφέρον προκαλεί μια δή-λωση του Τούρκου υπουργού εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου ότι η Τουρ-κία αναμένει «σημαντικές εξελίξεις» στο Κυπριακό, αποφεύγοντας ωστόσο να πει περισσότερα. Και αυτά θα πρέπει να τα εκτιμήσει κανείς σε συνάρ-τηση με ορισμένα άλλα φαινόμενα, όπως για παράδειγμα η αρθρογραφία υπέρ της αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο που παρουσιάστηκε πρόσφατα στα τουρκικά ΜΜΕ, χωρίς να προκληθεί η γνω-στή υστερία περί προδοσίας και ξεπουλήματος.
Είναι προφανές ότι μπήκαμε σε μια κρίσιμη φάση. Ο Βρετανός υπουργός μιλά για τα τελευταία 800 μέτρα ενός μαραθωνίου. Και κατά συνέπεια αυτό που χρειάζεται είναι συντήρηση δυνάμεων, σύνεση και διορατικότητα έως το τέρμα. Τουλάχιστον για όσους θέλουν λύση.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
25.11.2009

A WELL INTENDED WORD OF ADVICE TO CHRIS BRYANT

Mr. Chris Bryant, the British Minister for Europe, is to visit Cyprus next week, as he is responsible for British policy on Cyprus as well. This is his first visit to the island and obviously he wants to learn as much as poss-ible about its problems.
Mr. Gordon Brown’s, article on Cyprus published in a G/C newspaper preceded Mr. Bryant’s visit. The British Prime Minister has set the mood of the visit by saying in his article something that is already well known by now: London supports the procedure by which the Cypriots them-selves are to look for a solution. And it must be considered certain that we will hear this from Mr. Bryant as well. This is essentially the British policy on Cyprus. But there is something very important and very sub-stantial missing from this position. It is highly unlikely that the British government wouldn’t support the procedure. But what is important is whether the British government support the parameters of the solution the Cypriots want, as these parameters were agreed and announced by the leaders of the two communities at the very beginning of this proce-dure. Does it? This is what the Cypriots want to hear from Mr. Bryant since Mr. Brown has not enlightened us on that.
Turkey also expresses –often enough- support for the procedure. But does Turkey also support the parameters agreed by the two leaders? The answer is unfortunately, no. And this certified by the public statements made by Turkish officials since the two leaders’ agreement on the para-meters of the solution was announced. Mr. Gul, the president of Turkey, Mr. Ertogan, the Turkish Prime Minister, Mr. Davutoglou, the foreign minister, as well as Mr. Bagis, the minister for European affairs, they all talk about different parameters. While Mr. Christofias and Mr. Talat have agreed that they will work for a bizonal, bicommunal federation, with one international personality, one citizenship and with political equality as defined by the United Nations in their relevant resolutions, all these Tur-kish officials almost daily promote a «federation of two states».
The consequences of that is that Mr. Talat had to adapt his negotiating position accordingly –as he dares not ignore Turkey’s wishes and recently he has started openly talking about «a two state federation» himself.
It more than obvious that this position contradicts Turkey’s support for the procedure. And constitutes a disservice both to the procedure and the efforts to solve the Cyprus problem. Furthermore it creates yet again an issue of credibility for the Turkish policy on Cyprus..
So, if the British government’s policy on Cyprus is to retain its credibili-ty, London has to clarify whether it also supports the agreed parameters. If it doesn’t, its support for the procedure becomes meaningless. If it does, then London has a duty and an obligation –as a guarantor power, nonetheless- to go to Ankara and insist –in its own diplomatic style- the Ankara extends its support to the parameters agreed by the two leaders, thereby liberating Talat form its Turkish bounds to negotiate on that ba-sis with Christofias.
Mr. Bryant will do good to bear this in mind when he comes to Nicosia and during his talks with the Cypriots. This will make his visit worth-while. He will be able in this manner to offer a service to his country by helping to fill the holes, as it were in his country’s policy towards Cyprus and he will be offering the Cypriots an invaluable service.

NICOSIA
20, NOVEMBER, 2009

HOW THE TURKS SEE THINGS

Blockage of EU environment chapter angers Turkey
SERKAN DEMİRTAŞ
MADRID – Hürriyet Daily News
Monday, November 16, 2009
Plans to open more negotiation chapters in the EU accession negotiations are being thwarted for political reasons and Turkish leaders are fuming. Turkey’s Foreign Minister Ahmet Davutoğlu, speaking to the Daily News in Spain, says it’s not understandable. ‘We are criticized by the Europeans for not being fast enough, but is it because of us or them?’

Some European countries reportedly intend to block the opening of the environment chapter of Turkey’s European Union-accession negotiations for political reasons, infuriating Turkish officials.

“We are faced with political blockage from some countries on the opening of the environment chapter. Trying to block the process through political reasons is unfair,” Turkish Foreign Minister Ahmet Davutoğlu told the Hürriyet Daily News & Economic Review.

Davutoğlu spoke with the paper in Spain, where he held political talks with Spanish Foreign Minister Miguel Angel Moratinos. Spain will hold the next term presidency of the EU starting January.

Turkey has been planning to open the environment chapter next month at the Intergovernmental Conference, making it the 12th out of 35 chapters opened as part of negotiations over the country’s EU membership candidacy. The EU has suspended the opening of eight chapters due to Ankara’s resistance to opening its ports and airports to Greek vessels and aircrafts. France also unilaterally blocked five chapters, meaning one-third of the sections are untouchable at this time.

Now, the Greek Cypriot administration has been blocking the opening of additional chapters, including those on energy and education and culture, drawing disappointment and fury in Turkey.

“We are talking about cooperating on the energy security of Europe but we cannot open the chapter on energy because of the Greek Cypriot veto. It’s not understandable,” Davutoğlu said.

Noting that the same EU member state has also blocked the opening of the chapter on education and culture, the Turkish minister indirectly blamed EU countries for being passive on the issue. “We are criticized by the Europeans for not being fast enough,” said Davutoğlu. “But is it because of us or the EU countries’ approach?”

The minister also criticized the discouraging attitudes expressed by Europeans. “In the beginning of the negotiation process, we were told that the chapter on environment was one of the hardest to open,” he said. “But we fulfilled the opening criteria in less than a few months’ time. Instead of encouraging, they indirectly discouraged us.”

In his lengthy talks with Spanish officials, Davutoğlu repeated his complaints about this situation and asked for the removal of the blockage. “The Spanish government is optimistic on the opening of the environment chapter,” a diplomat told the Daily News.

Turkey’s chief negotiator, Egemen Bağış, also discussed the issue with representatives of the current term president, Sweden, last week.

“We are also confident that this chapter will be opened, but such efforts to hinder the process through unrelated political reasons cause psychological effects,” another diplomat said. “But we should not totally be discouraged. We should continue our job with all determination.”

Davutoğlu was also received by King Juan Carlos of Spain.

Spain weighs in on Cyprus

During Sunday’s talks between Turkish and Spanish delegations, bilateral issues as well as Turkey’s EU perspective and the Cyprus issue were discussed.

According to diplomats, Spain will try to move forward with the opening of the chapter on energy during its presidency. Turkish officials also mentioned the chapters that are ready to be opened, but have been suspended due to the Greek Cypriot veto.

Moratinos, who has very close personal ties with Greek Cyprus, is thought to be able to help in overcoming the problem.

Speaking to reporters after the meeting, Moratinos described Turkey’s full membership as strategic for both parties and promised that his country’s term presidency would do its best to make the process “irreversible.”

Cyprus on Spain’s radar

The ongoing talks to reach a just and sustainable settlement in Cyprus will also be an important matter during the Spanish term presidency. As it has become obvious that it is very unlikely the parties will agree on a blueprint before the end of the year, very crucial discussions in regard to the future status of the island will be held during Spain’s term.

“We believe that the situation is appropriate for a solution. We are going to use all our creativity and experience toward a possible settlement,” Moratinos told reporters after his meeting with Davutoğlu in Cordoba.

Despite the fact that the unification talks are being held under the auspices of the United Nations, Turkey is trying to push the EU to put more pressure on the Greek Cypriots to come up with a blueprint as early as possible.

Next spring, the Turkish Cypriots will vote to elect their president, making early next year a target date for many for the deadline of the talks. The Greek Cypriots, on the other hand, are avoiding rushing to an agreement in order to first see the European Council’s decision on the fate of the negotiations with Turkey. The council will review the negotiations on the basis of its 2006 decision after Turkey refused to open its ports to Greek Cyprus.

Disagreements outweigh agreements in US-Turkish ties

Quite an interesting perspective, It is important to observe that Cyprus is not included among the issues on which there is dissagreement. Does that mean that there is agreement between Washington and Ankara on this? And what is this agreement on? The Turkish view on the solution? Intteresting food for thought.

CSTAS YENNARIS

SERKAN DEMİRTAŞ
ANKARA – Hürriyet Daily News
Sunday, November 15, 2009

The growing number of disagreements over global and regional affairs between Turkey and the United States signals a “bumpy road” to Washington, D.C., for Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan in early December.

The deterioration in ties between the two allies was obvious during Philip Gordon’s trip to Ankara last week. At a press conference held here, the assistant secretary for the Bureau of European and Eurasian Affairs hinted that “there were more points of disagreement than of agreement with Turkey.”

As Gordon put it, the diplomatic agenda shared by the two NATO allies is “vast,” ranging from Iran’s nuclear program to the Nagorno-Karabakh settlement and from Sudan to energy-security projects. Erdoğan and U.S. President Barack Obama will review all of these issues during their December meeting, Gordon said. The positions of the two countries on some important international issues can be summarized as follows:

Iran

Iran is the issue on which the two countries’ views differ most. Underestimating the concerns of the West over Iran’s controversial nuclear program, Erdoğan has argued that these concerns were just “gossip.” He also declared that as a non-permanent member of the U.N. Security Council, Turkey would not endorse potential sanctions against Iran.

In his very diplomatic answer on this topic, Gordon tried to emphasize that the two countries were still working on the issue and seeking ways to move forward. But, he said, in an indirect message to the Turkish leadership: “It’s not a good thing to make business at the moment with Iran. Iran needs to be assured that it has to cooperate with the international community; otherwise it will face consequences.”

Turkey and Iran signed multibillion-dollar energy agreements last week despite strong opposition from Washington. Gordon said Thursday that “Turkey’s engagement with its neighbors was neither surprising nor concerning,” but also noted Washington’s expectation that Turkey would share U.S. concerns over Iran’s nuclear program.

On the very recent idea of storing Iran’s enriched uranium in Turkey, Gordon said “it was a good one to explore,” adding that Turkey would be a safe and secure location for such a purpose.

Sudan

Although Turkey avoided a visit to Istanbul from indicted Sudanese President Omar al-Bashir through a last-minute interruption, Erdoğan’s denial of Darfur atrocities by saying “a Muslim can never commit genocide” caused international reaction. When asked his thoughts on Erdoğan’s statement, Gordon, in another diplomatic twist, said, “We have been clear with what’s going on out there” and called on the international community to act together.

Karabakh pre-conditionality

It was the United States that most supported the reconciliation process between Turkey and Armenia. Reiterating Washington’s backing of the process, Gordon said: “We’d like to see the move forward for the ratification of the protocols and implementation... and the opening of the border.”

But for Gordon, Turkey’s move to put the settlement of the Nagorno-Karabakh conflict before the ratification of the protocols is not correct. “We do not link the two issues,” he said. “Turkey and Armenia moving forward is a very positive development and should not be linked with anything else.”

Turkey-Israel

The cooling in ties between Turkey and Israel is another concern for the United States. “Americans watch closely Turkey’s relations with its neighbors,” Gordon said, adding that the U.S. believes that the Turkish government’s zero-problems-with-neighbors policy should also include Israel.

Energy security

Turkey’s recent deals with Russia, facilitating Moscow’s target of realizing the South Stream project to block the U.S.-backed Nabucco natural-gas pipeline, are seen with concern in the West.

Afghanistan

According to Gordon, the ideal example of Turkey-U.S. cooperation is seen in Afghanistan. “We value Turkey’s very positive contributions,” he said. “There are some issues [on which] we have disagreements, but in Afghanistan we have similar points. It is a global area [where] we are working very closely.” When asked about troop contributions from Turkey, however, Gordon said, “All countries should do more with regard to Afghanistan.”

Changing axis

Gordon said the current debate about whether or not Turkey’s axis has been changing from West to East is an “exaggeration.” Adding that Turkey still has significant relations with the West, he said, “We’re not always saying same things, but that’s why we have an open dialogue with our Turkish friends.”

ΣΥΖΗΤΟΥΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ!!!!

Η στερεότυπη φράση περί της κρισιμότητας της φάσης που διέρχεται το Κυπριακό, χαρακτήρισε την ιστορία του προβλήματος. Κάθε φορά βέβαια, η κρισιμότητα οδηγεί σε ένα άλλο στάδιο και δημιουργεί την ελπίδα και την προσδοκία ότι θα είναι και το τελευταίο. Θα είναι δηλαδή το στάδιο της λύσης.
Αυτή τη φορά ορισμένα φαινόμενα φαίνεται να ενισχύουν τις εκτιμήσεις ότι δεν πρέπει να αποκλείεται αιφνίδια να βρεθούμε στο τελικό στάδιο, στο στάδιο της λύσης. Και αν είναι έτσι τα πράγματα τότε θα πρέπει να αρχίσουν οι πάντες να συμπεριφέρονται με σοβαρότητα, θα πρέπει να συγκρατηθούν ή να συμμαζευτούν γλώσσες και να ξανασκεφτούν όλοι τις πραγματικές επιλογές που μας απέμεινα, αλλά και τις συνέπειες μιας νέας αποτυχίας.
Ανάμεσα στα φαινόμενα είναι και ένα πρωτόγνωρο και που αφορά την παρουσία του Τουρκικού στρατού στην Κύπρο. Πάγια απαίτηση των Ε/Κ ήταν η αποχώρηση του Τουρκικού στρατού. Αυτό επιτάσσει το διεθνές δίκαιο, αλλά και οι αποφάσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- διεθνών οργανισμών. Η αποχώρηση του Τουρκικού στρατού αποτελεί και το κλειδί της επίλυσης μιας από τις πλέον σοβαρές του Κυπριακού που θα κρίνει και την βιωσιμότητα της οποιαδήποτε λύσης.
Η Άγκυρα απέρριπτε πάντα την αποχώρηση, επικαλούμενη την ασφάλεια των Τ/Κ και τις συμφωνίες εγγυήσεως για να «νομιμοποιήσει» την παρουσία του Αττίλα στην Κύπρο. Και όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει τη σοφία της πολιτικής αυτής εισέπραττε την ταμπέλα του προδότη και σιωπούσε. Στην Καλύτερη περίπτωση. Παρεμπιπτόντως, αξίζει να θυμάται κανείς ότι και ο ίδιος ο Ταλάτ ήταν από εκείνους που ζητούσαν την αποχώρηση του Τουρκικού στρατού. Την τελευταία φορά μάλιστα, ήταν στις 19 Αυγούστου 2003, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα του κόμματος του Γενί Ντουζέν.
Σήμερα τα πράγματ φαίνεται να είναι κάπως διαφορετικά. Αν διαβάσετε το ακόλουθο απόσπασμα από άρθρο του γνωστού Τούρκου δημοσιογράφου Fatih Çekirge, στη Hürriyet στις 8 Νοεμβρίου και με τίτλο «Εάν τα αποσύρουμε, τι θα γίνει!», θα αντιληφθείτε γιατί:
«Ο Μπαγίς στην Αθήνα έδωσε μια διάλεξη και εξήγησε τα εσωτερικά και εξωτερικά ανοίγματα της Τουρκίας. Μίλησε για «Αρμενία» και για «κουρδικό άνοιγμα». Ανέφερε την κατάργηση των προξενικών θεωρήσεων με τη Συρία. Μάλιστα, έκανε γνωστό ότι η Τουρκία είναι έτοιμη να συμβάλει για τη λύση του κυπριακού προβλήματος.

«Ακριβώς τη στιγμή αυτή, μια κυρία, δικηγόρος το επάγγελμα, φωνάζοντας ρώτησε: «Μιλάτε για ειρήνη, όμως εκεί έχετε χιλιάδες στρατιώτες σας. Μάλιστα κατοχικούς». Στην αίθουσα υπήρξε μια αναταραχή. Ο Μπαγίς θα μπορούσε να εκνευριστεί, όμως δεν έγινε έτσι, πάνω στα λόγια του έβαλε ένα περιστέρι και το έστειλε έξυπνα στην αίθουσα. Η γυναίκα σιώπησε. Η αίθουσα χειροκρότησε… Επιστρέφοντας στην Τουρκία του υπενθύμισα τη σκηνή αυτή…Τόσο στις εκθέσεις της Ε.Ε., όσο και στις διεθνείς συναντήσεις, ο όρος αυτός παρουσιάζεται συνεχώς μπροστά μας.

«Ο αριθμός των στρατιωτών μας στην Κύπρο… Αυτό έχει καταγραφεί και στο σχέδιο Ανάν, το οποίο έχουμε αποδεχθεί… Τον ερώτησα λοιπόν:

• Εάν εμείς με μια αιφνιδιαστική απόφαση αποσύρουμε τους στρατιώτες μας από την Κύπρο, τι θα γίνει; Εάν δηλαδή σοκάρουμε τον κόσμο και πούμε ότι η Τουρκία δεν είναι μια μιλιταριστική χώρα, αλλά ειρηνική;


• Προκειμένου να υπερασπισθούμε την Κύπρο, πρέπει σώνει και καλά να διατηρούμε εκεί στρατιώτες;

• Ο τουρκικός στρατός είναι ένας μεγάλος στρατός, η επέμβασή του εκεί είναι θέμα λεπτών. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά και η Ελλάδα. Άλλωστε, γιατί έχουμε τόσα πολεμικά αεροσκάφη, εξελιγμένα όπλα και μεταγωγικά; Επιπλέον, ποιος μπορεί να τολμήσει κάτι; Η Τουρκία, προκειμένου να είναι αποτρεπτική, πρέπει απαραιτήτως να διατηρεί εκεί στρατιώτες; Το καθεστώς της εγγυήτριας χώρας συνεχίζεται. Δηλαδή, έχουμε το νόμιμο δικαίωμα επέμβασης, εφόσον απαιτηθεί…

«Όταν υπέβαλα τα ερωτήματα αυτά, υπήρξε μια μικρή σιωπή. Απέναντί μου καθόταν ο συνάδελφος Mustafa Karaalioğlu, ο οποίος και αυτός ρώτησε: «Ναι, τι μπορεί να γίνει;». Στο ίδιο μήκος κύματος και η Nur Batur ρώτησε: «Πράγματι, εάν η Τουρκία πραγματοποιήσει μια τέτοια χειρονομία καλής θέλησης απέναντι στον κόσμο, δεν θα παρουσιασθεί μια μεγάλη ευκαιρία ειρήνης;».

«Ο Mehmet Soysal ανέφερε: «Νομίζω ότι πάνω σε αυτό πρέπει να υπάρξουν κάποιες σκέψεις». Ο Μπαγίς σιώπησε… Γνωρίζω –σημειώνει ο Çekirge– ότι σιώπησε, «διότι εκπροσωπεί το κράτος»… Όμως, εγώ με ανοικτή καρδιά ερωτώ επιπλέον, γνωρίζοντας ότι κάποιοι μπορούν να θυμώσουν:

• Τι θα γίνει αν επιβιβάσουμε τους στρατιώτες μας «πάνω στα φτερά των περιστεριών και τους αποσύρουμε;»…

• Τι θα κάνει ο κόσμος; Τι θα πει η ε/κ πλευρά; Τι θα πουν, για παράδειγμα, η Γαλλία ή η Αγγλία;

«Κατά τη δική μου άποψη – σημειώνει ο συντάκτης – αυτό δεν αποτελεί μια υποχώρηση, απεναντίας θα είναι μια ένδειξη της ισχύος μας… Θα αποτελέσει παράλληλα και μια ένδειξη της εμπιστοσύνης που έχουμε στον εαυτό μας.

«Ελάτε, δίχως να θυμώσετε και δίχως να κατηγορήσουμε ο ένας τον άλλο για «προδοσία», να το συζητήσουμε ως απλοί συμπατριώτες που είμαστε…»

Από τότε δεν έγινε άλλη αναφορά. Αλλά ούτε και ακολούθησε η γνωστή υστερία περί προδοτών και προδοσίας. Και αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να σημαίνει αυτό;

Αυτό που σημαίνει είναι ότι στην Τουρκία κάποιοι βλέπουν με σοβαρό μάτι την προσπάθεια να βγεί η χώρα από τον αναχρονισμό και αναγνωρίζουν τα βαρίδια που πρέπει να ξεφορτωθεί προκειμένου να έχει προοπτικές να το επιτύχει. Σημαίνει ότι κάποιοι στην Τουρκία αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα δεν εξαφανίζεται με αφορισμούς και παράλογες αντιδράσεις και ενδεχομένως να σκέφτονται ότι ωρίμασε ο χρόνος να επανεξετάσουν τη στάση τους στο θέμα αυτό. Σημαίνει ακόμα ότι υπάρχουν στην Τουρκία δυνάμεις που θα μπορούσαν να κινητοποιηθούν θετικά στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού και πρέπει να εντοπιστούν και να αξιοποιηθούν, ενώ παράλληλα πρέπει να εγκαταλείψουν τις ανεγκέφαλε εξαλλοσύνες οι εν Κύπρω. Και σημαίνει ότι εδώ δημιουργείται για πρώτη φορά ένα ρήγμα που πρέπει να αξιοποιήσει η διεθνής κοινότητα και η διεθνής διπλωματία προς την κατεύθυνση της Άγκυρας. Εστάλη ένα μήνυμα και πρέπει να βρει παραλήπτες. ΑΜΕΣΑ.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
14.11.2009

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Η πολιτική και προσωπική αλαζονεία τις τελευταίες ημέρες όντως κτύπησε κόκκινο. Και αυτό διαπιστώνεται από μια απλή καταγραφή των γεγονότων των τελευταίων ημερών.
Για παράδειγμα:
• Ο Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ, αρχηγός του Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και υπαρχηγός του Ταλάτ, συνέγραψε στη Γενί Ντουζέν βαρύγδουπο πόνημα στο οποίο προβαίνει στη …φοβερή αποκάλυψη ότι ο Χριστόφιας ζήτησε από τον Ταλάτ τη διακοπή των συνομιλιών έως μετά τις εκλογές στα κατεχόμενα. Και αυτό κατά τον Σογιέρ απο-δεικνύει ότι ο Χριστόφιας δεν θέλει λύση και ταυτίζεται με τον Ντεν-κτάς και τον Έρογλου που επίσης δεν θέλουν λύση.
• Ο Νικόλας Παπαδόπουλος «αποκάλυψε» τη φοβερή είδηση ότι ο Χρι-στόφιας κατέθεσε στις διαπραγματεύσεις τις θέσεις που ο Ντενκτάς είχε αναπτύξει σε συνέντευξη του στον Τούρκο δημοσιογράφο Μεχμέτ Αλί Μπιράντ το 2002. Και ζητεί μάλιστα επίσημη επιβεβαίωση της …προδοσίας αυτής.
• Οι Τούρκοι και οι ξένοι υποστηρικτές τους απειλούν τον Χριστόφια και την Κύπρο ότι αν δεν συμπεριφερθούν ως καλά παιδιά και απο-δεχτούν τις υποδείξεις τους, θα φύγει ο καλός Ταλάτ και θα έλθει ο κακός Έρογλου και τότε όχι μόνο δεν θα υπάρξει λύση, αλλά οι Τούρκοι θα εφαρμόσουν και το περιβόητο σχέδιο Β –αξίωση δηλαδή για αναγνώριση του ψευδοκράτους.
Ζούμε στην εποχή της παράκρουσης, του παράλογου και της αντιστροφής της λογικής. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να βγαίνει ένας ανοητολογών νεαρός, έστω και γόνος μιας πολιτικής ιδιοφυίας, κατά μερικούς και να «επιχειρηματολογεί» σοβαρά και η «επιχειρηματολογία» αυτή να αναπαράγεται από όλα τα σοβαρά ραδιοτηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες και να ερωτά και να αναμένει απάντηση: τι θα γινόταν αν το 1963 ίσχυε το εκ περιτροπής προεδρία και πρόεδρος και μάλιστα με εκτελεστικές εξουσίες ήταν Τ/Κ; Μεταφέρει δηλαδή στο σήμερα μια κατάσταση ξεπερασμένη κατά 46 ολόκληρα χρόνια, ξεπερασμένη στην ίδια την Κύπρο, ξεπερασμένη παγκόσμια –με το τέλος του ψυχρού πολέμου- ξεπερασμένη στην ΕΕ –όπου οι όροι του παιγνιδιού αποκλείουν εξ ορισμού και εξ υπαρχής αναβίωσης των συνθηκών του 63. Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι παρά πολιτικός τραμπουκισμός του χειρίστου είδους. Πρόκειται για λαϊκισμό της κακιάς ώρας και για επικίνδυνα παιγνίδια ικανοποίησης προσωπικών φιλοδοξιών.
Εδώ όμως εκ των πραγμάτων προκύπτει μια σύγκλιση όσο ετερόκλητη και να φαίνεται, η οποία πρέπει να προβληματίσει. Τι κοινό έχουν ο Σογιέρ και ο Νικόλας Παπαδόπουλος; Το μόνο κοινό που έχουν είναι ότι και οι δύο θέλουν τον αφανισμό της πολιτικής Χριστόφια για τη λύση του Κυπριακού. Ο μεν πρώτος για να μπορεί να ψεύδεται προς τους Τ/Κ ότι θέλει τάχα λύ-ση και ο δεύτερος για να αποτρέψει την πορεία προς λύση. Ο κ. Σογιέρ ψεύδεται ότι ο Χριστόφιας ζήτησε αναβολή των συνομιλιών λόγω εκλογών. Ο Ταλάτ γνωρίζει ότι είναι εκείνος που έθεσε το θέμα, προφανώς πιστεύοντας ότι αν οι συνομιλίες βρίσκονται σε εκκρεμότητα, τότε οι πιθανότητες του να κερδίσει τον Έρογλου θα είναι μεγαλύτερες. Όπως και ο Σογιέρ ο Ταλάτ δεν έχει αντιληφθεί ότι το πρόβλημά του δεν είναι ο Χριστόφιας αλλά οι πολιτι-κές του που οδηγούν τους Τ/Κ στον Έρογλου.
Το ζήτημα είναι ότι οι Νικόλας Παπαδόπουλοι των Ε/Κ, οι Ερογλου των Τ/Κ συμπορεύονται προς ένα κοινό στόχο: τη διακοπή των συνομιλιών και την μη λύση. Και Ταλάτ και Σογιέρ στρώνουν το δρόμο.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ
12.11.2009

TALAT'S TEARS AND DENKTASH'S COUP

Mr. Mehmet Ali Talat, the Turkish Cypriot leader, cried in his bed on the night of November 14, 1983, when Rauf Denktash staged his coup and declared «UDΙ» in the Turkish occupied north Cyprus. Apparently, this is what he told my good friend and colleague Erdal Guven who included it in his book about Mehmet Ali Talat.
I was told a different story by the then leader of CTP (Turkish Republican Party, Talat’s Party) Ozger Ozgur. The late Ozger Ozgur gave me a TV interview about a week before his death and I remember that he cried when he referred to the role played by Talat during those difficult moments. Later on Talat, with valuable assistance from Ferdi Sabit Soyer, staged their own little coup in the party and pushed aside Ozgur and took over the party themselves. They went on to serve, both of them, on «TRNC governments». Talat’s tears, apparently dried very fast. And today he is staunch supporter of the continuation of «TRNC». Old Ozgur would turn in his grave listening to all this from Mr. Talat. And Talat himself knows this.
In 2008 I dedicated one of my programmes on CyBC TV («Anoiktoi Fakeloi») on how «TRNC» was declared. I had then interviewed Rauf Denktash on how he did it. What he described had all the features of a regular coup. Both against the Turkish Cypriots and the Greek Cypriots, but also against Turkey and in particular Turgut Ozal, the then Turkish Prime Minister. As we approach yet another «TRNC» anniversary, I thought I would reproduce here Denktash’s interview and hope that Mr. Talat reads it. But I also hope that those who are desperately try to convince the Cypriots and the rest of the world about how much they care about the T/C, read it. And remember that it was essentially a coup. And a coup is a coup, no matter what expediencies are served by saying something else.




HOW DENKTASH ORGANISED HIS COUP ON NOVEMBER 14, 1983


Q-1 A short narration describing the moves taken and the preparations carried out from the moment the decision to go ahead with UDI was taken until the declaration was made.

Denktaş- First of all ours was not a UDI; it was the decision of the Turkish partner, forcefully ejected from the partnership and left stranded in enclaves for eleven years; who had tried to save the 1960 partnership by calling for a return to normality while setting up its own Transitional Administration while Makarios was declaring the Constitution dead and buried.

If UDI is to be referred to at all, it should be used to describe the break-away of the Greek Cypriot partner from the Partnership State established by virtue of international Agreements. The fact that they managed to use the title of the State they had destroyed-thanks to big power politics- does not change this reality.

The decision to establish a proper state was by the Turkish Cypriots who, having been ejected from the partnership state, had been ruling themselves for twenty years from 1963 onwards and saw no hope of a settlement as long as Greek Cypriot partner was treated as the legitimate Government of Cyprus. Unless the equilibrium or balances of the 1960 Agreement were protected and maintained there was no hope that Greek Cypriot leadership would agree to a new partnership. WE were saved by the Turkish Peace Operation at the eleventh hour; a population exchange agreement had been implemented in preparation for a bi-zonal bi-communal federal agreement; talks had continued on this issue only for Mr. Kyprianou to declare that he never believed in a federal settlement and that he was proud he honored the will and testament of Makarios, namely using the stolen title of “the Government of Cyprus” for proceeding to Enosis; we saw that the exercise for setting up a bi-communal, bi-zonal federation (for which we had strived since 1977) was not the aim of the Greek Cypriot leadership and yet we continued talking until 1983; finally we saw that Greek Cypriot side had no intention whatsoever to settle the problem by re-establishing a new partnership subject to better guarantees so that what happened would not happen again. That is how, a partner people, denied its rights for twenty years and left stateless had to cover itself by declaring its independence. We did not break-away from a unitary state; we, as co-founder partners, were thrown out of the partnership and kept out for twenty years. What could we do except declare our independence and thus re-establish the balance between the two sides.

UDI is breaking away from a unitary state by force or otherwise. We did not break away from any lawful state. We were thrown out of a Partnership State in which we had guaranteed rights as equal co-founder partner and we were asked to submit to minority rights. It is after attempting for twenty years to settle the problem and further six years trying to re-establish a bi-zonal ,bi-communal federation that we decided to declare full independence in order to keep and maintain the balances established by the 1960 Agreements. These were the internal balances between the two co-founder parties and external balances between Turkey and Greece. It is forgotten that the Greek attempt to unite Cyprus with Greece was a direct affront to the Greco-Turkish balance established at Lausanne where both Turkey and Greece had left Cyprus to the British as part of this balance. The attempt to unite the island with Greece was therefore a matter for Turkey also which had the double duty of saving us from annihilation.

Don’t forget that we had declared a Federated State back in 1975 and had called upon the Greek Cypriot side to do the same and thus talk powers and functions of the central government, boundaries, settling the property questions etc. We were taken to the Security Council to be reprimanded and the so-called Cyprus Government rolled on with Vasiliou succeeding Kyprianou and then be succeeded by Clerides. Time wasted? WİTH Makarios from 1963 to 1974, with Kyprianou from 1977 to 1983, another five years with Vasiliou and ten more years with Clerides. In the meantime Turkish Cypriots had to live, survive and develop. What we offered for settlement in 1975-76 on wards naturally no longer holds. And what are the two leaders talking about now? Bi-zonal, bi-communal federation. Why insist that it will not be between already existing states and waste more time?

Furthermore Mr. Hristofias is playing exactly the same game played by Mr. Kyprianu back in 1986 when Mr. Cuellar invited us to NY to sign the Agreement on which we had worked for months. Mr. Cuellar and everyone else thought that an accord now existed but all of a sudden Mr. Kyprianou sent a letter demanding things which were not matter of bargaining at the talks. These were the Guarantees and stationing of national contingents and “restrictions on freedoms of settlement, ownership etc “having regard to Turkish Cypriot difficulties”. This is what the Secretary General reported to the Security Council:

To-day Mr. Hristofias is exactly on the same line stating that no guarantees are needed and that the freedoms mentioned above cannot and should not be restricted. So bi-zonality becomes a joke while Turkish Cypriots are asked to forego the Guarantees which saved them form annihilation.

This long introduction was necessary in order to let you know that in any new settlement “the state of affairs” established by the 1960 Agreements, namely the internal and external balances I have outlined above, are of paramount importance together with the Guarantees. While I was in great pains trying to accommodate Greek Cypriot demands during the talks while taking care of these balances, Mr. Kyprianou, each year in September, used to go to the non-aligned conference, take a resolution contradicting everything which was on the table, then proceeded to the UN General Assembly addressing the Assembly in similar vein and coming back and wasting time with me by pretending to negotiate. In 1982 I warned him not to do this and to concentrate on the talks. In the meantime I explained to the Turkish Government that unless we acquired a status of equality and allowed Greek Cypriot side to circulate as the legitimate Government of the whole island there was no hope of a fair and balanced settlement and that we had to declare our independence and then sit at the table. By the time Kyprianou flew to the non-aligned conference Turkey was also convinced that there was no other way of motivating the Greek side to sit and talk sense than to declare our own independence. I had warned Kypriaou publicly that if he came back again with a non-aligned resolution contradicting what we were talking at the table he would find us in a new status. So, when Kyprianou flew to the non-aligned and got his resolution we began our efforts here for gaining support for independence. This involved talking to friends in the opposition parties also while our people went around the villages telling the people that Kyprianou was closing all doors for a fair settlement. Finally I had to prepare Dr. Kuchuk whose immediate question was “is Turkey with us?”. Yes, this time Turkey had no alternative because it was clear that Greek Cypriot side would not be motivated otherwise. All that Turkey wanted from us was that we should make it clear that we were ready to continue the talks for a federal settlement. This we accepted.

Kyprianou came back with Churchilian victory sign asking us to sit and talk under the resolution he had got from the non-aligned. I sent directives to our people in London, NY and Washington to await news from us before they opened sealed envelopes which contained announcements of declaration of independence.

On 14th November I gave a dinner to the leaders of all parties together with their associates. About midnight when dinner was over I told them that we would be declaring our independence next day and I explained the reasons. If we wanted a balanced settlement we should establish the balance by this declaration so that Greek Cypriot leaders understood that Turkish Cypriot status was to continue to be that of an equal co-founder of any new partnership and that there was no chance we would accept them as the government of Cyprus. Those in the opposition opposed the idea and asked me whether Turkey had consented. I told them the decision was ours and that we had sufficient support for passing a resolution next day. If they opposed the declaration then they should consider their position in the parliament. Next day they all voted in favour of the declaration. Thousands of people had gathered around the Parliament. The decision was taken very enthusiastically by the people who later voted for the Constitution with a magnificent margin.

Greek Cypriots complained and I was at the Security Council within the week telling “the fives” that they should use this declaration of ours for motivating Greek Cypriots to come to the negotiating table on terms of equality. They did the contrary saying that they recognize only one government in Cyprus etc. Result? More lost years and increased difficulty in the way of settling the problem.

Q-2 What was Turkey’s role in the decision, given that you are on record saying that Turkey did not support the idea?

Denktaş- Turkey wanted nothing but a settlement and gave all her support to the negotiations. I always pointed out that Greek Cypriots had achieved what they had set out to achieve, namely to be regarded as “the government of Cyprus, the people of Cyprus”. The term “Cypriot” meant for them “the Hellenes of Cyprus”- a way of deceiving the world that there was a nation of Cypriots. They would not readily give this up and re-establish a guaranteed partnership unless they saw the danger of permanent separation. Security Council Resolutions gave them all they needed. We had to establish our equality . It took time for Turkey to come to this point. Mr. Kyprianou’s intransigence helped.

Q-3 You talked of declaring a separate state from 1974 onwards. Why the decision was taken at that particular moment?

Denktaş- I believe this question has already been answered. I will explain again. The 1960 Agreements were made for outlawing Enosis and its counter reply double enosis or taksim. When the Partnership was destroyed for Enosis, Turkish side should have raised Taksim immediately in order to keep and maintain the balance for talking to each other more sensibly; in other words we aimed at a better guaranteed compromise. But that did not happen with the result that Clerides was able to say publicly: the world is recognizing us as the Government of Cyprus in spite of the fact that we have no Turkish Cypriot vice-president, no Turkish Cypriot ministers or parliamentarians, so why should we make compromises? They will either accept what we offer or they will have to leave”.

In 1975 when Makarios was to be sent back to Cyprus as “the President of Cyprus” I again sought to have the north declare independence. Turkey did not agree. That is why we declared Federated State. I invited the Greek side to do the same and let us talk boundaries, central government powers etc. The Security Council again encouraged Greek Cypriots to continue as the Government of Cyprus. Had they had any sense and had supported me, the problem would have been settled back in 1975 or 1976.

Q-4 At that time other T/C leaders alleged that you have practically blackmailed them into supporting your decision. Why would they have alleged something like this unless it was true?

Denktaş- Had this been true, one has to ask, how did they bow to blackmail? What happened was that by the morning of the 15th they saw the full and enthusiastic support of the people and voted for the declaration unanimously. But they had ties with Akel, as you know, so they had to find excuses to save their faces vis a vis the old comrades.

Q-5 Reports in the T/C press since suggested that the T/C did not show much enthusiasm or trust in TRNC. Why was that?

Denktaş- As an experienced journalist you must also know that this is not true. Nearly 70 per cent of the people voted for TRNC. And during the Referendum for the Annan Plan the people were told by Mr. Talat himself that voting for the plan would bring recognition to TRNC and would enhance it in addition to other promises by USA, British, EU and UN diplomats. And to-day our national polls indicate that 60 percent of people if not more would vote for TRNC if an Annan like plan was put to the vote.

Q-6 You said at the time that the UDI would have helped efforts to find a permanent solution. However, 25 years later there is no recognition and no solution. If anything, things have become more complicated. Do you still believe it was a wise move? Especially as this move was condemned by the rest of the world at the UN?

Denktaş- Declaration of independence, after the failure of talks coupled
With the clear intention of the Greek Cypriot leaders to press for the utter Hellenization of Cyprus, left us with no other option. If Greek Cypriot partner by itself claimed to be “the State of Cyprus” we, as the ex-Turkish Cypriot co founder partner, had to achieve a similar status taking care of our share in the independence and sovereignty of Cyprus in which, under the 1960 Agreements, we had equal share. This we did and it is because of the existence of TRNC, now 25 years old enjoying all the faculties of a democratic state, that Greek Cypriot side has not been able to complete its illegal course towards complete Hellenization of the island. Recognition is not essential for the existence of a state; non recognition of it is injustice to the people who were left with no alternative but to declare their independence. In the case of TRNC one of the main reason for non recognition lies in the fact that Turkey and Turkish Cypriot leadership gave undue importance to the continuation of the inter-communal talks even after the declaration of independence. It is a sad story that even after the Referanda of 2004, when Greek Cypriot side came out with a resounding NO, we did not say “from now on we shall talk with the other side on conditions of two states” and instead gave much and undue importance to the removal of the embargoes. As to the resumption of the talks on the 1977-79 basis all I can say is that the two sides are really joking with each other while Greek Cypriot leader is playing for time while the Turkish Cypriot side is still trying to prove its sincere adherence to a peaceful settlement pointing out that Greek Cypriot side is not! This will take Cyprus nowhere. Turkish side cannot accept the conditions so bluntly put forward by Mr. Christofias. A fair, just and permanent settlement needs acceptance of realities and not relying on a false title (Govt of Cyprus- The Republic exists theory) but on facts, namely that the partners have fallen apart and two establishments have come about which cannot be wiped off the map of Cyprus.

In a conflict like the one we have in Cyprus the key to a solution lies in treating the parties to the conflict on absolute equal terms. It is here that everything went wrong from the beginning when the guilty party was treated as “the legitimate Government of Cyprus” in complete disregard of the events on the ground and in utter defiance of the Rule of Law. Big Power interests so ordained and they all thought that Turkish Cypriots would not be able to survive under the conditions prevailing during 1963-74 period; no one (including the Greek Junta) believed that Turkey would or could one day militarily intervene in Cyprus.

In 1977 when I asked Makarios whether he owned any mistake he had made in the past, his immediate reply, in the presence of Waldheim, was “yes, I always knew that the Colonels in Greece were fools, but I never thought that they would be mad enough to stage a military coup in the island, not knowing that this was a clear invitation to Turkey to intervene”.

I had expected him to say something to the effect that he had hurried in amending the constitution and that Akritas Plan was wrong or something like that. No, he had only one mistake and that was about the Greek Junta.



NICOSIA
12.11.2009

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΜΑΘΑΝ ΟΙ Ε/Κ

Όποιος παρακολουθεί όσα συμβαίνουν στους κόλπους της Τ/Κ κοινότητας θα γνωρίζει πολύ καλά ότι κυριαρχεί εκεί η μυθοπλασία, η συστηματική παραπληροφόρηση για θέματα που αφορούν την Ε/Κ κοινότητα και το Κυπριακό και βεβαίως η στρέβλωση ακόμα και των εξελίξεων που αφορούν το μέλλον αυτού του τόπου. Μη νομίζετε όμως ότι τα πράγματα είναι καλύτερα στην Ε/Κ κοινότητα. Η αντίληψη τους για τα όσα συμβαίνουν ανάμεσα στους Τ/Κ ήταν πάντα περιορισμένη. Υπήρχε μια αφ’ υψηλού προσέγγιση και μια επαρχιώτικη υπεροψία στις αναφορές στους Τ/Κ.
Τα πράγματα έχουν βεβαίως τις εξηγήσεις τους. Και σε ότι αφορά τους Τ/Κ, ο συνάδελφος Χασάν Καφετσίογλου είχε στο παρελθόν ασχοληθεί με το φαινόμενο εντοπίζοντας ως κύριο στοιχείο της εξήγησης του την εξάρτηση των Τ/Κ ΜΜΕ αλλά και των περισσοτέρων δημοσιογράφων από την εξουσία στην Τ/Κ κοινότητα. Την όποια εξουσία, είτε του Ταλάτ, είτε του Ντενκτάς, είτε του Έρογλου είτε ακόμα του Τούρκου διοικητή του Αττίλα, ή του τοποτηρητή της Άγκυρας στα κατεχόμενα.
Στις ελεύθερες περιοχές, ή πιο ορθά στην Ε/Κ κοινότητα, τα πράγματα είναι διαφορετικά, όχι όμως και τα αποτελέσματα. Οι προσωπικές ή και οι κομματικές σκοπιμότητες, ακόμα και οικονομικά συμφέροντα καθορίζουν την πολιτική και τη στάση των ΜΜΕ και απέναντι στα όσα συμβαίνουν στην Τ/Κ κοινότητα. Και η λογική λέει ότι σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από τις προσπάθειες που καταβάλλονται για να ικανοποιηθεί το καθολικό –υποθέτω, ή μήπως όχι- αίσθημα ανάγκης μιας λύσης στο Κυπριακό, επιβάλλεται να γνωρίζουμε τι συμβαίνει στην Τ/Κ κοινότητα, τους προβληματισμούς της, τις ανησυχίες της, τις αντιλήψεις της για τρις διάφορες πτυχές του Κυπριακού και μιας πιθανής λύσης. Αν όχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο, για να διαμορφώνεται σωστά η επιχειρηματολογία ανατροπής ανεπιθύμητων απόψεων.
Δυστυχώς, η κάλυψη στα κατεχόμενα είναι περιστασιακή, ελλιπής και υστερόβουλη συνήθως. Με αποτέλεσμα και η πληροφόρηση της Ε/Κ κοινής γνώμης να είναι ελλιπής και παραπλανητική. Σκόπιμα, άραγε;
Το Τ/Κ Εμπορικό και Βιομηχανικό επιμελητήριο είναι ίσως ο μόνος Τ/Κ οργανισμός με τον οποίο υπάρχει συνεργασία με τους Ε/Κ, την Κυπριακή Δημοκρατία και την ΕΕ. Η Κυπριακή Δημοκρατία αποδέχεται, για παράδειγμα, τα πιστοποιητικά προέλευσης προϊόντων που απαιτεί η ΕΕ να συνοδεύουν προϊόντα προς εξαγωγή και τα οποία σφραγίζονται από το Τ/Κ ΕΒΕ. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια αναπτύχθηκε μια σημαντική συνεργασία με το ΚΕΒΕ, ο πρόεδρος του οποίου Μάνθος Μαυρομάτης, παρακολούθησε τις εργασίες της γενικής συνέλευσης του Τ/Κ ΕΒΕ που έγινε το περασμένο Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 2009.
Στη συνέλευση αυτή ο απερχόμενος πρόεδρος του Τ/Κ ΕΒΕ Σουά Σαρατσόγλου είπε από το επίσημο βήμα ορισμένα πράγματα ιδιαίτερα σημαντικά. Στην παρουσία του Ταλάτ, του Έρογλου, των εκπροσώπων όλων των Τ/Κ κομμάτων, του τοποτηρητή της Άγκυρας, και του διοικητή ακόμα του Αττίλα, τόλμησε να υποδείξει ορισμένες αλήθειες που πρέπει να ενόχλησαν όλους αυτούς. Και που αφορούν ακόμα και τις θέσεις που εμφανίζει στο τραπέζι των συνομιλιών ο Ταλάτ για διάφορες πτυχές της αναζητούμενης λύσης.
Μεταφέρω εδώ επακριβώς τι είπε ο Σαρατσόγλου, όπως περιλαμβάνονται στην επίσημη μετάφραση της ομιλίας του, όπως την μοίρασε στη συνέλευση το ίδιο το Τ/Κ ΕΒΕ.
«As we approach the end of 2009, our economy is affected by the global economic crisis on top of the local crisis, caused by its own structural shortcomings. The first half of 2009 has shown that our imports and exports have gone down by 40% and 22% respectively. ΄

«At this point our current economic position is unfortunately not at the desired stage. The North Cyprus economy is stranded between the South and the Turkish economy which are relatively bigger and stronger. Starting with the public sector our institutions are insufficient. Imagine a country where 82% of the budget is spent on salary payments and transfer costs. This is not a sustainable structure.

«On top of the heavy effects of the global economic crisis whose after-shocks are still felt today, our country suffers from its unique political and economic conditions. It is important to realize that the crisis we are undergoing is mostly due to the malfunctioning of our political structure and the Cyprus problem. Structural problems are equally blocking the private sector from being the locomotive of economic development».
Και σε μετάφραση:
«Καθώς πλησιάζει το τέλος του 2009, η οικονομία μας επηρεάζεται από την παγκόσμια οικονομική κρίση επιπροσθέτως της τοπικής κρίσης, η οποία προκαλείται από τις δομικές της αδυναμίες. Το πρώτο μισό του 2009 έδειξε ότι οι εισαγωγές μας και οι εξαγωγές μας έχουν σημειώσει μείωση κατά 40% και 22% αντιστοίχως.
«Στο χρονικό αυτό σημείο η τρέχουσα οικονομική μας κατάσταση δεν είναι δυστυχώς στο επιθυμητό στάδιο. Η οικονομία της Βορείου Κύπρου είναι παγιδευμένη μεταξύ της οικονομίας του Νότου και της Τουρκικής οικονομίας που είναι σχετικώς μεγαλύτερες και ισχυρότερες. Αρχίζοντας από τον δημόσιο τομέα, οι θεσμοί μας δεν είναι αποτελεσματικοί. Φανταστείτε μια χώρα όπου το 82% του προϋπολογισμού της ξοδεύεται σε μισθούς. Δεν πρόκειται για βιώσιμες δομές.
«Επιπρόσθετα των βαριών συνεπειών της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι επιπτώσεις των οποίων γίνονται αισθητές ακόμα και σήμερα, η χώρα μας υποφέρει από μοναδικές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που βιώνουμε κυρίως λόγω της δυσλειτουργίας των πολιτικών μας δομών και του Κυπριακού. Τα δομικά προβλήματα παρεμποδίζουν εξίσου τον ιδιωτικό τομέα από το να καταστεί η ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης».
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι χρειάζονται κότσια να μιλήσει κανείς με αυτό τον τρόπο μπροστά στην ηγεσία των Τ/Κ και του κατοχικού καθεστώτος. Και αυτό από μόνο του, κάτι λέει, ή κάτι έπρεπε να λέει στους Ε/Κ. Εδώ όμως ο Σαρατσόγλου λέει σε όλους εκείνους που συγκεντρώθηκαν στη γενική συνέλευση του Τ/Κ ΕΒΕ ότι δεν φταίνε οι Ε/Κ για τη λεγόμενη απομόνωση και την οικονομική υπανάπτυξη, αλλά φταίει το στρεβλωτικό κατοχικό καθεστώς που επέβαλε η Τουρκία και η διαχείριση του από τους Τ/Κ. Και προφανώς, τα Ε/Κ ΜΜΕ όσα το γνώριζαν –και γιατί άραγε δεν το γνώριζαν- ότι αυτό δεν είναι κάτι που έπρεπε να πληροφορηθούν οι Ε/Κ!
Οι παρατηρήσεις του προέδρου ενός σημαντικού οργανισμού –όπως είναι όλα τα ΕΒΕ σε όλο τον κόσμο- αυτή τη χρονική στιγμή, όταν οι δύο ηγέτες συζητούν τις δομές και τους θεσμούς ενός ομοσπονδιακού κυπριακού κράτους του μέλλοντος, έχουν τη βαρύτητα τους και ιδιαίτερα καθώς τα λέει για να τα ακούσει και ο Ταλάτ και ο Έρογλου και οι άλλοι Τ/Κ πολιτικοί ηγέτες. Γιατί άραγε τα Ε/Κ ΜΜΕ θέλησαν να αποκρύψουν αυτές τις πραγματικότητες από τους Ε/Κ;
ΛΕΥΚΩΣΙΑ
09.11.2009

SO MUCH FOR TURKEY'S HIGH MORALE STATURE

Turkey urged to comply with international court verdict

Thursday, November 5, 2009
FULYA ÖZERKAN
ANKARA - Hürriyet Daily News
As Sudan’s President Omar Hassan al-Bashir travels to Istanbul for a conference, human rights groups are angry with Turkey’s refusal to plan any arrest of the leader, who is accused of war crimes in Darfur. Because Turkey is a part of the United Nations, it has an indirect responsibility to fulfill the demands of the International Criminal Court, Amnesty International says
Controversial Sudanese leader Omar Hassan al-Bashir, who stands accused of committing war crimes in his country’s western Darfur region, will make his third visit to Turkey to attend a meeting in Istanbul on Monday.
The visit comes after the International Criminal Court, or ICC, issued an arrest warrant for the 65-year-old leader in March on charges of war crimes and crimes against humanity. Al-Bashir will be in Istanbul for a meeting of the Organization of the Islamic Conference, or OIC.
When asked if al-Bashir would be arrested upon landing in Turkey because of his outstanding arrest warrant, Justice Minister Sadullah Ergin remained vague, saying only that the statutory provisions of international law would be fulfilled. His remarks, however, were not clear enough to reveal whether al-Bashir would be arrested.
Turkey has ‘indirect’ responsibility
Turkey is not a party to the Rome Statute that established the world’s first permanent war crimes tribunal, the ICC.
“Yes, Turkey is not a party to the Rome Statute and does not have to abide by its rulings but since the country is a member of the United Nations, it has an indirect responsibility to comply with it because the ICC was established by the United Nations,” Özlem Altıparmak, chairperson of Amnesty International Turkey, told the Hürriyet Daily News & Economic Review.
“Would non-obedience with the arrest warrant cause a headache for Turkey? Legally no, but this is a problem politically,” she said.
Al-Bashir’s government denies charges of ordering civilians to be killed. In October, U.S. President Barack Obama warned Khartoum of more pressure if it fails to respond to his fresh incentives to stop “genocide” and “abuses” in Darfur.
“The United States is strongly committed to pursuing peace in Sudan and believes those who committed atrocities should be held accountable,” Deborah L. Guido, U.S. Embassy spokeswoman in Ankara, told the Daily News. She declined, however, to comment on al-Bashir’s travel plans.
U.N. a ‘claimant’ in al-Bashir case
The Turkish government came under fire for giving a cordial welcome to the Sudanese president and his deputy on past visits.
“Turkey’s being non-party to the Rome Statute has no relevance as it is a member of the U.N. Security Council. The case at the ICC opened in line with a report forwarded by [that council],” said Öztürk Türkdoğan, spokesman for the Turkish Coalition for the International Criminal Court.
“The United Nations is a claimant in this case and Turkey, as its member, should review the decisions of the United Nations,” he said.
The ICC, unlike the Strasbourg-based European Court of Human Rights, prosecutes individuals, not states, for genocide, crimes against humanity, war crimes and the crime of aggression. In the Sudanese leader’s case, the judges did not find enough evidence to charge him with genocide as sought by the court prosecutor although this charge could be added later.
Türkdoğan urged Ankara to assist the ICC. “Turkey has a responsibility also arising from Article 13 of its penal code that opens the way for the trial of those accused of committing war crimes and crimes against humanity with the consent of the justice minister. Turkey’s non-obedience with the arrest warrant also means a violation of its domestic law,” he said.
The government should not pursue an inconsistent policy that criticizes Israel for its actions in Gaza but remains silent on the Darfur issue, Türkdoğan said.
“The process over the U.N. report accusing Israel over Gaza is not finalized yet but the case over al-Bashir is one step further as there is an arrest warrant. Turkey must act as a democratic state governed by the rule of law, otherwise it will face problems in the international arena,” he said.
SOURCE: TURKISH DAILY NEWS



===============================================================




Friday, November 6, 2009
ISTANBUL – Daily News with wires



The European Union asked Turkey to reassess its invitation to Sudanese President Omar Hassan al-Bashir, wanted by a U.N. court for war crimes, the Reuters news agency reported Friday, citing an anonymous Foreign Ministry source.
Al-Bashir is set to attend a meeting of the Organization of the Islamic Conference, or OIC, in Istanbul this weekend. He is wanted by the International Criminal Court, or ICC, on charges of war crimes and crimes against humanity in Darfur.
Turkish President Abdullah Gül responded to journalists’ inquiries later on Friday about reconsidering al-Bashir’s visit, the Anatolia news agency reported.
“This is a regional meeting, and as members of international organizations we understand it as such,” he said. “Therefore, we will treat all members equally.”
“Why are they getting involved?” he asked.
An anonymous Turkish government official also told Agence France-Presse on Friday that al-Bashir would not be arrested during his stay in Turkey.
The OIC has invited al-Bashir to an economic summit in Istanbul, and he is expected to be in the city on Sunday and Monday, barring a last-minute change.
"They responded positively to the invitation, and we assume he will be coming, but things may change at the last moment," the Turkish government official told AFP on condition of anonymity.
"To arrest him after having invited him does not seem probable to me," the official said.
The official explained that Ankara is not a signatory of the ICC treaty and "therefore its decisions are not legally binding for Turkey."
Moreover, the arrest warrant for al-Bashir has not been backed up by any U.N. Security Council resolution, she said, adding that Turkey was only the host of the Istanbul meeting, with the list of invitations drawn up by the OIC.
The official conceded Turkey might face criticism from the European Union, which it is seeking to join, and which "has made demands for Turkey to sign the ICC treaty."
The ICC issued the arrest warrant for al-Bashir in March, making him the first sitting president to face such action. The Sudanese leader faces charges on five counts of crimes against humanity and two of war crimes in the western region where the U.N. estimates that up to 300,000 people have died since 2003.
Turkey voiced concerns at the time that the warrant might prove counter-productive for efforts to stabilize conflict-torn Sudan.
A string of African and Arab states along with Sudan's key ally China also slammed the warrant.
Last year, Turkey's government came under fire for hosting al-Bashir twice: a bilateral visit in January and then at multilateral cooperation talks with African leaders in August.

SOURCE: TURKISH DAILY NEWS

Κάπως έτσι ξεκίνησε και το "Εθνικό Μέτωπο" και η "ΕΟΚΑ Β". Άλλωστε, τα παλληκάρια δεν έχουν αναστολές και δηλώνουν τις καταβολές τους. Το αναρτώ γιατί θεωρώ ότι πρέπει να γνωρίζουν όσοι πρέπει να γνωρίζουν και να βρίσκονται σε εγρήγορση. Οι κίνδυνοι είναι πολύ μεγαλύτεροι από ότι εκ πρώτης όψεως φαίνονται. Πρόκειται για τους ίδιους που προκάλεσαν επεισόδια στην παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου το 2008, που διαδήλωσαν έξω από το στρατόπεδο υπέρ του Εθνοφρουρού που είχε "εισβάλει" στο τουρκικό φυλάκιο και πήρε λάφυρα ένα κράνος(!) και είναι οι ίδιοι που είχαν επιτεθεί κατά του ατόμου μου στη Λήδρας.

ΚΓ



"Δημοκρατικός Συναγερμός και Εθνικός Προσανατολισμός

* Wednesday, November 4, 2009, 22:20


Δημοκρατικός Συναγερμός και Εθνικός Προσανατολισμός

του Γραφείου Μελετών και Ιδεολογίας του Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης


"Σε μεγάλα τμήματα του λαού προκαλεί κατά καιρούς εντύπωση, το γεγονός ότι ο Δημοκρατικός Συναγερμός, με διάφορες θέσεις του, παρ’ ότι υποτίθεται αποτελεί την Εθνικόφρονα παράταξη του τόπου, υπερακοντίζει το ΑΚΕΛ σε θέσεις μειοδοσίας και υποταγής στα κατοχικά τετελεσμένα.

"Επί τούτου προκάλεσε μεγάλο σάλο και η έκδοση εσωτερικού ενημερωτικού εγγράφου της ΕΔΟΝ με το οποίο διαχωρίζονται τα στελέχη του ΔΗΣΥ και κατατάσσονταν σε δύο τάσεις : τους αμερικανόδουλους και τους ακροδεξιούς.

"Εντύπωση προκαλείται και δημιουργείται σάλος από το ως άνω έγγραφο της ΕΔΟΝ, επειδή στον τόπο αυτό δεν υπάρχει επαρκής γνώση της ιστορίας! Εάν ανατρέξουμε στην Ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι η αγγλική αποικιοκρατία στήριξε την ισχύ της σε τρεις βασικούς πυλώνες, δια μέσου των οποίων προσπάθησε να καταπνίξει το ολοένα αναπτυσσόμενο εθνικό κίνημα, που είχε ως στόχο την Ένωση με την Ελλάδα. Ο πρώτος πυλώνας ήταν η τουρκοκυπριακή μειονότητα στα πλαίσια της πολιτικής του διαίρει και βασίλευε. Ο δεύτερος πυλώνας ήταν το ΚΚΚ – ΑΚΕΛ λόγω των γνωστών διεθνιστικών ιδεολογημάτων του, συνεπεία των οποίων αντιτάχθηκε αρχικά στην Ένωση και όλως επιφανειακώς μετά το 1949 προσχώρησε στο ενωτικό κίνημα, όταν έλαβε διαβεβαιώσεις από το ΚΚΕ ότι επέκειτο η στρατιωτική νίκη του ΔΣΕ στον εμφύλιο πόλεμο και η κομμουνιστικοποίηση της Ελλάδας. Ο τρίτος πυλώνας ήταν αυτός που ονομάσθηκε αγγλόδουλη δεξιά, ο οποίος αποτελείτο από ένα ευρύ πλέγμα ως προς τη διαστρωμάτωσή τους, κοινωνικών ομάδων, μολονότι ολιγάριθμων. Σ’ αυτό το πλέγμα εντάσσονται διάφορα στρώματα και ομάδες που είχαν άμεση εξάρτηση από τις αποικιοκρατικές αρχές και αποκόμιζαν σημαντικά κέρδη από τη συνεργασία με αυτές, όπως π.χ μεγαλοεπιχειρηματίες, μεσοαστοί (έμποροι, μεγαλοδικηγόροι, δικαστές κ.λ.π), στελέχη του διοικητικού μηχανισμού της αποικιοκρατίας, ανώτατοι αξιωματικοί της αποικιακής αστυνομίας και διάφοροι άλλοι.

"Αυτοί οι τρεις πυλώνες ακόμα και μετά την ανεξαρτησία, ουδέποτε έπαψαν να αντιτάσσονται και να υπονομεύουν το εθνικό ενωτικό κίνημα και να λειτουργούν ως ιδεολογικά μετωπικά σχήματα της αποικιοκρατίας, προσπαθώντας να προσδώσουν στο μεταζυριχικό καθεστώς χαρακτηριστικά μεταποικιοκρατίας. Εν ολίγοις δηλαδή, οι Άγγλοι ουδέποτε έφυγαν εντελώς από την Κύπρο εφόσον εξακολούθησε να υπάρχει το ιδεολογικό τους προγεφύρωμα, το οποίο εκφραζόταν από την αγγλολαγνεία σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, ιδίως της αγγλόδουλης δεξιάς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κυριαρχία της αγγλικής γλώσσας μετά την ανεξαρτησία και η χρήση της ως γλώσσας δικαστηρίων και της δημόσιας υπηρεσίας μέχρι και πολύ πρόσφατα (1990).

"Χαρακτηριστικός εκφραστής της αγγλόδουλης δεξιάς ήταν ο Γλαύκος Κληρίδης, συνεχιστής της παράδοσης που κληρονόμησε από τον πατέρα του, Ιωάννη Κληρίδη, ο οποίος περί τα τέλη της δεκαετίας του 1930 είχε δημιουργήσει τον πρώτο σύνδεσμο στις τάξεις της δεξιάς που αντιτάχθηκε στο ενωτικό αίτημα. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται η πολεμική του Γλαύκου Κληρίδη κατά της παρουσίας στην Κύπρο της Ελληνικής Μεραρχίας και η υπονόμευση του ρόλου των Ελλήνων αξιωματικών σε αγαστή μάλιστα σύμπνοια με την ανάλογη πολεμική που είχε αναπτυχθεί από το ΑΚΕΛ. Είναι γνωστή η παρότρυνση Κληρίδη προς Κύπριους αξιωματικούς της Εθνικής Φρουράς το 1965, να πράξουν κάθε τι δυνατό για να εκδιωχθούν οι Ελλαδίτες αξιωματικοί από την Κύπρο και να κυπροποιηθεί ο Στρατός, διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν θα είχαν πιθανότητες επαγγελματικής - ιεραρχικής ανέλιξης. Γι’ αυτές τις θέσεις του ο Κληρίδης και η αγγλόφρων δεξιά αποτέλεσαν τα χρόνια μεταξύ 1960 – 1974 το μαύρο πρόβατο της μεγάλης πλειοψηφίας της Δεξιάς, η οποία όλα αυτά τα χρόνια ήταν προσηλωμένη στο ενωτικό ιδεώδες. Επί τούτου είναι χαρακτηριστική η στηλίτευση του Γλαύκου Κληρίδη και ο χαρακτηρισμός του ως μειοδότη την οποία ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής διατυπώνει στον πρόλογο των Χρονικών του Αγώνα της ΕΟΚΑ, πόνημα το οποίο κυκλοφόρησε το1971.

"Κοντολογίς ο Κληρίδης και η αγγλόφρων δεξιά αποτελούσαν βασικό ιδεολογικό αντίπαλο της μεγάλης πλειοψηφίας της εθνικόφρονος δεξιάς, η οποία συνιστούσε την ενωτική παράταξη. Μετά το 1974 και την καταστροφή οι ρόλοι αντιστράφησαν άρδην. Η ενωτική παράταξη αναζητούσα εναγωνίως αρχηγό μετά τον θάνατο του Γεωργίου Γρίβα Διγενή και έχοντας υποστεί τον στιγματισμό της άμεσης εμπλοκής στο πραξικόπημα, άμεση συνέπεια του οποίου υπήρξε η τουρκική εισβολή, ανηύρε στο πρόσωπο του πρώην ιδεολογικού της αντιπάλου Γλαύκου Κληρίδη, τον άνθρωπο ο οποίος θα αποτελούσε τον νέο αρχηγό της και θα την αποκάθαρε από τις αποδιδόμενες σε βάρος της κατηγορίες.

"Εξ εναντίου ο Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος είχε τεθεί στο περιθώριο του πολιτικού βίου, λόγω της ανάληψης από αυτόν της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ορκιζόμενος στον έκπτωτο μητροπολίτη Γεννάδιο για μια περίοδο που οι πολιτικοί του αντίπαλοι ονόμασαν μετα-πραξικόπημα, αναζητούσε πολιτικό σχήμα δια του οποίου θα επανεντασσόταν στο πολιτικό γίγνεσθαι του τόπου, και το βρήκε στην ακέφαλη, κατασυκοφαντημένη και καταδιωκόμενη πανταχόθεν ενωτική παράταξη, την οποία ενέταξε στο σχήμα του Δημοκρατικού Συναγερμού.

"Σιγά - σιγά και σταδιακά (προκειμένου να μην προκαλέσει τις αντιδράσεις των ενωτικών κατά τα πρώτα χρόνια μετά την τουρκική εισβολή), άρχισε να διαμορφώνει στο κόμμα το πλαίσιο των δικών του ιδεολογικών αρχών, οι οποίες ουδεμία σχέση είχαν με τις αρχές της ενωτικής παράταξης, που ήταν η βάση των οπαδών του, προωθώντας τους δικούς του ανθρώπους στον διοικητικό μηχανισμό του κόμματος του και δρώντας παρασκηνιακά προς προώθηση της ιδέας της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Δηλαδή, μολονότι από το 1960 ο Στρατηγός αποκήρυξε ως μειοδότη τον Γλαύκο Κληρίδη, οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ δεν απέφυγαν τον θανάσιμο για την ιδεολογία τους και τα εθνικά ιδανικά τους εναγκαλισμό του κόμματος, το οποίο αυτός ίδρυσε μετέπειτα. Και όχι μόνο! Με την αποδοχή του Κληρίδη ως ηγέτη τους έστεψαν αυτόν οιονεί ως πατριάρχη της εθνικοφροσύνης και με αυτόν τον τίτλο ο ίδιος περιφέρετο ανά το πανελλήνιο και εξωράιζε τον ενδοτισμό του με τις δάφνες της ψευδεπίγραφης εθνικοφροσύνης του και αναβάπτιζε τα τουρκογενή σχέδια (δια)λύσης στην κολυμβήθρα του ένδοξου παρελθόντος των αγωνιστών επί τις πλάτες των οποίων καλοκάθησε και εξ’ ονόματος των οποίων ενεργούσε.

"Παρατηρείται σ’ αυτήν την περίοδο η έντονη διγλωσσία των στελεχών του ΔΗΣΥ. Άλλο ύφος και άλλη γλώσσα στα μνημόσυνα και στις εθνικές επετείους και άλλο στη Βουλή. Αυτή η διγλωσσία αποτυπώθηκε στο κεντρικό σύνθημα του ΔΗΣΥ το οποίο απευθύνετο στους αφελείς ιδεολόγους: «την πατρίδαν ουκ ελάττω παραδώσω», που όμως από τους υποψιασμένους και οξυδερκείς ακροατές εσυμπληρώνετο: «…εκτός από την μισή…»!!!

"Με το πέρασμα των χρόνων και την άμβλυνση των συναισθημάτων και των εντυπώσεων από τον εμφύλιο σπαραγμό και την τούρκικη εισβολή, η ιδέα της ΔΔΟ και η πολιτική του συμβιβασμού με τα τετελεσμένα της εισβολής, έγινε κυρίαρχο ρεύμα στον Δημοκρατικό Συναγερμό. Μεθοδευμένα εγκλώβισε στο δόγμα αυτό και την ενωτική βάση του κόμματος, η οποία πλέον είχε παγιδευθεί σε ένα πλέγμα κοινωνικών και πολιτικών δοσοληψιών, το οποίο καθιστούσε αδύνατη την απεμπλοκή από τον ΔΗΣΥ που εν τέλει οδήγησε στην ιδεολογική της αλλοτρίωση και ηθικό ξεπεσμό.

"Την πολιτική αυτή συνέχισε και ο τελευταίος διάδοχος του Κληρίδη, Νίκος Αναστασιάδης, πιστός στα ιδεολογικά κελεύσματα του προκατόχου και ιδεολογικού πατέρα του. Ο Νίκος Αναστασιάδης και άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη (Χάσικος, Λόρδος, Καίτη Κληρίδου, Κασουλίδης, Τορναρίτης, Στυλιανίδης, Μαρκίδης και πολλοί άλλοι) απροκάλυπτα και ανερυθρίαστα προπαγανδίζουν πλέον την υποταγή. Αποκορύφωμα της πολιτικής αυτής ήταν η συγκατάνευση του Συναγερμού στο εθνοκτόνο σχέδιο Ανάν, η διαρκής προπαγάνδιση από τα κομματικά του έντυπα των ιδεών του συμβιβασμού με την κατοχή και της όψιμης για το κόμμα επαναπροσέγγισης με τους Τουρκοκυπρίους. Αίσθηση προκάλεσαν άλλωστε, οι τελευταίες δηλώσεις υποστήριξης του προς τον σύμβουλο του Προέδρου Χριστόφια Τουμάζο Τσελεπή, ενάντια μάλιστα στην κριτική που του άσκησαν κορυφαίοι σύμβουλοι του προέδρου του ΔΗΣΥ.

"Καθίσταται σαφές συνεπώς ότι η ακολουθούμενη επί δεκαετίες πολιτική της ηγεσίας του Συναγερμού έχει μετατρέψει ένα εκλεκτό τμήμα του λαού μας, την παλαιά ενωτική παράταξη, άθελά της σε παθητικό δέκτη και άβουλο υποχείριο των επιδιώξεών της, οι οποίες κατατείνουν στο συμβιβασμό με τον κατακτητή και στην εγκατάλειψη - απεμπόληση των απαράγραπτων δικαιωμάτων του λαού μας επί της κατεχόμενης γης του. Είναι λοιπόν περισσότερο αναγκαίο από κάθε άλλη φορά να αρχίσει μια συζήτηση, η οποία θα επεκταθεί σε όλα τα στρώματα του λαού, ο οποίος ανήκει ιστορικά ή ασπάζεται ιδεολογικά τις ιδέες της παλαιάς ενωτικής παράταξης με στόχο τον απεγκλωβισμό του εκλεκτού αυτού τμήματος του κυπριακού λαού από τις τάξεις του Δημοκρατικού Συναγερμού και την σύμπηξη ενός παλλαϊκού αντικατοχικού μετώπου αντίστασης, που θα αγωνιστεί για την απελευθέρωση της Κύπρου και την επανάκτηση των πατρογονικών κτητορικών δικαιωμάτων των Ελλήνων στην κατεχόμενη γη μας.

"Το Κίνημα Ελληνικής Αντίστασης καλεί όλα τα μέλη και τους οπαδούς του Συναγερμού, οι οποίοι ασπάζονται τις Ελληνοκεντρικές αρχές και τα διαχρονικά ιδεώδη του Ελληνισμού και που δεν συμφωνούν με την πολιτική συμβιβασμού με τα κατοχικά τετελεσμένα την οποία ακολουθεί η ηγεσία τους, να έρθουν σε διάλογο μαζί μας όπως και με τα άλλα αντικατοχικά κινήματα. Να αποτυπωθούν έτσι οι συγκλίσεις μας και να δρομολογηθεί η σύμπηξη ενός αντικατοχικού μετώπου. Το μέτωπο αυτό θα αποτελέσει τη φυσική ιδεολογική συνέχεια της ενωτικής παράταξης και θα τεθεί στην πρωτοπορία του λαού μας θέτοντας ως λάβαρο την εθνική απελευθέρωση, περιθωριοποιώντας τους κήρυκες της υποταγής οι οποίοι, κακή τη ιστορική μοίρα, σε ανώμαλες ιστορικές περιόδους πέτυχαν να εγκλωβίσουν στα οργανωτικά τους σχήματα το πιο δυναμικό τμήμα του λαού μας.

4 Νοεμβρίου 2009

Οδυσσέας Διομήδης Υπεύθυνος του Γραφείου Ιδεολογίας και μελετών

Του Κινήματος Ελληνικής Αντίστασης www.antistasi.org"